Vita ma naprawdę świetny pakiet startowych tytułów. Jednym z nich jest Ninja Gaiden Sigma Plus - gra, którą już bardzo dobrze znamy, ale jeśli wcześniej nie mieliście z nią styczności, to teraz jest świetny moment, żeby naprawić ten błąd.
Vita ma naprawdę świetny pakiet startowych tytułów. Jednym z nich jest Ninja Gaiden Sigma Plus - gra, którą już bardzo dobrze znamy, ale jeśli wcześniej nie mieliście z nią styczności, to teraz jest świetny moment, żeby naprawić ten błąd.
I co ważne robi to w starym dobrym wymagającym stylu – dziś już takich gier się raczej nie robi. Przede wszystkim trzeba rozsądnie walczyć – na początku gry klepanie przycisków na ślepo może jeszcze przynosić jakieś efekty, ale im dalej w las, tym trudniej. By dotrzeć do końca przygody na normalnym poziomie trudności gracz musi się nauczyć świadomie blokować/unikać ataków, odpowiednio dobierać broń do sytuacji, używać jej z głową, znać combosy i przede wszystkim nikogo nie lekceważyć – tu każde starcie może być tym ostatnim.
Hero mode nie ułatwia jednak w żaden sposób sekcji platformowych, które potrafią zirytować do szpiku kości, głównie za sprawą nieprecyzyjnego sterowania - w walce sprawdza super, do skakania się nie nadaje. Przeszkadzać potrafi też czasem kamera, która lubi ustawić się pod dziwnym kątem i to zarówno podczas wyczyniania szalonych akrobacji na wysokościach jak i podczas starć.
Zaliczenie kampanii dla jednego gracza to dobre kilkanaście godzin, a wymaksowanie wszystkiego zajmie grube kilkadziesiąt, choć może znacznie więcej – wszystko zależy od umiejętności gracza. Prócz zwykłego singla są jeszcze próby ninja – w sumie siedemdziesiąt sześć minimisji polegających zwykle na pokonaniu kilkudziesięciu przeciwników w krótkim czasie. W obu trybach (kampanii i próbach) trafiają się też zadania Rachel – zgrabnej i skąpo odzianej łowczyni potworów walczącej młotem. Seksbomba ma własny zakres ruchów, a jej zadania są miłym urozmaiceniem przygód Ryu.
Mechanizmy rozgrywki dzielnie zniosły próbę czasu, a jak wypada oprawa graficzna? Zadziwiająco dobrze. Tu największe znaczenie ma ogromna płynność animacji i stałe sześćdziesiąt klatek na sekundę, choćby na ekranie działo się nie wiadomo co. Modele postaci trzymają się całkiem nieźle, choć widać po nich, że były tworzone na poprzednią generację konsol. Otoczenie natomiast zwykle zachwyca, choć i ono momentami potrafi wyglądać obleśnie prosto, zwykle jednak nie zwracamy na to uwagi – nie ma czasu bo na ekranie ciągle dzieje się coś ciekawego. Zwraca się za to uwagę na długie loadingi, które potrafią wyskakiwać od czapy nawet w trakcie rozgrywki - to akurat boli, szczególnie, że Vita sprawia wrażenie maszynki, która poradziłaby sobie świetnie bez nich, gdyby tylko odpowiednio zoptymalizować kod gry.
Ninja Gaiden Sigma Plus to nadal świetna gra, ale pamiętajcie, że z każdym dniem robi się coraz starsza. Coś, co dziś jest bardzo przyjemną wycieczką w stare czasy, jutro może już być zbyt archaiczne. Pamiętajcie, że gry akcji starzeją się najszybciej, dlatego też jeśli jeszcze nie graliście w pierwszego Ninja Gaidena, to najwyższy czas to zrobić. Poza tym to obecnie najbardziej hardkorowa i jedna z bardziej rozbudowanych gier na Vitę. Krótko mówiąc: jeśli jeszcze nie graliście - warto!
