Ile jest Dungeon Siege w Dungeon Siege III? Całkiem sporo. To dobra wiadomość dla graczy, którzy myśleli, że Obsidian będzie żerował na popularnej marce i stworzy hack’n’slasha, mającego niewiele wspólnego z poprzedniczkami.
Ile jest Dungeon Siege w Dungeon Siege III? Całkiem sporo. To dobra wiadomość dla graczy, którzy myśleli, że Obsidian będzie żerował na popularnej marce i stworzy hack’n’slasha, mającego niewiele wspólnego z poprzedniczkami.
Fabuła w Dungeon Siege III, wbrew wcześniejszym zapowiedziom, nie odgrywa kluczowej roli, lecz stanowi jedynie pretekst do zabijania kolejnych przeciwników. Nasze zadanie nie należy do skomplikowanych. Dowiadujemy się, że członkowie Dziesiątego Legionu odpowiadają za zabójstwo króla Ehb i zostają zaatakowani, a następnie wybici przez armię ludzi, którą kieruje Jeyne Kassynder. Jako jeden z niewielu ocalałych staramy się przejąć kontrolę nad Kościołem i wschodnią częścią Ehb, czyli miejscami zajętymi przez jednostki Kassynder. Scenariusz nie jest liniowy – prowadzimy kolejne dialogi z postaciami, w trakcie których zazwyczaj sami wybieramy, jak mają potoczyć się kolejne wydarzenia (choć czasem niezależnie od wybranej odpowiedzi, docieramy do tego samego momentu). Autorzy wykorzystali tutaj system rozmów znany chociażby z Mass Effecta – na ekranie pojawia się kilka opcji prezentujących ogólny ton naszej wypowiedzi, a po kliknięciu widzimy i słyszmy pełną kwestię naszego bohatera.
Dungeon Siege III co-opem stoi. To nie ulega wątpliwości. Ewidentnie widać, że gra została przygotowana przede wszystkim z myślą o wspólnej rozgrywce. Kampanię można przejść więc nie tylko samemu, ale i wspólnie z trzema innymi graczami (przez internet lub przy jednym PC). Warto zaznaczyć, że w drużynie nie mogą znajdować się dwie takie same postacie – stąd też pewnie akurat czterech grywalnych bohaterów odmienny zestaw zdolności dla każdego z nich. Początkowe informacje sugerowały, że użytkownicy dołączający do istniejącej już rozgrywki nie będą otrzymywać punktów doświadczenia – tak na szczęście nie jest, każdy zostaje nagrodzony XP za pomoc w ubijaniu kolejnych potworków. Do zabawy możemy dołączyć w dowolnym momencie, na przykład tylko po to, by pomóc w pokonaniu bossa lub też bardziej wymagającej grupki przeciwników. Są w grze takie momenty, gdzie działanie w pojedynkę, nawet na niskim poziomie trudności, na niewiele się zdaje – potrzeba co najmniej dwóch lub najlepiej czterech herosów, by sprostać sztucznej inteligencji.
Oczywiście to, że grafika nie może być jedynym elementem, który przykuje nas do monitora. Dungeon Siege III absorbuje uwagę gracza również z innych powodów. Sztuczna Inteligencja naszych przeciwników prezentuje się nadzwyczaj dobrze – na średnim poziomie trudności stanowią oni wyzwanie, wrogowie zazwyczaj działają w przemyślany sposób. Na przykład gdy widzą, że mamy przewagę, próbują się wycofać, by zaatakować za chwilę, tym razem w większej grupie. Gdy naciera na nas większa liczba jednostek, musimy wykazać się nie lada zręcznością, by ujść z życiem – oczywiście pokonanie armii oponentów, po tym, jak byliśmy zmuszeni wczytać save’a po raz n-ty, sprawia niesamowitą frajdę i o to przecież chodzi.
Przyszło mi testować Dungeon Siege III w wersji pecetowej, która wedle obietnic autorów, miała mieć odrębne sterowanie. Zapowiadano, że to właśnie edycja na komputery osobiste jest dla twórców priorytetem. Połączenie klawiatury (WSAD to poruszanie się, Q zmiana stylu walki, a cyfry to umiejętności) i myszy (poruszać się możemy także PPM, a atakować LPM) sprawdza się całkiem nieźle, choć na padzie gra się zdecydowanie lepiej. Obracanie kamery za pomocą klawiatury jest niekomfortowe i powoduje, że bardzo często zamiast walczyć, musimy zmagać się z odpowiednim ustawieniem obrazu, by zobaczyć przeciwników, którzy zaatakowali nas od tyłu. Odniosłem wrażenie, że mam do czynienia z bezpośrednim portem z konsol. Myślę, że w finalnej wersji sterowanie nie ulegnie poprawie, wszak do premiery pozostał miesiąc.
