Pro Evolution Soccer 2016 - recenzja

Od pierwszego gwizdka nie mogłem się oderwać od tegorocznej edycji PES-a. To gra, w której czuję, że mam niemal pełną kontrolę nad każdym piłkarzem, drużyna stosuje się do ustawień taktycznych, każda akcja wymaga ode mnie kreatywności, a nawet przy bezbramkowym wyniku końcowym zdarza się, że muszę odetchnąć, tyle bowiem działo się na boisku. Gra tu się dynamicznie, twardo, nieprzewidywalnie. Tak jak w prawdziwej piłce na najwyższym poziomie.

Na dużą pochwałę w Pro Evolution Soccer 2016 zasługuje sztuczna inteligencja. Poprawiona została zwłaszcza praca linii defensywnej – w obronę nie da się już wchodzić jak w masło, a piłkarze pilnujący dostępu do pola karnego potrafią nie tylko skutecznie wybijać piłkę, ale często sami przejmują inicjatywę i zaciekle atakują wbiegającego w szesnastkę napastnika. Z drugiej strony ulepszone zostały pojedynki 1 na 1 – liczenie w nich na łut szczęścia to pobożna życzenie, trzeba być w nich mocno skupionym nad kontrolą, bądź przejęciem piłki, by wyjść z nich zwycięsko. Cieszy mnie także nowa postawa bramkarzy. Owszem, nadal zdarza się, że golkiperzy zamiast złapać lub wybić piłkę zaczynają „pajacować” w obrębie pola bramkowego, co zazwyczaj ma fatalne skutki, ale tych przypadków zaobserwowałem znacznie mniej niż w poprzednich odsłonach. Częściej za to bramkarze dobrze czytają grę na przedpolu, a ci najlepsi znacznie lepiej sobie radzą na linii, pokazując klasę przy wyciąganiu, wydawać by się mogło, straconych piłek.

To wszystko sprawia, że konstruowanie każdej akcji wymaga od nas kreatywnego myślenia. Zapomnijcie o sprawdzonych schematach, na nic się one zdadzą, zwłaszcza że każda drużyna prezentuje zupełnie inny futbol. Wspominałem już, że PES 2016 wymaga poświęcenia uwagi taktyce i jeśli chcecie naprawdę wymiatać na boisku, sporo czasu będziecie musieli spędzić w ustawieniach składu i formacji. Każdy mecz to bowiem zupełnie inna historia i należy odpowiednio przygotować się na starcie z kolejnym rywalem. Każde starcie ma też swój własny przebieg i trenerzy nie boją się dokonywać zmian taktycznych w locie. Nie zdziwcie się zatem, jeśli wasz przeciwnik prowadząc w końcówce spotkania będzie przytrzymywał piłkę w narożniku boiska niczym Włodzimierz Smolarek. Takie smaczki robią robotę. Szkoda tylko, że nie podkreślają tego komentatorzy, którzy poza wkurzającymi, ekstatycznymi okrzykami przy niemal każdym strzale, są zwyczajnie nudni.

Co najważniejsze, w tej grze piłkarze nie są tylko zlepkiem poligonów opisanych cyferkami. Tu statystki każdego zawodnika mają swoje odzwierciedlenie na boisku, a każdy z piłkarzy ma swoje indywidualne preferencje stylu gry, które mogą mieć wpływ na wynik meczu. Ani razu nie zdarzyło mi się, bym przeklinał grę za oszukiwanie; czułem, że wszystkie błędy są popełniane albo przeze mnie, albo dochodziłem do wniosku, że niektórzy piłkarze po prostu nie radzą sobie w danym meczu i należy ich jak najszybciej odesłać na ławkę rezerwowych zastępując świeżymi zmiennikami. Jedyne co przeszkadza w rozgrywaniu meczów to praca arbitrów, którzy są niekonsekwentni w swoich decyzjach. Zbyt często zdarza się, że ostry wślizg puszczają płazem, a za zwykłą, twardą grę bark w bark, sypią żółtymi kartkami jak z rękawa. Szkoda, że akurat tej niekonsekwencji nie widać przy spalonych – liniowi są na tyle nadgorliwi, że nie przepuszczą nawet milimetrowego spalonego. Idąc z duchem gry mogliby czasem odpuścić, wszak takie pomyłki sędziowskie są chlebem powszednim w rzeczywistości.

Nie rozumiem jednak zachwytów innych recenzentów nad oprawą graficzną Pro Evolution Soccer 2016. Owszem, na powtórkach gra momentami pokazuje wizualny pazur, ale już w trakcie meczu, przy domyślnym ustawieniu kamery nie prezentuje się tak dobrze. Tu nie ma tego efektu, gdy ktoś z zewnątrz przychodzi i pyta jaki mecz oglądasz w telewizji, jak zdarzało mi się, kiedy w czytniku konsoli znajdowała się konkurencyjna FIFA. Pod tym względem PES radzi sobie zaledwie poprawnie prezentując nierówny poziom. Widać to zwłaszcza po twarzach zawodników – część z nich prezentuje się świetnie, inni piłkarze z kolei nie przypominają samych siebie.

Nie można za to narzekać na brak trybów rozgrywki. Tu nie ma wielkich zmian względem poprzedniej edycji. Po raz kolejny najwięcej czasu spędzam w myClub, w którym tworzę własną drużynę pod taktykę trenera z pomocą skautów, którzy za zebrane w trakcie gry punkty lub monety, które można kupić także za realną gotówkę, wybierają do wylosowania zawodników na konkretną pozycję. Za każdym razem liczę na łut szczęścia, a ustawianie potem składu by była jak najlepsza „chemia” między zawodnikami w podstawowej jedenastce i rozgrywanie meczów online w dywizjach lub turniejach jest cholernie wciągające.

“The pitch is ours” – taki slogan towarzyszy Pro Evolution Soccer 2016. I nie ma w tym krzty przesady. Wirtualne boisko należy do PES-a. FIFA w tym roku będzie miała trudne zadanie, by pod względem rozgrywki pokonać swego japońskiego rywala.