Jako posiadacz Vity jak zbawienia wypatrywałem zapowiedzi nowego przenośnego Monster Huntera, ale w tej sprawie Capcom uparcie milczał. Teraz dałem już sobie spokój, bo Ragnarok Odyssey zaspokoił moją potrzebę upolowania gigantycznego monstra albo dwóch w drodze do pracy.
Najnowsza produkcja GungHo Online Entertainment jest spin-offem bardzo popularnego w Azji MMO zatytułowanego Ragnarok Online. Nie ukrywam, że marka ta do tej pory była mi zupełnie obca, ale szybko okazało się, że znajomość poprzedniej odsłony nie umniejsza radości czerpanej z obcowania z Ragnarok Odyssey. Fabuła gry opowiada o Fort Farthest oraz garstce jego załogi broniącej ludzkie królestwa przed wszelkiego rodzaju kreaturami i stanowi samodzielną historię niepowiązaną zbytnio z dziejami uniwersum. W dodatku poznajemy ją głównie poprzez krótkie i opcjonalne dialogi z NPC-ami, nic więc nie stoi na przeszkodzie, żeby wysiłki scenarzystów w ogóle pominąć i czym prędzej rzucić się w wir walki.
Zanim jednak jako rekrut zasilimy drużynę Fort Farthest zostaniemy przeniesieni do kreatora postaci. Narzędzie to, jak na przenośną grę, jest zaskakująco rozbudowane. Możemy w nim skorzystać z gotowych wzorców postaci, ale esteci mają też opcję przemodelowania ich twarzy, fryzury czy poeksperymentować z kolorem wdzianka. Ba, od nas zależy nawet ton głosu, a dźwiękowcy przygotowali ich aż po 16 dla przedstawicieli obu płci.
Tworzenie swojego alter ego nie ogranicza się jedynie do wyglądu, ponieważ następnym krokiem jest wybór klasy. Tych mamy sześć i każda z nich znacząco różni się pozostałych atrybutami i słabościami. Najbardziej uniwersalną profesją jest Sword Warrior, mocna zarówno w ataku jak i defensywie wydaje się najbardziej odpowiednia dla początkujących graczy. Kolejne to Assassin, który niewielką liczbę punktów życia nadrabia zwinnością i Hammermisth, zupełne przeciwieństwo poprzednika. Do tej ekipy damage dealerów należy doliczyć jeszcze szyjącego z łuku Huntera. Dwie ostatnie klasy, specjalizujące się we wspieraniu towarzyszy, to stosujący magię leczącą Cleric i nastawiony na efekty obszarowe Mage. Początkowy wybór może być trudny, ale jeśli nawet okaże się nietrafiony, to nic straconego. Bardzo szybko w trakcie rozgrywki odblokowujemy moc pewnego kryształu, który pozwala na dowolne zmienianie profesji pomiędzy kolejnymi zleceniami.
A skoro już o zadaniach mowa, to jest ich blisko setka i podzielone zostały na 10 rozdziałów. Kampania jest całkowicie liniowa i polega na wykonywaniu dla gildii kolejnych misji. Wraz ze wzrostem naszej wojennej sławy stają się one coraz bardziej wymagające, ale ich cele pozostają zbliżone: wytęp odpowiednią liczbę potworów, zabij konkretnego monstra albo zbierz odpowiednią ilość pożądanych przedmiotów. Za wykonanie zlecenia mamy za każdym razem pół godziny, choć limitem czasowym nie warto się przejmować. W rzeczywistości nasze polowania trwają najwyżej 10-15 minut, co moim zdaniem jest idealnym rozwiązaniem dla konsoli przenośnej.
Same starcia są bardzo szybkie i mocno zręcznościowe. Twórcy wiele elementów zapożyczyli z tradycyjnych bijatyk, stąd na potworach wykonywać juggle czy powietrzne comba. Dość zabawnie wygląda mikra dziewczyna z wielkim mieczem, która jednym uderzeniem wyrzuca w powietrze olbrzymiego króla Orków, ale pasuje to mangowej konwencji, w jakiej utrzymana jest gra. Łatwo zresztą zauważyć, że system walki został zaprojektowany tak, aby nawet zupełny nowicjusz mashując radośnie przyciski był w stanie wykonać kilka efektownych akcji.
To wszystko nie oznacza bynajmniej, że potyczki są jednostronne. Wręcz przeciwnie, po pierwszych treningowych misjach poziom trudności rośnie bardzo szybko, a oponenci wystawiają nasze umiejętności na ciężką próbę. Mają oni nad graczami podwójną przewagę. Po pierwsze liczebną, bo najczęściej nacierają w grupach. Po drugie dysponują oni irytująco dużą liczbę ataków, których nie można zablokować ani przerwać własną szarżą. Konsekwencje tego połączenia łatwo przewidzieć - kiedy zostaniemy otoczeni często przyjmujemy nawet kilkanaście ciosów zanim uda nam się wyrwać z matni. Oglądanie naszej postaci odbijanej przez wrogów jak piłeczka ping-pongowa nie należy do najprzyjemniejszych momentów Ragnarok Odyssey. Poza tym jednak walka jest bardzo satysfakcjonująca, a w bezlitosnym młóceniu kolejnych hord wrogów kryją się ogromne pokłady grywalności.
Poza kartonikami w trakcie polowania znajdziemy również całą masę surowców, które posłużą do ulepszenia broni oraz zbroi. Niestety w przypadku tych ostatnich twórcy poszli nieco na łatwiznę i zamiast pozwolić graczom dopierać każdy element ubioru osobno, zaproponowali kilkadziesiąt gotowych strojów. Wybór jest więc duży, ale mając pamięci jak emocjonujące było kompletowanie rękawic, naramienników, spodni i innych elementów pancerza w Monster Hunterze byłem nieco rozczarowany. Na pocieszenie. Co ciekawe mamy możliwość wyboru nakrycia głowy i tutaj projektanci naprawdę popuścili wodzę wyobraźni. Mamy więc wszystko, od kocich uszu, przez papierową torbę z dziurami na oczy, na grzance trzymanej w ustach kończąc.
Jeżeli wydaje Wam się, że rozwój postaci oparty na posiadanym ekwipunku pozwala na uniknięcie monotonnego grindu, to nawet nie wiecie jak bardzo się mylicie. Skoro nie zdobywa się doświadczenia oznacza to, że nasz bohater pod względem potencjału bojowego będzie stał w miejscu, dopóki nie znajdziemy odpowiednich surowców, a gra wcale nam tego nie ułatwia, bo w opisach przedmiotów próżno szukać informacje o tym, gdzie można je znaleźć. Poza tym nagrody za pokonanie wrogów są losowe, więc nieraz nawet kilkukrotne pokonanie potężnego bossa nie gwarantuje wyczekiwanego składnika. W moim przypadku pech chciał, że zaliczając przeszło 70 misji nie udało mi się znaleźć surowców, żeby ulepszyć najlepszy miecz mojego Sword Mastera do trzeciego poziomu, a tym czasie broń dla Clerica zmodyfikowałem dziesięciokrotnie. W wyjątkowych przypadkach takich niefart może doprowadzić do utknięcia na jednym z zadań, bo zbyt słabe uzbrojenie nie pozwoli nam na pokonanie grasujących po lokacji wrogów.
Rozgrywka sieciowa jest jeszcze bardziej efektowna i dynamiczna niż kampania dla solistów. Kiedy mag zamraża wrogów, asasyn zakrada ich za ich plecy, a kleryk leczy żołdaka z młotem staje się jasne, że podział na klasy nie jest tylko chwytem marketingowym. Pochwalić muszę społeczność graczy, którzy w przeważającej mierze potrafią walczyć zespołowo. Początkujący herosi mogą liczyć na wsparcie weteranów, healerzy nie pchają się do pierwszej linii i rzadko zdarza się, żeby ktoś oddalał się od grupy. Widać tu jak na dłoni, że posiadaczami Vity są przede wszystkich dojrzali, doświadczeni gracze, a nie dzieciarnia przełomu podstawówki i gimnazjum. Gdyby nie okazjonalne problemy z dołączeniem do sesji nie miałbym funkcjon sieciowym Ragnaroka nic do zarzucenia.
Ragnarok Odyssey próbuje wejść w niszę zarezerwowaną do tej pory dla wielkiej nieobecnej serii Capcomu i w dużej mierze mu się to udaje. Gra jest wciągająca, efektowna i rozbudowana na tyle, że zapewni dobrą rozrywkę na co najmniej kilkadziesiąt godzin. Ma swoje wady, ale w posiadacze Vity nie powinni kręcić na nią nosem, zwłaszcza jeśli tak jak ja rozpaczliwie szukają powodu, dla którego meliby nie pozbyć się konsolki przy pierwszej nadarzającej się okazji.
