NBA 2K14 - recenzja

Już na samym początku na fanów serii spada ożywczy deszcz - NBA 2K14 ma przebudowany system sterowania, z przestawieniem funkcji gałek na czele. Teraz lewa odpowiada za kierunek poruszania się, a prawa za drybling i oddawanie rzutów. Te dwa ostatnie elementy cechuje większa różnorodność i precyzja, a gracze mogą się cieszyć z jeszcze większej kontroli nad tym, co na parkiecie wyprawiają gwiazdy basketu. Więcej jest też opcji gry w ofensywie i defensywie, zwiększyła się płynność akcji. Duża w tym zasługa lepszej sztucznej inteligencji. Koszykarze mądrzej się ustawiają pod bronioną tablicą, aktywnie szukają wolnej przestrzeni na połowie przeciwnika, lepiej wychodzą do kontr. Oczywiście nie oznacza to, że Visual Concepts osiągnęło perfekcję i może spocząć na laurach. Gra nadal potrafi być bowiem schematyczna, tempo często osiada ponad miarę, a zawodnikom zdarza się popełniać szkolne błędy, których na parkietach NBA nie zwykliśmy oglądać. Pole do poprawy wciąż zatem istnieje, choć obrona tytułu najlepszej koszykarskiej produkcji na rynku wydaje się niezagrożona - tym bardziej, że wymienione wpadki nie są stałym elementem krajobrazu i pojawiają się raczej okazjonalnie.

NBA 2K14 śmiało może jednak być nazywane najwierniejszą symulacją prawdziwej gry w koszykówkę na najwyższym poziomie. Aby w pełni docenić jednak klasę produkcji Visual Concepts, nowicjusze będą musieli spędzić długie godziny na odkrywaniu całej palety możliwości gry. Samouczek niewiele im w tym pomoże, bo choć stosowanie poszczególnych zagrań zostało dość szczegółowo rozpisane - jak zwykle zresztą - przy takim stopniu precyzji ich wykonania niezmiernie ważny jest kontekst, a ten w sytuacjach boiskowych po prostu bywa zmienny. Twórcom udało się za to wpleść bardzo sensowny i przemyślany system podpowiedzi, z których można korzystać a vista. Niemal jak na treningu, gra wskazuje punkt, w który należy podążyć by wcielić w życie określony schemat. Oczywiście jeśli ktoś nie czuje się na siłach, może ograniczyć się do podstawowych zagrań i bawić się na niższych poziomach trudności. Prawda jest jednak taka, że wówczas nawet nie przebije się przez warstwę wierzchnią tego, co NBA 2K14 ma do zaoferowania.

W Path to Greatness mamy szansę stworzyć własną historię LeBrona Jamesa, choć "własną" to może nie do końca najtrafniejszy termin. Visual Concepts przygotowało bowiem dwa kręgosłupy dla scenariuszy uzależnionych w dalszej mierze od naszych poczynań. W pierwszym z nich "The King" kontynuuje swą karierę na wschodnim wybrzeżu, mając w perspektywie trzecie z rzędu mistrzostwo zdobyte z Dwayne'em Wade'em i spółką; w drugim zaś jego drogi wiodą przez Nowy Jork aż do macierzy z Cleveland. Celem nadrzędnym jest oczywiście zdobycie większej liczby pierścieni za mistrzostwo NBA niż udało się to Michaelowi Jordanowi.

To, co zrobiło na mnie największe wrażenie w NBA 2K14, to zalew nowych, niezwykle realistycznych animacji. Twórcy już przed premierą chwalili się, że do tegorocznej odsłony dodali ich więcej niż trzy tysiące - i to naprawdę widać. Płynność z jaką przeprowadzają akcje, zachowania po gwizdku sędziego, reakcje ławki... W każdym meczu widać to jak na dłoni. Doszły też nowe "Signature Skills", czyli słynne zagrania charakteryzujące największe gwiazdy NBA, w tym słynny przerzut piłki przez całe boisko w wykonaniu LeBrona Jamesa wprost do rąk atakującego obręcz Dwayne'a Wade'a.

Największym atutem NBA 2K14 jest formuła, opracowywana i dopracowywana przez Visual Concepts przez ostatnie lata. Studio nie ulękło się zmian, które przecież mogły zaburzyć stabilną strukturę. Nic takiego się nie stało - to nadal NBA 2K, które fani basketu znają i kochają, a nowości w rozgrywce tylko dodają grze uroku i precyzji, rozszerzając przy tym wachlarz dostępnych zagrań. Pomimo nadal występujących niedociągnięć zwłaszcza w kwestii sztucznej inteligencji śmiało można powiedzieć, że to najlepsza gra koszykarska na rynku. Z tym większym optymizmem można wypatrywać przyszłorocznej edycji, która już w pełni będzie wykorzystywać atuty konsol następnej generacji. Na koniec muszę jednak wrzucić jeszcze mały kamyczek do ogródka wersji pecetowej - wydanie płytowe zmusza nas do trzymania DVD w napędzie przy każdym uruchomieniu gry. To naprawdę mało poręczne rozwiązanie.