Cisza przed burzą - recenzja Life is Strange: Before The Storm

Siema Max, tu Chloe. Fuck you.

W Life is Strange: Before The Storm Chloe poznajemy całkowicie z innej strony. Nie jest jeszcze tak zgorzkniałą, ale już nieźle doświadczoną przez życie osobą. Nie poradziła sobie ze śmiercią ukochanego taty, gdy straciła następną ważną osobę – Max wyprowadziła się do Seattle i od tego momentu nie daje znaku życia, zupełnie jakby zapomniała jak odpisuje się na smsy. Dodajcie do tego wszystkiego nowego faceta matki, który próbuje ustawić ją wedle swoich zasad, brak znajomych, z którymi można szczerze pogadać, a będzie już tego całkiem sporo jak dla młodej dziewczyny. Nie więc dziwnego, że szuka oderwania przy piwie oraz trawce, zaczyna wagarować i imprezować z ludźmi znacznie starszymi od siebie, a swój gniew wyraża poprzez mazanie po ścianach czarnym flamastrem.

Wspomniane dialogi przewijają się zresztą znacznie częściej, bo choć Chloe nie potrafi manipulować czasem jak Max, prawdziwa z niej twardzielka i gdy się wkurzy lub mocno czegoś chce potrafi wdać się w kłótnię i tak nagadać swojemu rozmówcy, że temu idzie dosłownie w pięty. Całość przybiera natomiast formę minigierki w przerzucanie się argumentami, w której naszym zadaniem jest wykazanie się umiejętnością rzucania celnych ripost poprzez używanie ukrytych w dialogach słowach-kluczach. W pierwszym odcinku nie jest to można kluczowa mechanika pod względem popychania akcji naprzód, ale zdecydowanie ciekawy i przyjemny dla graczy element.

Gdyby dalej się czepiać, nie da się ukryć, że w Before The Storm twórcy nie pozwolili graczom zbyt mocno wpłynąć na rozwój akcji. I to do tego stopnia, że w niektórych miejscach czułem się wprost pozbawiony kontroli – wybierałem opcje dialogowe sugerujące zdecydowanie inny komunikat niż końcowo wysyłała główna bohaterka zupełnie, jakby sama zaskakiwała się wypowiadanymi przez siebie słowami. Dla ich usprawiedliwienia dodam, że pierwszy epizod został poświęcony wprowadzeniu nowej postaci głównej i nakreślenia tła fabularnego dla przedstawianych wydarzeń, całość jest więc wstępem do dalszej akcji i mam nadzieję, że to właśnie wtedy historia rozwinie skrzydła.

W ostatecznym rozrachunku pierwszy epizod Life is Strange: Before The Storm broni się całkiem dobrze. Przede wszystkim zmiana twórców nie ujęła grze nic z jej specyficznego tempa i klimatu narracji. Nowa główna bohaterka Chloe przejęła pałeczkę bez specjalnych kompleksów i zawładnęła sceną dając niezłego czadu nawet pomimo faktu, że scenariusz nie pozwolił jej na wiele będąc tak właściwie wstępem do dalszych wydarzeń. Być może z tego powodu główna relacja w grze została rozwinięta ze zbytnim pośpiechem, a całości zabrakło mocniejszych momentów, lecz magia pierwowzoru i potencjał jest tu wyraźnie wyczuwalny i to pomimo faktu, że oprawa wizualna została nadgryziona zębem czasu. Najważniejsze, że muzyka nadal daje radę, a najmocniejsze zalety oryginału pozostały bez zmian. Czekam na więcej.

Nie ma tego złego...

Jeżeli liczyliście na to, że po TAKIM cliffhangerze, z jakim pozostawiono graczy po pierwszym epizodzie Before The Storm w drugim odcinku koniecznie musi się podziać to... możecie czuć się lekko rozczarowani. Ja przynajmniej tak się czuję. Przede wszystkim dlatego, że scenariusz wpuszcza fanów trochę w maliny. Co prawda nie rezygnuje z opowiadania o mniejszych i większych problemach codzienności i nadal robi to w sposób naprawdę świetny i wciągający, opierając fabułę na dobrze napisanych postaciach oraz fajnie napisanych dialogach, ale mimo wszystko można było spodziewać się znacznie więcej.

Before The Storm z całą pewnością ponownie dowodzi, że Chloe świetnie wypada jako pierwszoplanowa postać i radzi sobie pod tym względem znacznie lepiej od Max. Dziewczyna dopiero wchodzi w fazę buntu, ale już teraz ma charakterek. Potrafi odpyskować, ale jednoczesnie gdy trzeba nie boi się wziąć sprawy w swoje ręce i zdobyć się na rzeczy, których Max nie zrobiłaby z całą pewnością. A to natomiast sprawia, że akcja jest żywsza, jej śledzenie bardziej wciąga, a Chloe jako bohaterka jest po prostu bardziej ciekawa i intrygująca.

Co więcej, Deck Nine bardzo chętnie zabiera nas w wycieczkę po znanych już miejscach. Było widać to przy pierwszym odcinku, pojawia się i przy następnym, który prawie w połowie rozgrywa się w lokacjach, które mogliśmy odwiedzić już w poprzedniej części gry. Szkoda tylko, że twórcy prequela wypadają na tym tle gorzej od twórców oryginału, a lokacje przez nich tworzone są nie tylko mniejsze, ale i dodatkowo biedniejsze w liczbę możliwych interakcji. Dodatkowo pojawiają się też miejsca znane z pierwszego odcinka Before The Storm. Wszystko to wraz z dłużyznami z poprzedniego akapitu sprawia, że zabawa w drugim odcinku traci na tempie i bywa lekko nużąca. Nie pomaga fakt, że w drugim odcinku "wielka improwizacja" (bo także jest dla niej miejsce, podobnie jak i w pierwszym!) odbywa się na teatralnych deskach, a jej zrozumienie i śledzenie jest przez to trudniejsze niż sesja RPG z pierwszego odcinka.

Dobrze, że jedno się nie zmieniło i po raz kolejny oprawa audio jest na piątkę z plusem. Świetnie udźwiękowione postaci, przyjemni dla ucha aktorzy głosowi i nastrojowa, klimatyczna muzyka, którą doceniam nawet pomimo faktu, że na co dzień podobnego gatunku raczej nie słucham. Ale przy Life is Strange idealnie łączy się ona z pracą kamery i nastrojem rozgrywki co sprawia, że całość tworzy idealną, magiczną wręch harmonię.

Ostatni z aktów

Hell is Empty, finałowy epizod Life is Strange: Before the Storm, mógł sprawić, że prequel zostanie zapamiętany i oceniony lepiej od oryginału. Niestety, ostatecznie okazuje się, że ta poprzeczka została zawieszona trochę zbyt wysoko.

Pewnie nie będzie dla nikogo specjalną tajemnicą, że w Hell is Empty jeszcze więcej dowiadujemy się o Rachel. Rodzinne sekrety klanu Amberów okazują się być niezwykle istotne dla głównego wątku fabularnego, choć trzeci epizod zamyka naturalnie także wątki poboczne. Cześć z nich okazuje się zresztą nie mieć zbytniego znaczenia dla rozwoju scenariusza, ale dokładna eksploracja podczas zabawy oraz postępowanie według pewnego kodeksu umożliwia nadanie finałowym wydarzeniom lekko innego biegu. Before the Storm zgodnie z zapowiedziami buduje tło dla postaci Chloe, jej relacji z Rachel oraz fabuły samego Life is Strange, ale pozostawia wiele niedomówień. Jeżeli mieliście nadzieję na to, że pewne rzeczy z finału "jedynki" mogą zostać wyjaśnione w Before the Storm, to niestety mogę Was zapewnić, że tak się po prostu nie dzieje.

Z całą pewnością jednak finał trzeciego epizodu trudno uznać za szczególnie satysfakcjonujący. Szczególnie, jeśli zobaczycie to samo zakończenie, które widzi 90 procent graczy, jak wynika ze statystyk prezentowanych na koniec. Twórcy przez większą część ostatniego epizodu budują wątek, który rozpada się właściwie na samej końcówce i to nie do końca wiadomo nawet dlaczego. I niestety odniosłem to wrażenie nawet pomimo faktu, że byłem dość uważny i wchodziłem w interakcje ze wszystkimi możliwymi postaciami i przedmiotami. Wyniki osiąganych niektórych rozwiązań dla wątków pobocznych przez graczy na poziomie 0% mówią same za siebie - o pewnych możliwościach nie dowiaduje się prawie nikt, co chyba jasno pokazuje, że coś jest z tym nie tak. Podobnie było zresztą w dotychczasowych dwóch odcinkach. Trochę szkoda.