Recenzja filmu Jason Bourne. Nieprzyjemny obowiązek

Jason Bourne to film o szukaniu własnej tożsamości, o korupcji, o spiskach na szczytach władzy, ale także o poczuciu obowiązku, o patriotyzmie w życiu każdego z nas. Moim obowiązkiem było zobaczyć ten film i daj Boże, żeby za skrupulatne wypełnianie obowiązków było dla mnie miejsce w raju, bo przyjemności z seansu nie miałem żadnej i złożyłem małą cząstkę swojego życia w ofierze na ołtarzu dla Gram.pl i dla Was. Wszystko po to, żeby Was ostrzec.

Nie chodzi o to, że Jason Bourne to film wybitnie zły. To film wybitnie przeciętny, absolutnie wyprany z jakichkolwiek prawdziwych emocji i zwyczajnie wtórny w stosunku do poprzednich części. Jest jak piąta herbata parzona z tej samej torebki – brakuje smaku i esencji, żeby móc powiedzieć coś więcej niż że jest, smakuje znajomo i w gruncie rzeczy technicznie rzecz biorąc wciąż jest herbatą.

Powiedzmy sobie szczerze, że filmy z serii o Bournie nigdy nie były szczególnie ambitne i w gruncie rzeczy były niczym innym jak amerykanocentrycznymi politycznymi kryminałami z całkiem ciekawą postacią głównego bohatera i niezłym, lekko ciężkawym klimatem. Początek filmu daje jeszcze jakieś nadzieje na to, że Jason Bourne będzie czymś więcej niż skokiem na kasę. Główny bohater ewidentnie dryfuje w nieznanym kierunku, kto wie dokąd zaprowadzą go nowe dylematy, nowa sytuacja życiowa, nowe wyzwania? Nic z tego, bo znowu mamy to samo, a więc nowy program CIA który Bourne będzie musiał zdemaskować, nowe obławy z których się wymknie, itd.

Jason Bourne jest absurdalnie wręcz wtórny i sztampowy – gdyby był zrobiony lżej i nie był częścią większej marki, to można by pomyśleć, że jego twórcy puszczają do widza oko, obnażając drętwotę współczesnej kinematografii. Fabuła została już przemielona na tysiąc razy w setkach innych filmów, gier, komiksów, książek i tak dalej. Krótko mówiąc, chodzi o absolutną infiltrację za pośrednictwem sieci. Było, było, było, ale wiecie co? Dlaczego by nie spróbować jeszcze raz, tym razem nie szukając w układance miejsca na chociażby jeden oryginalny element. Fabuła jest straszliwie mało oryginalna, ale też przedstawiono ją w sposób zupełnie drętwy, więc w gruncie rzeczy ani przez moment nie zależało mi na tym, żeby Matt Damon powstrzymał spisek czy dowiedział się czegoś o swojej przeszłości. Cała osnowa historii została przedstawiona w sposób nie budzący żadnych emocji, zupełnie jakbyśmy czytali notkę na Wikipedii na temat fabuły Mistrza i Małgorzaty, zamiast faktycznie zgłębiać to dzieło i czuć zawarty w nim ładunek. Zero emocji, zero czaru, zero magii. Nic.

Co w takim razie może uratować nowego Bourne’a jeżeli nie wiarygodna fabuła, tak ważna w przypadku polityczno-szpiegowskich kryminałach? Może wyraziste postaci, gra aktorska, chemia pomiędzy nimi? Niestety znowu jest płasko, bo sam Jason Bourne grany przez przyzwoitego Matta Damona to postać dosyć prostolinijna, nie mówiąc o tym, że została gruntownie wyeksploatowana w poprzednich latach. Troszkę świeżości wprowadza Alicia Vikaner jako ambitna Heather Lee, natomiast Tommy Lee Jones jest o dziwo tylko przyzwoity, chociaż jego rola dawała mu spore możliwości jeżeli chodzi o kreację postaci – z dyrektora CIA można było „ukręcić” nieco więcej.

Ciężko mi pisać tę recenzję, bo cały film można podsumować w dwóch-trzech zdaniach. Wchodzenie w szczegóły wydaje mi się niepotrzebne. Żeby jednak uczynić zadość formie recenzji wspomnę o technikaliach, bo na tym polu Jason Bourne wypada nieźle, nawet jeżeli nie zmienia to odbioru filmu. Praca kamery jest jasnym punktem programu, podobnie jak muzyka i montaż. Dzięki temu sceny akcji wypadają naprawdę przyzwoicie, co w jakiś sposób powstrzymuje nas przynajmniej od zaśnięcia w kinowym fotelu.

Ostatecznie Jason Bourne daje nam odpowiedzi na mało interesujący pytania, nie pchając w żaden sposób fabuły do przodu, co pewnie skończy się zawodem dla fanów serii. Ot, to przyzwoita rozwałka, której miejsce jest na ekranie telewizora w niedzielny wieczór, przed którym siedzi widz i tak spędzający seans na dzieleniu uwagę pomiędzy film a smartfona. Gdybym poszedł na do kina i nie miał z tego tytułu zainkasować pieniędzy za recenzję, to byłbym zwyczajnie wkurzony i miał poczucie, że zmarnowałem piątkowy wieczór. Właśnie przez filmy takie jak Jason Bourne rośnie grupa ludzi, którzy uważają, że kino jest bez sensu, a pakowanie kasy w Hollywood mija się z celem. Zupełnie niepotrzebna kontynuacja, która psuje wrażenie po przyzwoitej klasycznej trylogii i w miarę zjadliwym spin-offie.