Macie już fefnaście specjalnych przedmiotów do Dragon Age II i czekacie na to, by je wykorzystać w grze? To może poczytajcie w tym czasie ten felieton... Tematem są bowiem właśnie rozmaite drobne dodatki do gier, dorzucane w ramach promocji.
Macie już fefnaście specjalnych przedmiotów do Dragon Age II i czekacie na to, by je wykorzystać w grze? To może poczytajcie w tym czasie ten felieton... Tematem są bowiem właśnie rozmaite drobne dodatki do gier, dorzucane w ramach promocji.
Zaczęło się pewnie niewinnie: wydawcy podpisując umowy z sieciami dystrybucyjnymi wylądowali w sytuacji ograniczonego manewru. Panie - powiedział negocjatorowi handlowiec - powiedz no mi, co takiego wyjątkowego będzie miała moja sieć, skoro sprzedaje feftylion waszych gier? Tu przedstawiciel wydawcy podrapał się po głowie. Jakieś koszulki to w sumie drogo wyjdzie, bo faktycznie w sieci owej sprzedają się koszmarne ilości gier. No i do tego potrzebne będą inne pudełka na tę edycję, większe, więc zamówienie na podstawowe będzie mniejsze, a do tego szansa na przestrzelenie się z ilością egzemplarzy robi się podwójna... Nagle nad jego głową rozbłysła magiczna żarówka: dajmy coś cyfrowego!
Pora na przykład. Ponieważ zaś mówimy o sytuacji, która doprowadziła do pewnych patologii i wręcz bandyterki, za ów przykład posłuży nam gra o odpowiednim etosie: Mafia II. Przedpremierowe zamówienia dawały tam graczom możliwość uzyskania kilku ciuszków i ze dwóch specjalnych fur dla Vito. Jak kupiło się w jednym sklepie, był to styl wojskowy, w innym bardziej rockerski, w jeszcze innym nowobogacki... Nieważne zresztą detale, grunt że owe ciuszki i bryki były dostępne od startu (a konkretnie od momentu, gdy mamy dostęp do szafy i garażu, odpowiednio). Wpływ na rozgrywkę miało toto w sumie znikomy, ot wojskowy Jeep pozwalał łatwiej radzić sobie na oblodzonych drogach, a dodatkowe dwa stroje to zawsze mniejsze wydatki na przebieranie się, gdy rozesłane zostaną listy gończe. No, ale było to unikatowe.
Sieci sprzedaży - sieciami sprzedaży. Każdy duży wydawca posiada jednak swoje własne działy promocji. Potężni deweloperzy takoż. Część bardzo mocno wspiera się marketingiem zbudowanym w ramach społeczności sieciowych. No i właśnie dochodzimy do casusu BioWare i Electronic Arts. Pierwsi działają z wielką skutecznością w oparciu o klasyczne community, drudzy przeprowadzają ofensywę na social media (czytaj: facebook). EA nie stroni też od standardowych gratisów przedpremierowych, na dodatek chętnie podpisuje dodatkowe umowy promocyjne już po premierze. Łatwo więc policzyć, że takich drobiazgów dodawanych w ramach tej czy innej specjalnej okazji robi się całkiem sporo. Już w wypadku Dragon Age: Początek było tego ładnych kilka sztuk, teraz przy Dragon Age II mamy prawdziwy wysyp. Specjalny pancerz w ramach gratyfikacji za zakup innej gry z tego studia. Pierścionek w ramach zamówienia przedpremierowego. Pakiet biżuterii w zamian za spędzenie iluś godzin w facebookowej gierce. Inny drobiazg za zarejestrowanie się na forum. Magiczne buty dla posiadaczy karty miejskiej. Święta aura za udział w rekolekcjach w parafii świętego Jerzego... no dobra od jakiegoś czasu przesadzam. Ale tylko w detalach.
Jeśli posiadane przedmiociki miałyby znacząco ułatwić rozgrywkę konkretnym graczom, to byłoby to bardzo nieuczciwe względem tych osób, które grę kupiły, ale nie miały czasu i ochoty na ów specyficzny treasure hunt w realnym świecie, nie objęty przecież fabułą. Na takie zagranie poważne firmy nie mogą sobie pozwolić. Z drugiej strony nie mogą też być to gadżety bezużyteczne, bo nie po to robi się akcję za akcją, by rozdawać szmelc. Sprzeczność? Cóż, pod warunkiem, że stosujemy taki układ odniesienia. Mam wrażenie, że pomimo tego, iż intuicyjny, jest on z gruntu mylny. Jeśli bowiem odpowiedzi nawzajem się wykluczają, to oznacza to iż... poziom trudności rozgrywki nie ma dla twórców i wydawcy najmniejszego znaczenia. Nie stanowi żadnego punktu odniesienia przy rozważaniu kampanii marketingowej opartej o wirtualne błyskotki. 
Tendencja jest jasna i widoczna, ale daje też inteligentnym ludziom cenną podpowiedź: jeśli do jakiejś gry cRPG jest dodawane mnóstwo przedpremierowych wirtualnych ulepszaczy postaci, to można spokojnie założyć, iż nie będzie ona trudna. Z tymi polepszaczami czy bez. W wypadku zaś innych gier (jak Mafia II), dodających samochody, giwery, ciuchy... wpływ da balans zabawy i tak będzie mniejszy, bo przecież większość różnic leży w rękach gracza. Zresztą i tak pewnie prędzej czy później cały ten szpej wyląduje w jakimś zbiorczym pakiecie.
