Extra Klasyka przedstawia: Deadfall Adventures i Zaginięcie Ethana Cartera

Deadfall Adventures

Jej głównym bohaterem jest James Lee Quatermain, prawnuk słynnego poszukiwacza kopalni Króla Salomona, który odziedziczył po swoim przodku smykałkę do ładowania się w zawiłe sytuacje, talent do wymachiwania bronią oraz kapkę archeologicznego talentu. Te wszystkie umiejętności okazują się kluczowe podczas naszej przygody z Deadfall Adventures, w której szukamy fragmentów Serca Atlantydy rozsianych po różnych kontynentach, dzięki czemu odwiedzamy spalone słońcem piaski Egiptu, skutą lodem Arktykę czy soczyście zieloną dżunglę wokół azteckich ruin. Akcję osadzono w latach 30-tych XX wieku, nic więc dziwnego, że potężnego artefaktu poszukują także Naziści oraz Rosjanie, zresztą nie tylko oni, bo walczymy także z mumiami i generalnie rzecz ujmując całą masą potworów o nieludzkiej naturze. Dla podobnych historii jest to standard, z którego Deadfall Adventures się nie wyłamuje. Nie ma co bowiem ukrywać, że to nie fabuła ma tutaj najistotniejsze znaczenie – nadaje ona co prawda ton i tempo poszczególnym wydarzeniom, ale jak przystało na grę akcji nie jest zbyt głęboka.

Całości towarzyszy rozpieszczająca uszy strona dźwiękowa, a także niezła oprawa wizualna, która póki co nie zestarzała się zbyt mocno, co jest dodatkowym bodźcem, by nadrobić zaległości i w Deadfall Adventures zagrać. Czy jest to produkcja pozbawiona wad? Absolutnie nie, znajdziecie w niej także słabiej wykonane elementy czy bugi, ale jeśli macie ochotę poczuć się jak Allan Quatermain i pobawić w poszukiwanie potężnego artefaktu, rozwiązując ciekawe zagadki i strzelając w między czasie do hordy przeciwników, jego premiera w ramach Extra Klasyki to idealny moment do nadrobienia zaległości.

Debiutancka produkcja The Astronauts jest jedną z tych gier, które wcale nie kończą się wraz z dotarciem do finału i obejrzeniem napisów końcowych. Zaginięcie Ethana Cartera po swoim końcu pozostawia gracza odrobinę bogatszym i odrobinę biedniejszym jednocześnie. Wszystko dlatego, że aby coś z tej gry wyjąć, trzeba jej poświęcić cząstkę siebie. Choćby na moment. I ja tak zrobiłem.

Jeżeli wcześnie interesowaliście się już Zaginięciem Ethana Cartera, z całą pewnością wiecie, że po swojej premierze gra wywołała mieszane uczucia. Z jednej strony prasa wystawiała jej bardzo pozytywne opinie, podobnie jak i część graczy – nie brakowało jednak głosów, że tak właściwie nie wiadomo o co w niej chodzi, fabuła była o niczym, a Adrian Chmielarz zaczyna produkować spaczone dziwadła dla nikogo, które nie powinny nawet nosić miana gier.

Osobiście uważam, że przebiegnięcie przez Zaginięcie Ethana Cartera jak przez inne gry jest szkodą wyrządzoną zarówno tej produkcji, jak i samemu sobie. Deweloperzy nie bez przypadku już na początku informują, że tytuł jest niczym „podróż bez przewodnika”. Wkraczając do Red Creek Valley coraz głębiej zanurzamy się w niezwykle piękny i barwny, ale jednocześnie zagadkowy i dość mocno posępny świat, w którym wyraźnie czuć nawiązania do twórczości Lovecrafta oraz podobnych klimatów. The Astronauts w narracji było tak bardzo oszczędne i delikatne, że wiele osób ma im to za złe – ale twórcy specjalnie wycofali się w cień, pozostawiając gracza sam na sam z niepokojącą, tajemniczą krainą, która zawiera w sobie sporo sekretów. Trzeba to jednak umieć docenić.

Uwielbiam scenariusz Zaginięcie Ethana Cartera za to, że nie podaje niczego wprost i pozostawia miejsce do interpretacji. Gra smakuje najlepiej, gdy krok po kroku zanurzamy się w ten przedziwny świat, przyglądając się wszelkim, nawet z pozoru nieistotnym szczegółom i łamiemy głowę nad przypadkiem tego miejsca, chłonąc piękną oprawę i wyraźnie niepokojący klimat. Nie ma tu miejsca na walkę, praktycznie nie da się zginąć, interakcja z obiektami jest minimalna na tle innych gier, a gracze do pomocy nie otrzymują nawet mapy. Nie znajdziecie też tutaj misji głównych czy pobocznych, craftingu ani nawet możliwości przeglądania posiadanego ekwipunku. Grę przeżywa się jednak równie mocno, co inne, znacznie bardziej rozbudowane produkcje, jak nie nawet i mocniej. Dzięki ograniczeniu elementów hudu, ekwipunku oraz innych, klasycznych dla większości gier, „wczuwka” jest mocniejsza.

Przyznam, że w pewien sposób Zaginięcie Ethana Cartera nie jest grą dla wszystkich. Żeby dostrzec jej piękno, trzeba znaleźć w sobie trochę wrażliwości, wyciszyć się na tych kilka godzin, zwolnić tempo zamiast biec przez siebie w poszukiwaniu sterty przedmiotów. Gdy to zrobicie, gra potrafi się odwdzięczyć wciągając do swojego świata klimatem, grywalnością, przywiązaniem do najdrobniejszych detali oraz artystyczną oprawą audiowizualną. Jeżeli macie na to ochotę, możecie śmiało po Zaginięcie Ethana Cartera sięgnąć. Szczególnie teraz, gdy cena gry spadła i można ją nabyć o połowę taniej niż dotychczas.

Akcja "Extra Klasyka przedstawia" jest elementem współpracy firm Cdp.pl i Gram.pl.