Już kilka razy byłem bogiem. Najpierw w kolejnych częściach Populousa, a później w Black & White. Teraz znów mogę się w niego wcielić za sprawą From Dust i jest mi z tym naprawdę dobrze.
Już kilka razy byłem bogiem. Najpierw w kolejnych częściach Populousa, a później w Black & White. Teraz znów mogę się w niego wcielić za sprawą From Dust i jest mi z tym naprawdę dobrze.
From Dust opowiada historię zagubionego plemienia. Nam przypada rola Breath, czyli mocy (można ją nazwać bóstwem, bo to od niej zależy los mieszkańców), która pojawia się na kolejnych mapach w formie żółto-czarnego kursora. Wykorzystujemy go do manipulacji otoczeniem po to, by doprowadzić wieśniaków do kolejnych totemów. W każdym z nich nasi podopieczni muszą wybudować wioskę oraz nierzadko zmagać się z kataklizmami, takimi jak na przykład powodzie, erupcje wulkanów i tsunami. Jeśli nie zdobędziemy wszystkich totemów, a do naszej dyspozycji będzie mniej niż pięciu osadników, będziemy musieli rozpocząć daną misję od nowa. Jeśli natomiast utrzymamy większość członków naszego plemienia przy życiu, a nasze poprzednio stworzone wioski zostaną zniszczone, wieśniacy będą odradzać się w nieskończoność dopóki nie wybudujemy się przy ostatnim z totemów.
Przed premierą twórcy From Dust zapewniali, że ukończenie głównej kampanii powinno zająć od dziesięciu do piętnastu godzin. Faktycznie przejście całości zajmuje mniej więcej tyle czasu, ale na tym zabawa się nie kończy. Do dyspozycji graczy oddano także sporą liczbę wyzwań, w których musimy wykonywać odpowiednie czynności we właściwym czasie. O ile początkowe etapy nie należą do trudnych, o tyle później trzeba się nieźle napocić, by zaliczyć daną misję. W grze nie ma multiplayera. I bardzo dobrze, bo jakikolwiek tryb rozgrywki wieloosobowej byłby z pewnością dodany na siłę. Całość skonstruowano z myślą o entuzjastach zabawy w pojedynkę.
Piasek, woda, lód, rośliny i magma pozwalają nam na doprowadzenie mieszkańców do kolejnych totemów. Piasek służy przede wszystkim do tworzenia mniej skomplikowanych dróg w miejscach, gdzie poziom wody jest dość niski. Możemy nim także przykryć góry stworzone przy pomocy stygnącej lawy. Z kolei za pomocą wody gasimy pożary wówczas, gdy nie dysponujemy odpowiednią mocą, a rośliny – na przykład drzewa odpowiadające za wzniecanie pożarów – możemy wyrwać i wrzucić do największego odpływu.
Sama grafika w From Dust prezentuje się co najwyżej średnio, ale gra jedynie poprawną oprawę wizualną nadrabia wyjątkowym klimatem. Kolejne wyspy, na których wykonujemy misje, nie zawierają żadnych szczegółów tworzących tętniący życiem świat (jedynie skały, rośliny i ewentualnie magma bądź lód), a mimo to ogląda się je z przyjemnością. W trakcie zabawy mamy okazję słyszeć powtarzający się motyw muzyczny, który powinien przypaść do gustu każdemu. W ramach ciekawostki warto dodać, że za stworzenie okładki From Dust odpowiada polska firma.
From Dust spełnił moje oczekiwania. Szkoda tylko, że gdy zdążyłem się na dobre rozkręcić, przechodziłem ostatnią misję z kampanii. Na szczęście jest jeszcze mnóstwo wyzwań, więc generalnie gra zapewnia co najmniej kilkanaście godzin rozgrywki. Nowa produkcja Erica Chah i i spółki cechuje się niezwykle prostą mechaniką rozgrywki, świetną atmosferą, klimatyczną oprawą audiowizualną (zwłaszcza audio), a także niewiele kosztuje, gdyż jest dystrybuowana jedynie drogą cyfrową. Za 1200 punktów Microsoftu grzech nie kupić. Ba, kupiłbym ją nawet, gdyby wyszła w wersji pudełkowej.
From Dust jutro pojawi się na Xbox Live Arcade. Edycja PC zadebiutuje dopiero w sierpniu. Gra trafi także na PlayStation Network w bliżej nieokreślonym terminie.
