Nie chcę nawet zgadywać w jaki sposób zrodził się pomysł stworzenia Far Cry 3: Blood Dragon, ale jestem wdzięczny, że ta gra powstała. To świetny pastisz, ale i wspaniały hołd dla kultowych filmów S-F z lat osiemdziesiątych, na których się wychowałem.
Technicznie Blood Dragon to samodzielny dodatek do Far Cry 3, co oznacza, że w kwestii rozgrywki oferuje niemal to samo co “podstawka”, więc nie będę się na tym za bardzo skupiał. Wystarczy powiedzieć, że rozgrywka dostarcza podobnych przeżyć - jest otwarty świat, przejmowanie posterunków, pojazdy, ciche zabójstwa, rozwój postaci, ogólnie wszystko, co sprawiało, że FC3 był taki fajny.
Tym co czyni Far Cry 3: Blood Dragon wyjątkowym, jest jego klimat. “Przyszłość, rok 2007”, czyli jak w latach osiemdziesiątych ludzie wyobrażali sobie początek XXI wieku. Fanów terminatorów, alienów, predatorów i innych robokopów, taki setting trafia prosto w serce. Już samo intro do gry, oparte o szczątkowe animacje naśladujące styl 16-bitowych produkcji z czasów SNES z muzyką niemal żywcem wyjętą z Terminatora wywołało u mnie przyjemne dreszcze.
Kolejne minuty i godziny z grą dawały coraz więcej i więcej radości, wynikającej w dużej części z wynajdowania różnego rodzaju smaczków. Na przykład: podstawowy pistolet od razu skojarzył mi się z bronią Robocopa. Z opis broni potwierdził moje przypuszczenia - “pistolet A.J.M.-9 został stworzony dla uczczenia pamięci poległego na służbie policjanta z Detroit i został nazwany jego inicjałami” - A.J.M, czyli Alex J. Murphy. Kolejne bronie także przywołały wspomnienia: strzelba z Terminatora II z charakterystycznym przeładowaniem i minigun z Predatora, gdzie przy ogniu ciągłym główny bohater zaczyna krzyczeć. No rewelacja po prostu.
Przy takim umiejscowieniu akcji nie wyobrażam sobie, żeby scenarzyści mieli podejść do tematu całkowicie na serio i na szczęście oni też sobie tego nie wyobrażali. Gra sypie stereotypowymi bohaterami, żartami z konwencji, czy megasłabymi dialogami (są w tym doskonałe po prostu: “- Rex, jeśli nie przeżyję, powiedz mojej rodzinie, że zginąłem za nasz kraj. - Sam im to powiesz, stary.”). Już na samym początku gra funduje nam obowiązkowy tutorial, który wręcz powala - “wciśnij X aby udowodnić, że umiesz czytać”, albo “rozejrzyj się, aby się rozejrzeć”. Do tego jest niesamowicie natrętny i nie do wyłączenia. Sam główny bohater ma go dość już po kilku komunikatach. W innej grze taki tutorial byłby ogromnym minusem, w Blood Dragon jest całkowicie na miejscu, a do tego daje sporo radości. Pod koniec proponuje nawet instalację tutoriala w wersji premium, który sam przejdzie grę (oczywiście żart, takiej opcji tak naprawdę nie ma).
Trzecia zmiana to sposób przejmowania obozów wroga. Są dużo większe niż w Far Cry 3 i oferują większą swobodę w oczyszczaniu ich z sił wroga, czyli cyborgów Omega Force (kolejna świetna nazwa). Można oczywiście wparować do środka i wytłuc wszystkich jak przystało na cyberkomandosa, ale można też pokombinować, na przykład poszukać generatora pola siłowego w pobliżu bazy, zniszczyć go i obserwować jak tytułowy Krwawy Smok, czyli ogromny cyberjaszczur wpada do środka i oczyszcza bazę za nas.
Także w kwestii grafiki widać podobieństwa, ale wprowadzone zmiany pozwalają zachować FC3: Blood Dragon własną tożsamość. Sama wyspa odróżnia się od Rook Island z Far Cry 3 głównie paletą użytych barw. Zamiast soczystej zieleni mamy mnóstwo ciemnych barw. Do tego ciągle jest noc, czasami jest wręcz za ciemno. Zwłaszcza w jaskiniach - w FC3 Jason miał latarkę, Rex natomiast nie ma nic. Nawet jego cyberoko (zastępujące aparat z FC3) nie oferuje żadnej termowizji ani nic w tym rodzaju - szkoda.
O muzyce wystarczy powiedzieć tyle, że jest doskonała. Zespół Power Glove odpowiedzialny za tę część oprawy gry trafił w samo sedno. Kawałki inspirowane są klasycznymi filmami, co od razu słychać. Każdy fan Terminatora czy predatora od razu wychwyci znajomo brzmiące kawałki. Miód na uszy.
Far Cry 3: Blood Dragon jest naprawdę wspaniałą grą, nie tylko “dodatkiem”, ale grą po prostu. Ta sama świetna mechanika gry, co w FC3 ubrana w retro-futurystyczne łaszki starego sci-fi z dużą dozą humoru po prostu musi działać. Ukończenie gry na 100% zajęło mi niemal 7 godzin, co jak na “dodatek” jest niezłym czasem - wiele tytułów w pełnej cenie starcza na krócej. Dla mnie werdykt może być tylko jeden - brać i grać.
