Dungeon Siege III początkowo robi bardzo dobre wrażenie – aż chce się grać. Niestety, później wkrada się monotonia, która przeradza się w nudę i czar pryska. A szkoda.
Dungeon Siege III początkowo robi bardzo dobre wrażenie – aż chce się grać. Niestety, później wkrada się monotonia, która przeradza się w nudę i czar pryska. A szkoda.
Akcja Dungeon Siege III rozgrywa się w krainie Ehb, a gra opowiada o upadku 10 Legionu, którego członkowie odpowiadają za zabójstwo króla i w ramach zemsty zostali zaatakowani przez silną armię Jeyne Kassynder. Nie wszyscy jednak zginęli – część, w tym oczywiście nasza postać, ocalała. I to właśnie im przypada w udziale odbudowanie 10 Legionu i odzyskanie dostępu do miejsc zajętych przez wrogów. Zadania są podzielone na dwie grupy – główne oraz poboczne. Warto wykonywać zarówno jedne, jak i drugie, by maksymalnie rozwijać swoją postać. W późniejszej fazie rozgrywki może się bowiem okazać, że nie osiągnęła odpowiedniego poziomu doświadczenia i nie jest ona w stanie sobie poradzić ze zwykłymi oponentami, nie mówiąc już o bossach. Warto dodać, że przejście całości (główny wątek + dodatkowe questy) zajmuje na średnim poziomie trudności kilkanaście godzin, co, jak na aRPG, jest wynikiem dość słabym.
Dungeon Siege III to zdecydowanie bardziej action niż RPG. Elementów role playing jest tutaj zbyt mało, nawet jak na hack'n'slasha. Podczas rozgrywki zbieramy to, co wypada z zabitych przez nas przeciwników. Następnie wchodzimy do ekwipunku, ale nie musimy zapoznawać się z właściwościami zdobytych przedmiotów, gdyż wszystko mamy podane na tacy – na samej górze danej sekcji (zbroja, broń itd.) znajduje się najbardziej użyteczna rzecz i to właśnie w nią powinniśmy wyposażyć naszego bohatera. Resztę możemy natomiast spieniężyć lub wyrzucić. Oczywiście za likwidowanie oponentów zdobywamy punkty doświadczenia, awansujemy na kolejne levele i rozwijamy dostępne umiejętności (po trzy dla rekruta, legionisty i mistrza), biegłości i talenty.
W przypadku Dungeon Siege III brak kreatora postaci jest całkowicie uzasadniony. Dla poszczególnych bohaterów przygotowano unikatowe zestawy umiejętności, po to, by mogli się oni wzajemnie uzupełniać podczas walki. Zatem grając we czwórkę, w kooperacji, każdy gracz musi kierować inną postacią – nie może być tak, że w jednej drużynie jest dwóch tych samych herosów. Wśród dostępnych postaci znajdziemy: wojownika Lucasa Montbarrona, archontkę Anjali, maga Reinharta Manxa i Katarinę specjalizującą się w walce przy użyciu broni palnej.
Największą zmorą pecetowego Dungeon Siege III jest sterowanie. Właściciele komputerów osobistych otrzymali port z konsoli, choć przed premierą twórcy zapewniali, że na PC będzie odmienne sterowanie dostosowane do tej platformy. Kierowanie bohaterem przy wykorzystaniu klawiatury i myszki nie ma racji bytu. Na szczególną naganę zasługuje praca kamery – często musimy atakować na ślepo, bo gra nie nadąża za wyświetlaniem bohatera, a my, zamiast walczyć, musimy najpierw obrócić kamerę w odpowiednią stronę, by cokolwiek zobaczyć. Dlatego też nawet jeśli będziecie grać na komputerze, to lepiej zainwestujcie w pada od Xboksa 360. Z kolei jeśli posiadacie konsolę Microsoftu i chcecie kupić Dungeon Siege III, to nie zastanawiajcie się – wybierzcie wersję właśnie na tę platformę, a edycję PC omińcie szerokim łukiem. Na padzie gra się wyśmienicie – widać to świetnie podczas walki, gdzie nasz protagonista porusza się znacznie zwinniej i szybciej, może w mgnieniu oka uciec od wroga, by zregenerować energię życiową. Na pececie zachowanie herosa wydaje się ociężałe – zanim odbiegnie od przeciwników minie dłuższa chwila, bo gracz musi skorzystać z WSAD-a lub myszki i kliknąć w odpowiednie miejsce na ekranie. W przypadku analoga po prostu kierujemy nim we właściwym kierunku i biegniemy. Jest to znacznie szybsze.
Dungeon Siege III posiada wyjątkowo niskie wymagania sprzętowe – osoby odpowiedzialne za optymalizację spisały się na medal. Grę uruchomimy bez problemu na kilkuletnim pececie (mowa o wysokiej rozdzielczości, wysokiej jakości teksturach i tak dalej), a na starszych komputerach również zadziała bez problemu, oczywiście na niższych detalach. Wersja beta kilkukrotnie wywalała mnie do pulpitu i zawieszała komputer podczas połączenia z innym graczem. Natomiast w finalnej wersji błędy te nie występują. Generalnie pod względem technicznym wszystko działa, jak należy. A trzeba pamiętać, że za grę odpowiada studio Obsidian, którego gry zazwyczaj zawierają sporo błędów.
Dungeon Siege III to typowy średniak. Grę można umieścić w szufladzie z napisem „niewykorzystany potencjał”. Wirtualny świat stworzony na potrzeby tej produkcji jest klimatyczny, system walki (na padzie) sprawdza się bardzo dobrze, grafika i muzyka budują odpowiednią atmosferę, ale całość psuje znikoma ilość elementów RPG, mała różnorodność lokacji, postaci niezależnych i przeciwników. Nie jest to jednak tytuł, który należy ominąć – warto się nim zainteresować, ale w momencie, gdy trafi do reedycji.
