Pozdrowienia z przyszłości, czyli recenzja Quantum Break

Remedy Entertainment to mistrzowie narracyjnych gier akcji. Fińskie studio dało się poznać światu z genialnego Max Payne'a i niedopieszczonego przez rynek Alana Wake'a. Cechą szczególną każdej z tych gier była fabuła wraz z narracją, które górowały momentami nad elementami rozgrywki. Nie zdziwcie się więc, że z Quantum Break jest podobnie - twórcy zaserwowali w swojej grze świetnie opowiedzianą historię, a pomiędzy fantastycznymi fragmentami akcja zwalnia tempa paradoksalnie wtedy, gdy przychodzi nam strzelać i walczyć.

Zacznijmy więc od tej lepszej części. Głównym bohaterem Quantum Break jest Jack Joyce. Poznajemy go, gdy wraca z kilkuletniego pobytu w Azji z powodu wiadomości od przyjaciela. Jest nim Paul Serene, który przewodzi uniwersyteckiemu projektowi badawczemu i prosi o pilny przyjazd oraz pomoc. Okazuje się, że Paul wraz ze swoją grupą zajmował się tematem podróży w czasie. Nad tym zagadnieniem pracował wraz z bratem Jacka, Williamem. Niestety, coś poszło nie tak, całość zawisła na włosku i to właśnie stąd niewidziany od dawna przyjaciel prosi o przybycie. Jack wsiada w samolot i przylatuje do Riverport, a następnie w pośpiechu przybywa na uniwersytet, gdzie w wyniku pewnych wydarzeń nabiera zdolności manipulowania czasem. Całość historii poznajemy tak właściwie w formie wspomnień - Jack już po czasie opowiada o nich pewnej kobiecie, a gracz ma okazję krok po kroku poznać zawiłości scenariusza. W tle czai się ratowanie świata i najbliższych, co naturalnie okazuje się świetną okazją do ostrej rozwałki.

O ile podczas rozgrywki fabuła skupia się na postaci Jacka i historii widzianej jego oczami, o tyle dzięki serialowi poznajemy bliżej pozostałe postacie. I paradoksalnie to drugi z elementów nadaje całości smaku. Jack zostaje bowiem trochę takim niemym bohaterem, którego czas antenowy został ograniczony. Wcielamy się w niego podczas zabawy, ale to czas na rozgrywkę, nie monologi. Stąd też o głównym bohaterze wiemy mniej, w związku z czym mniej da się go lubić. Ale pozostali bohaterowie tworzą spektrum ciekawych i złożonych osobowości, napędzanych różnymi motywacjami i posiadającymi odmienne cele. Co więcej, ich nastawienie i natura zmienia się wraz z podejmowanymi decyzjami, niektórzy mogą dać się poznać z lepszej lub gorszej strony. Ja osobiście miałem okazję polubić główny czarny charakter, który w moich oczach wypadł bardzo wiarygodnie. Sporo świetnie zilustrowanego tła odkryć można podczas rozgrywki - zbierając rozsiane po świecie dokumenty, przekazy radiowe, nagrania wideo czy odsłuchując pamiętniki niektórych postaci. Czasem zabiera to sporo czasu, ale pozwala zrozumieć wydarzenia na ekranie w sposób, który mógłby umknąć ograniczając śledzenie akcji jedynie do przerywników i etapów rozgrywki.

To może być problem, gdy macie ochotę akurat pograć, rozsiadacie się wygodnie z padem na kolanach i kawą/piwem pod ręką, a po paru minutach zabawy okazuje się, że dokończyliście akurat dany akt i czas na odcinek show. Quantum Break teoretycznie nie zmusza do oglądania, ale bez wiedzy na temat wydarzeń z danego odcinka tracicie wątek, historia staje się mniej zrozumiała, a niektóre sytuacje są wprost niezrozumiałe. Dla przykładu jeden z aktów kończy się, gdy Jack jest zakuty w kajdanki i prowadzony do pokoju na dość nieprzyjemną rozmowę. W tym miejscu następuje koniec grywalnej części i przychodzi czas na serial. Jeśli go pominiecie, na początku kolejnego aktu Jack jest już uwolniony - jak do tego doszło? Tego dowiecie się tylko śledząc show. Tu zresztą pojawia się jeszcze jedna kwestia - poszczególne odcinki oglądamy w formie streamów, Quantum Break oferuje możliwość ich pobrania, ale nie można tego zrobić pojedynczo, a jedynie w zestawie ważącym przeszło 70GB. Auć.

Przez większą jednak część spędzonego z Quantum Break czasu pad nie leży bezczynnie obok, a staje się głównym narzędziem akcji. I to jest ta część, w której produkcja wypada lekko słabiej. Dzięki perturbacji z czasem Jack nabywa cenne umiejętności, które w większości znamy z innych gier. Tarcza ochronna, unik czy dodatkowy zmysł informujący o położeniu ciekawych przedmiotów i przeciwników to w sumie niewiele nowego, ciekawiej robi się, gdy zaczynamy biegać podczas spowolnienia czasu czy rzucać czasowymi bańkami, które zatrzymują w środku jego upływ. Całość łączy się w niezły mix w głównej mierze skupiający się na walce i strzelaninach, trochę mniej na eksploracji i pokonywaniu przeszkód. Przy czym Quantum Break to gra akcji, a nie rasowa strzelanina ani action-adventure, strzelanie jest więc poprawne, zagadki do rozwiązania proste, znajdźki niezbyt ukryte, a elementy zręcznościowe raczej ograniczone. Jack nie wspina się jak asasyn, nie jest też zawodowym strzelcem. Jego ruchy są raczej ograniczone, etapy przechodzimy podążając jedną ścieżką, a dostajemy się tylko tam, gdzie możemy. Jeżeli twórcy zaplanowali inaczej, niewysoka przeszkoda może stanowić barykadę nie do przejścia. Podczas strzelanin natomiast główny bohater do zasłon przykleja się automatycznie, co okazuje się średnio wygodne - szczególnie, że Jack opuszcza bezpieczne miejsce bez uprzedzenia po prostu wstając i to najczęściej wtedy, gdy nie powinien.

Dla równowagi przyznam, że strzelanie to tylko połowa starć, równie ważne okazuje się efektywne używanie zdolności i to przy tym aspekcie starcia nabierają rumieńców. Podana w taki sposób rozgrywka jest przyjemna - Jack uczy się i rośnie w siłę stopniowo. System rozwoju postaci nie jest zbyt rozbudowany, ale z czasem coraz więcej wyciskamy z każdej z umiejętności, co przekłada się na płynniejszą i skuteczniejszą walkę. Ogólny poziom trudności nie jest wysoki, ale na pochwałę zasługują starcia, bo SI choć stosuje prostą taktykę, to potrafi skutecznie nacierać i naciskać, dzięki czemu często robi się gorąco. Pod koniec jest to nawet problematyczne, zaczynamy trafiać na coraz liczniejsze grupy przeciwników, bo Remedy zaserwowało klasyczną dla gier akcji końcówkę pod tytułem "a teraz się graczu pomęczysz". Finałowy pojedynek to zaledwie jeden z trzech momentów, gdy Quantum Break zaczynało mnie irytować, nie jest to więc zły wynik.

Przygoda z Quantum Break dobiega końca po 10-12 godzinach, ale tylko wtedy, gdy będziecie grać powoli i zaglądać w każdy dokument zbytnio się nie śpiesząc. Pewnie wynik ten dałoby się skrócić o połowę, ale zwyczajnie nie ma to sensu, poza tym gra ma potencjał do minimum dwukrotnego przejścia, dzięki czemu możemy poznać historię z innych stron, poznając jej alternatywne wersje. Quantum Break świetnie się ogląda i nieźle w niego gra, musicie mieć jednak ochotę na każdy z tych elementów. Podejrzewam, że nie jest to najlepszy wybór, jeśli szukacie stricte gry akcji, ale już konsumowanie jej w całości z serialem, z naciskiem na uważne śledzenie fabuły w grze sprawdza się bardzo dobrze. Historia prezentowana na ekranie jest wciągająca i wielowątkowa, nakreślona szczegółowo, z bogatym tłem i dobrze napisanymi i zagranymi postaciami, dodajmy do tego niezłą część typowo rozgrywkową - przekłada się to na kilka wieczorów dobrej i wciągającej zabawy, a to chyba w tym wszystkim najważniejsze. Jeśli macie ochotę na małe manipulacje z czasem powinniście być usatysfakcjonowani. Czuć w tym wszystkim trochę Alana Wake, ale przede wszystkim w pozytywnym znaczeniu, a Quantum Break to prawdopodobnie najlepsza gra, jaką dotychczas stworzyło Remedy. Oby tak dalej.