Hellraid: The Escape - recenzja

Hellraid: The Escape, w odróżnieniu od tego, czym ma być Hellraid na PC i konsolach, zamiast poskramiania demonów potężnym orężem oferuje zgoła inny typ rozgrywki. To mroczna gra, w której zamiast prężenia muskułów musimy wytężyć szare komórki, by wydostać się z obskurnych lochów i stawić czoła złu z uniwersum Hellraid. I na urządzeniach mobilnych (gra jest dostępna w App Store) to rozwiązanie sprawdza się bardzo dobrze.

Hellraid: The Escape to pierwszoosobowa gra przygodowa, której główną oś rozgrywki stanowi rozwiązywanie łamigłówek pozwalających opuścić pomieszczenie. Zwiedzając lochy co i rusz natrafiamy na różnego typu wyzwania. A to musimy odpowiednio poustawiać lustra by słoneczny promień trafił w docelowe miejsce, a to zabawić się w alchemika by ustalając odpowiednie proporcje składników stworzyć miksturę zwiększającą prędkość, gdzieś indziej pomęczymy się rozpalając wszystkie runy na tablicy, albo rozegramy końcówkę partyjki szachów by odblokować mechanizm otwierający skrzynię. Poziom łamigłówek jest odpowiednio wyważony, tak, aby gracz mógł w miarę szybko skończyć etap, ale jednocześnie nie poczuł się potraktowany jak półgłówek.

Poza typowo łamigłówkowymi elementami w Hellraid: The Escape przychodzi nam zmierzyć się także z nieco bardziej zręcznościową odsłoną rozgrywki. Co i rusz natrafiamy na wystające z podłogi kolce, musimy balansować przechodząc po drewnianej kładce czy unikać podwieszonych pod sufitem toporów. Częsta śmierć w Hellraid: The Escape jest wpisana niemal jak w Dark Souls, ale tutaj nie musimy się nią zbytnio przejmować – za chwilę budzimy się ponownie w sarkofagu, z którego rozpoczęliśmy etap i nie musimy ponownie rozwiązywać tych samych zagadek, bowiem śmierć nie anuluje naszego postępu w grze.

Bardzo dobre wrażenie robi oprawa graficzna Hellraid: The Escape powstała na silniku Unreal Engine 3. Dominują tu ciemne odcienie szarości i czerwieni; na swej drodze co chwila spotykamy ludzkie szkielety, a po podłodze pełzają szczury i pająki. Same pomieszczenia, choć niezbyt duże, są odpowiednio mroczne, a narzędzia tortur oraz udźwiękowienie tylko buduje niepokojący klimat. Efekt psuje nieco muzyka, która choć nie jest zła, szybko staje się monotonna.