Jeden, by wszystkich wyśmiać. Jeden, by wszystkich obrazić. Jeden, by każdego zabić oraz jeden, by każdego rozbawić. Wszystkie wcielenia Wade'a Wilsona mieszkającego w jego głowie tworzą postać nietuzinkową, obok której ciężko przejść obojętnie - można ją równie łatwo znienawidzić, jak i pokochać. On sam natomiast stał się właśnie bohaterem gry o samym sobie - jedynej takiej, bo jedynej w ogóle.
Kim w ogóle jest Deadpool? Postać z całą pewnością świetnie kojarzą czytelnicy marvelowskich komiksów - na ich kartach gości od roku 1991. Jest on najemnikiem i bohaterem o wyjątkowo osobliwym charakterze. Jednocześnie jest to postać znacznie mniej znana od swoich starszych kolegów. X-Men, Superman, Wolverine, Batman czy Spider-Man jak do tej pory wyszli zdecydowanie poza ramy komiksowych zeszytów i stali się elementami popkultury. Tymczasem gdy zapytamy o Deadpoola wiele osób nie kojarzy, że taka postać w ogóle istnieje - trudno mieć im to za złe, w końcu nie śledzą komiksów, ale tym fajniej, że zdecydowano się na opowiedzenie historii o kimś stosunkowo świeżym, nieprzerobionym jeszcze na dziesiątki sposobów.
To właśnie motyw pozornej anonimowości Deadpoola stał się osią gry poświęconej tej postaci - wziął on sprawy w swoje ręce i rozkazał ekipie High Moon Studios stworzyć grę wideo o samym sobie. To wszystko co widzimy na ekranie jest niejako odczytywaniem scenariusza produkcji, co zresztą często prowadzi do wielu śmiesznych sytuacji, w których główny bohater protestuje przeciwko takiemu, a nie innemu rozwojowi wydarzeń lub uprasza się o szczególne przywileje. W końcu, jakby nie patrzeć, jest to gra o nim samym i to jemu należą się specjalne względy. Fabuła opowiada o tym, że pierwotnie Deadpool: The Game prezentowało misję, w której główny bohater otrzymuje zlecenie porwania Chance'a White'a. Jednak w momencie, w którym Wade Wilson pokonał już wszystkich ochroniarzy i dorwał White'a w swoje ręce coś idzie nie tak, jak powinno, a cel zostaje przejęty przez ekipę Mister Sinistera. W tym momencie Deadpool nie ma innego wyjścia jak odpłacenie się ludziom wciskającym nos w nie swoje interesy. I to właśnie wtedy rozpoczyna się śmieszna, ale i krwawa oraz przedziwna podróż w głąb deadpoolowego, totalnie abstrakcyjnego i odjechanego świata, a zarazem i świetny przykład na to, jak powinno się robić gry oparte o komiksy.
Wspominając o prostackich żartach Deadpoola miałem na myśli wszystkie jego dowcipne uwagi oraz wykręcane numery, które prezentują humor zdecydowanie najprostszy - w stylu odsunięcia krzesła siadającej osobie czy żartach o bekaniu i kupie. Jednocześnie wcale nie krytykuje tego typu żartów - jeżeli kogoś one nie bawią z całą pewnością grę o W. Wilsonie może sobie całkowicie odpuścić. Osobiście nie mam aż tak wygórowanych wymagań względem humoru prezentowanego na ekranie (niezależnie od tego, czy chodzi o grę czy film), by Deadpool: The Game przekreślić. Wprost przeciwnie - przyznam, że być może czasem twórcy zaserwowali dowcip naprawdę grubego kalibru, ale w pewien sposób jest to plus tej produkcji - szczególnie na tle wszystkich innych ugrzecznionych lub w ogóle pozbawionych humoru produkcji. Wilson na ekranie odprawia prawdziwe cyrki - popija alkohol, ściska piersi swojej wyimaginowanej fance, tańczy (i śpiewa!) ze Śmiercią, przepołowiony wisi na swoich jelitach, dokucza komu tylko może, a ponadto przez cały ten czas prowadzi ożywioną dyskusję ze swoimi innymi wcieleniami w postaci głosów w głowie. Panowie z High Moon Studios wiedzieli, że mają do czynienia z nietypową osobowością, a więc i pozwolili sobie na dowolną zabawę konwencją. I trzeba przyznać, że im się to udało - Deadpool: The Game idealnie oddaje charakter swojego bohatera. W wielu sytuacjach łamana jest konwencja "bycia w grze", co jest czymś w miarę świeżym w tego typu produkcjach - Deadpool potrafi sobie pójść i zawołać gracza, by poszedł za nim, gdyż ten nie nadąża lub w ogóle zniknąć z ekranu na chwilkę, podczas której przygotowuje dla gracza niespodziankę. Oprócz tego w dowcipnych zwrotach ocenia postępy w rozgrywce, ale także - gdy trzeba - podpowiada, jeśli akurat nie wiemy co zrobić. Oczywiście nie wszystkie z wymienionych elementów trzymają równy poziom. Trafiają się zarówno bardziej, jak i mniej udane żarty czy uwagi, ale ogólny ich poziom można zaliczyć za jeden z największych plusów tej produkcji.
Podstawy systemu walki są proste - Deadpool w zależności od przycisku wyprowadza szybki lub wolniejszy, ale mocniejszy cios. Łączymy je w sekwencje wraz ze skokiem, strzelaniem z broni palnej, używaniem dodatkowych gadżetów, a także korzystaniem z ciosów specjalnych. Generalnie chodzi o to, by wyprowadzany przez nas atak był jak najdłuższą sekwencją kolejnych ciosów czy strzałów, przy czym gra nie jest dla nas tak surowa jak chociażby Batman: Arkham Asylum, w którym od wyprowadzenia jednego ataku do następnego mógł minąć tylko ułamek sekundy. W Deadpool: The Game czasu mamy znacznie więcej, a wyzerowanie licznika sekwencji powoduje jedynie otrzymanie obrażeń lub zakończenie walki w danym miejscu. Nic więc dziwnego, że często dochodzimy do combo składającego się z kilkudziesięciu ciosów jeden po drugim. Czym lepiej sobie radzimy, tym jesteśmy także lepiej wynagradzani - chciałbym jednak podkreślić, że fakt wyprowadzania tak licznych combo nie oznacza wcale, że Deadpool jest grą prostą. Czym dalej w las tym poziom trudności wzrasta (podobnie jak i nasze umiejętności), dzięki czemu przez większość produkcja trzyma odpowiedni poziom. Zwykli przeciwnicy nie padają od pojedynczego ciosu, natomiast nie spędzamy także godzin wyklinając na trudność starć z bossami. Jedynie pod koniec, niejako standardowo, trudność zostaje podkręcona, by gracz czuł że oto dochodzi do najważniejszych chwil w całej historii i jest to w miarę frustrujące, ale to już standard w tego typu produkcjach. Twórcom wydaje się, że końcówka gry musi wycisnąć z gracza znacznie więcej niż pozostała jej część.
Strona techniczna Deadpool: The Game jest wykonana podobnie do całej gry. Zdarzają się miejscowe problemy z animacją, przenikaniem obiektów, problemami z kamerą, brakiem dźwięku w filmikach czy błędów w odczytywaniu urządzenia którym gramy, ale nie są to rzeczy uprzykrzające lub - o zgrozo - uniemożliwiające rozgrywkę. Podobnie i wrażenia wizualne - są dobre, a jedynie miejscami przeciętne. Ale tytuł ten nie potrzebuje najnowszego silnika graficznego i dziesiątek wodotrysków - potrzebuje ładnej, nieodpychającej od monitora oprawy wizualnej i taką akurat właśnie posiada. Co ciekawe, najgorzej z tego wszystkiego prezentują się animowane scenki, po których najbardziej widać, że najlepsze czasy Unreal Enigne 3 ma już dawno za sobą. To właśnie one i efekty wybuchów zaniżają średni poziom wizualnych efektów gry.
