Dzioby w górę! Capcom od momentu ujawnienia prac nad DuckTales: Remastered nie testował zbyt długo naszej cierpliwości i wersje na PC oraz PlayStation 3 są już dostępne, natomiast wersja Xboksowa czai się tuż za rogiem. Pytaniem pozostaje, czy aby na pewno otrzymaliśmy to, czego chcieliśmy?
Już po chwili dzieciaki całe i zdrowe cieszą się wolnością, Bracia Be dostają to, na co zasługują, a Sknerus dzięki pewnemu znalezionemu dokumentowi rusza w podróż życia poszukując drogocennych skarbów umieszczonych w kilku trudno dostępnych miejscach. I tu już wkracza do akcji pierwotna wersji gry DuckTales: Remastered, która ukazała się na konsolę NES w roku 1989. I choć nie brakuje głosów o tym, że była to jedna z najlepszych platformówek tamtego czasu i głównie dlatego wiele osób oczekiwało na premierę odświeżonej wersji z zapartym tchem, nie można pominąć faktu, że zdecydowana większość aktualnych graczy nigdy w pierwowzór nie grała i niewiele o nim wie. Z jednej więc strony Remastered to doskonała okazja, by zapoznali się z klasyką, ale z drugiej strony istnieje duże ryzyko, że niestety mogą jej nie docenić. Wszystko dlatego, że nowe DuckTales jest bardzo wierne względem oryginału, a trzeba pamiętać, że mowa tu o produkcji sprzed ponad 20 lat. Od tego czasu rozrywka elektroniczna zmieniła się niesamowicie, a gry, które bawią nas obecnie, w niczym nie przypominają tych pierwszych. 
Wizualnie DuckTales: Remastered to robota po prostu mistrzowska! Ekipie czarodziejów z Way Forward Technologies udało się w taki sposób oddać charakterystyczną dla uniwersum Kaczora Donalda grafikę, że wygląda niczym oryginalnie malowana przez rysowników Walta Disneya. Gdybym dziś miał jeszcze raz zasiąść przed telewizorem z zamiarem obejrzenia czegoś z Kaczkami w roli głównej, chciałbym, by wyglądało to dokładnie tak jak DuckTales: Remastered. Poszczególne lokacje sprawiają wrażenie ręcznie malowanych, każdy przewijający się na ekranie element jest praktycznie żywcem wyciągnięty z komiksowych kart i prezentuje unikalny dla marki styl. Także animacja poszczególnych bohaterów stoi na wysokim poziomie, ale to jeszcze nic, bo prawdziwie mistrzowską robotą jest tutaj dubbing. Twórcom gry udało się zaangażować do prac nad udźwiękowieniem oryginalnych aktorów podkładających głos dla Sknerusa, Hyzia, Dyzia, Zyzia i całej reszty kaczej ekipy. Dzięki temu DuckTales: Remastered jest od A do Z spójne względem uniwersum i to właśnie ta wierność i dbałość o szczegóły decyduje o tym, że pod względem klimatu produkcja ta to istne arcydzieło i idealnie oddaje każdy ważny aspekt gry w której występują jedyne w swoim rodzaju Kaczki. Genialny i jedyny w swoim rodzaju soundtrack uzupełnia ścieżka dźwiękowa zawierająca - a jakże by inaczej - odświeżone wersje podkładów muzycznych obecnych w oryginalnym DuckTales, w tym niezwykle wpadający w ucho motyw przewodni serialu, w którego refrenie każda żywa dusza w promieniu pięciu metrów od komputera/konsoli dołącza się do chórku śpiewając melodyjne "Uu-uu"" tuż po słowie "DuckTales!". 
Gracz wcielając się w Sknerusa rusza przed siebie aby odszukać ukryte skarby. W tym celu zawsze musi odnaleźć poukrywane na mapie przedmioty (lub osoby, bo i tak się zdarza), które w ten czy inny sposób przyczynią się do osiągnięcia głównego celu. Przechodzimy więc kolejne plansze unikając przeciwników i skacząc na posiadanej przez McKwacza lasce niczym na drążku pogo, co jednocześnie umożliwia nam doskakiwanie w trudno dostępne miejsca jak i pokonywanie przeciwników. Zabawa nie jest skomplikowana, choć nie należy także do łatwych - nietrudno jest "skusić", a biorąc pod uwagę ograniczoną ilość żyć oraz serduszek, które mamy do dyspozycji, naprawdę trzeba uważać, by nie zakończyć gry wcześniej niż byśmy sobie tego życzyli. Tym bardziej, że gdy zginiemy (nie tyczy się to jedynie najłatwiejszego poziomu trudności), a nie pozostanie nam już żadne Sknerusowe życie - cały poziom należy przechodzić od nowa. Jest to szczególnie trudne przy walkach z bossami, które są najbardziej wymagającym elementem gry oraz mogą być przyczyną największych frustracji. 
Do nie najlepiej wykonanych elementów gry z całą pewnością zaliczyć można problematyczne sterowanie, które od czasu do czasu prezentuje się z naprawdę słabej i niezbyt precyzyjnej strony. Raz na jakiś czas naskoczenie na przeciwnika drążkiem pogo lubi się nie udać, przez co tracimy cenne życie - także przeskakiwanie po łańcuchach czy wyskakiwanie z pędzącego wózka to elementy strasznie chimeryczne, przez co nie zawsze miałem wrażenie, że skusiłem z własnej winy. Fani oldschoolu będą wniebowzięci, gdy gra podziękuje im za udział w misji po wykorzystaniu danego limitu żyć - ale większość graczy będzie niezwykle wkurzona, ponieważ w DuckTales: Remastered znajdą się elementy (niektóre skoki, pojedynki z bossami), które trzeba powtórzyć kilkanaście czy nawet kilkadziesiąt razy. Każdorazowe przechodzenie całego poziomu, by dotrzeć w to miejsce, skusić kilka razy i przechodzić od nowa to wersja zabawy jedynie dla prawdziwych hardcoreowców. Reszta będzie musiała zadowolić się obniżeniem poziomu trudności, który wraz z nielimitowaną liczbą żyć czyni zabawę znacznie łatwiejsza, choć i mniej frustrującą. 
Bardzo fajnym elementem jest to, że przebywając pomiędzy misjami w swoim skarbcu możemy wejść do sejfu i wykonać piękny długi skok na główkę nurkując w złote monety. To oczywiście pomysł wyciągnięty prosto z serialu, co tym mocniej pokazuje wierność względem oryginału DuckTales: Remastered. Oprócz tego gra posiada niewielki potencjał do jej ponownego przechodzenia i pewnie wiele osób się na to nie zdecyduje - gdy już znacie poszczególne poziomy niewiele może Was zaskoczyć. Ewentualną motywacją może być albo chęć przejścia gry na wyższym poziomie trudności, albo też odblokowania wszystkich możliwych elementów. A, że czynimy to za pieniądze zebrane podczas przechodzenia gry, jednokrotne jej przejście zdecydowanie na to nie wystarczy. Co ważne, za złote monety zyskujemy dostęp do naprawdę wartościowej zawartości - szkiców koncepcyjnych, artworków czy wspomnianych powyżej piosenek będących podkładem muzycznym gry. Jednocześnie szkoda, że twórcy nie urozmaicili zabawy możliwością odblokowywania innych grywalnych postaci, co przykułoby do monitora na długie godziny. 
