Na E3 widziałem wiele świetnych gier, ale jedna zrobiła na mnie szczególne wrażenie. Nie, nie był to Tomb Raider, Assassin's Creed III, Hitman: Absolution, ani nawet Beyond: Two Souls - kupiło mnie Dishonored. Zaraz powiem dlaczego.
Na E3 widziałem wiele świetnych gier, ale jedna zrobiła na mnie szczególne wrażenie. Nie, nie był to Tomb Raider, Assassin's Creed III, Hitman: Absolution, ani nawet Beyond: Two Souls - kupiło mnie Dishonored. Zaraz powiem dlaczego.
Główny bohater, Corvo Atano, jest zabójcą, który chce zemścić się na Regencie. Mężczyzna wrobił go w morderstwo Cesarzowej, która była pod ochroną Atano. Główny bohater jest zarówno świetnie przeszkolony jak i doskonale obdarzony przez los – zna kilka magicznych sztuczek, które ogromnie urozmaicają rozgrywkę i sprawiają, że każdy etap można przechodzić kilkukrotnie, za każdym razem inaczej. Dwie najważniejsze to umiejętność teleportacji oraz przejmowania kontroli nad ciałem żywej istoty. Możemy także przyzywać szczury zjadające przeciwników i przenikać wzrokiem ściany, by wyśledzić swój cel.
Na pierwszej z zaprezentowanych map Atano miał za zadanie wyeliminować trzy postacie, które skrywały się gdzieś we wnętrzu dobrze strzeżonego budynku. By niepostrzeżenie wejść do środka prezenter poszedł do portu, wskoczył do wody i... przejął ciało ryby. W tym momencie po sali przeszła pierwsza – i nie ostatnia – salwa śmiechu. Tym dość oryginalnym sposobem gracz dostał się do systemu kanalizacyjnego i niepostrzeżenie zaczął wykonywać swoją misję. W środku nie raz przydawała się umiejętność teleportacji – przeskakiwanie z balkonu na balkon, szybka ucieczka z miejsca zbrodni i schowanie ciała na jednym z szerokich gzymsów, gdzie nikt nie mógł go znaleźć. Magia, po prostu magia. A gdy już ktoś zauważył zabójcę, szybka kulka w łeb posyłała delikwenta na tamten świat, rozsadzając mu głowę jak petardę i wywołując krzyki entuzjazmu na sali.
Jak stwierdził Harvey Smith, twórcy sami byli zaskoczeni możliwościami, jakie roztacza przed graczem Dishonored – motyw z ucieczką i przejęciem dziewki portowej odkrył jeden z testerów, żaden z projektantów poziomów nie zaplanował tej sceny. Na koniec wystarczyło opuścić ciało kobiety i obserwując, jak zatacza się po dziwnej utracie kontroli nad nim, oddalić w spokoju z dala od miejsca zbrodni.
Podczas tego drugiego przejścia największe wrażenie zrobiła na wszystkich zgromadzonych końcowa scena, gdy prezenter przejął kontrolę na ofiarą. Następnie zmusił mężczyznę do wyjścia na balkon, opuścił jego ciało, kopnął go i patrzył, jak ostatni cel wypada przez balustradę, kilkanaście metrów w dół, wprost na skały w porcie. Choć za drugim razem zabójstwa dokonano zaledwie w kilka minut, każda z nich była wypełniona dynamiczną akcją.
Prezentacja kolejnego poziomu była tylko próbą pokazania, jak wygląda świat dziwacznych maszyn, wielkich kroczących robotów-strażników. Nie był nudny, czy niedopracowany, ot, zamiast prezentować samą mechanikę rozgrywki, skupił się tylko na jak najlepszym oddaniu realiów mrocznego Dishonored.
Trzeba bowiem zaznaczyć, że gra nie jest hiperrealistyczna, zrezygnowano z wiernego odwzorowania świata na rzecz plastycznej grafiki, tekstur przypominających malowidła i oświetlenia o dużej dynamice. Dishonored wygląd,a jak coś pomiędzy nowym Hitmanem a Borderlands, oprawa na pewno przyciąga wzrok.
