Tryb sieciowy w Call of Duty kojarzy się z brakiem innowacji i odcinaniem kuponów od popularnego schematu. Treyarch postanowił zmienić ten stan rzeczy wprowadzając do niego kilka znaczących i całkiem nieźle pomyślanych zmian.
Tryb sieciowy w Call of Duty kojarzy się z brakiem innowacji i odcinaniem kuponów od popularnego schematu. Treyarch postanowił zmienić ten stan rzeczy wprowadzając do niego kilka znaczących i całkiem nieźle pomyślanych zmian.
Większość jest już dobrze znana graczom – naloty i samoloty szpiegowskie wzywaliśmy w serii wielokrotnie. Pula została jednak wzbogacona o drony, czyli małe uzbrojone po zęby roboty, które potrafią działać samodzielnie (wtedy kieruje nimi sztuczna inteligencja) albo stery może przejąć gracz, by samodzielnie siać spustoszenie, choć wtedy jego stojące w bezruchu wirtualne ciało bardzo narażone jest na ataki innych sieciowych wojowników.
Za zdecydowaniem się na sztuczną inteligencję przemawia też fakt, że ta do gracza... mówi. Po przyzwaniu chmary latających dronów ciągle dostawałem raporty o tym, że kogoś zabiły albo, że w pobliżu czai się wróg. Po co więc kierować nimi osobiście? Bo sztuczna inteligencja sprawia, że roboty podążają za graczem, a własnoręczny pilotaż umożliwia poprowadzenie maszynki w dowolne miejsce na mapie. Dzięki temu można na przykład wparować opancerzonym A.G.R. (dużo luf na gąsienicach) do pomieszczenia pełnego wrogów albo precyzyjnie wlecieć dronem przez okno.
Rewolucję przeszedł też system rozwoju postaci – teraz rządzi w nim tak zwana „zasada dziesięciu”. Oznacza ona, że gracz w sumie może wybrać dziesięć przedmiotów z puli broni, dodatków do nich i perków.
W Black Ops II z listy tych ostatnich wyleciały wszystkie związane z bronią – zmiana podyktowana jest tym, że umiejętności zwiększały pewne cechy na przykład o połowę albo wcale. Dla ludzi z Treyarchu to zdecydowanie za mało, dlatego też udostępnili wiele dodatków do broni, które umożliwią dostosowanie wszystkich statystyk bardziej płynnie.
Wracając do zasady dziecięciu – wszystko kosztuje jeden punkt, niezależnie od tego, czy to broń główna, czy granat. W typowym ustawieniu gracz wybiera broń główną i dwa dodatki do niej (trzy punkty), broń przyboczną i jakiś jej bonusowy element (w sumie pięć punktów), trzy perki (osiem) i dwa gadżety (dziesięć).
Zestaw można lekko zremiksować rezygnując na przykład z jednego perka, co oszczędzi nam jeden punkt, ale pozwoli dobrać drugi gadżet tego samego typu – niektóre na to pozwalają. To wszystko? Nie! Znacznie ciekawiej robi się, gdy do akcji wejdą tak zwane dzikie karty, które pozwalają nam złamać niektóre zasady – można dobrać maksymalnie trzy z małej puli i każda kosztuje gracza jeden punkt.
Lifting przeszła też strona wizualna – zrezygnowano z list na rzecz dużych kwadratowych ikon ułożonych w siatkę. Menu broni w Black Ops 2 działa natomiast na podobnej zasadzie co interfejs PlayStation 3, z tą różnicą, że kategorie zmienia się wychylając gałkę pada w górę/dół, a konkretne pukawki przeginając ją w lewo lub prawo. Każda z nich wyraźnie opisana jest szeregiem statystyk, a przejrzyste menu tylko ułatwia odnalezienie tej najbardziej dopasowanej do naszego stylu gry.
Twórcy nie zapomnieli również o nowych trybach zabawy – miałem okazję zagrać w Hardpoint, czyli wariację na temat King of the Hill. Tryb polega na tym, że na mapie pojawia się w różnych miejscach mały obszar, w którym trzeba stać by zdobywać punkty. Sektor oczywiście pojawia się w takich strefach mapy, do których łatwo się dostać z wielu stron, przez co naprawdę ciężko się w tym trybie okopać i utrzymać pozycję na długo.
Szczególnie, jeśli przeciwko sobie walczy... sześć drużyn. Wielodrużynowość to jeszcze jedna nowość. Funkcja umożliwia starcia od dwóch do sześciu drużyn w wielu konfiguracjach, ale zawsze liczba graczy musi się sobie równać, nie może być więc meczu 2 vs 2 vs 3 vs 1. Opcja jest kompatybilna z większością trybów rozgrywki z Call of Duty Black Ops II – nie jest to oddzielna metoda zabawy a swego rodzaju mutator pozwalający na dostosowanie gry do swoich preferencji.
Ostatnia nowość – bardzo mocne wsparcie eSportu. Do gry wprowadzony zostanie tak zwany tryb ligowy, który zrzeszy graczy chcących bawić się w tryb dla wielu graczy bardziej na poważnie. Chętni do gry w meczach ligowych zostaną oddzieleni od reszty graczy i będą stanowić drugą pulę zawodników, których matchmaking będzie łączył w przeciwne drużyny.
Ligowi zawodnicy będą się piąć po szczeblach drabinki złożonej z siedmiu dywizji do momentu, aż współczynnik śmierci do zabójstw nie wyniesie 1 do 1. Według twórców do idealny balans dający graczom frajdę z grania jednocześnie dbając o to, żeby nie było za łatwo.
Co ważne wszystkie mechanizmy związane z techniczną obsługą relacji gra bierze na siebie – wystarczy podpiąć mikrofon, ewentualnie kamerkę internetową i możemy zaczynać. CODcasting będzie dostępny na PC, PS3 i X360, a twórcy zarzekają się, że relacjonowanie nie będzie się odbijało negatywnie na tempie rozgrywki oczywiście o ile łącze internetowe podoła przesyłaniu większej ilości danych.
CODcasting w akcji prezentuje się następująco:
A jak się w to wszystko gra? Cóż – dla mnie nadal rozgrywka jest zbyt szybka. Fajnie, że twórcy Black Ops II chcą obudzić w graczach potrzebę współpracy, ale sam raczej nie będę w to grał póki tempo zabawy się nie zmniejszy. Rozmawiałem jednak z ludźmi, którzy byli w mojej ekipie, prawdziwymi fanami Call of Duty i dobrze ocenili wszystkie powyższe zmiany. Według nich multiplayer potrzebował większej przebudowy od lat i miło, że ktoś w końcu zdecydował się zamieszać w jego fundamentach. Opcje eSportowe brzmią świetnie, podobnie jak położenie większego nacisku na współpracę między graczami, a nowy system tworzenia klasy jest prosty, ale przy tym bardzo głęboki i rozbudowany. Trudno takim zmianom nie przyklasnąć.
