10 najbardziej niedocenionych gier poprzedniej generacji

Transistor

Transistor to druga gra Supergiant Games - studia które zasłynęło swego czasu wydaniem baśniowego Bastiona, indyka wyróżniającego się z tłumu znakomitą oprawą graficzną i zastosowaniem narracji spoza ekranu. Deweloper kontynuuje swoje dobre tradycje, oferując w dużym mierze podobny rodzaj doświadczenia.

Wcielamy się w postać kobiety przemierzającej futurystyczne miasto, walczącej z przeciwnikami za pomocą wielkiego cybernetycznego ostrza. Transistor pozostaje przede wszystkim doświadczeniem audiowizualnym, które doskonale wygląda nawet po latach, ale zwracało również uwagę urokliwą fabułą. Jeżeli do tej pory nie sprawdziliście, to dodajcie do swojej listy.

• Recenzja Transistor

RYSE: Son of Rome

Gra nie bez powodu była czymś w rodzaju pokazówki dla Xboksa One. Wizualnie produkcja twórców pierwszego Far Cry czy Crysisa wygląda znakomicie, nawet pomimo tego, że od premiery minęło już dobrych siedem pat. Do tego przyzwoity system walki i spore ilości przelewanej barbarzyńskiej i rzymskiej krwi.

• Recenzja RYSE: Son of Rome

Quantum Break

Powiem uczciwie, że Remedy Entertainment nie ma w moim oczach statusu studia kultowego. Owszem, uwielbiam serię Max Payne, przyjemnie grało mi się w Alana Wake’a, aczkolwiek już wtedy miałem wrażenie, że twórcy ci nieco rozmieniają się na drobne i zawsze brakuje ich grom nieco błyskotliwości, aby zakwalifikować je jako genialne. Będę też zupełnie szczery, w Quantum Break przez większość czasu też nie grało mi się jakoś przesadnie dobrze. Muszę jednak docenić fakt, że koncepcja stworzona przez fińskiego dewelopera jest więcej niż kreatywna.

To chyba pierwsza tak duża gra, która od początku do końca zaprojektowana jest jako interaktywny serial… w dodatku w znaczeniu głębszym niż to, do którego zdążyliśmy się przyzwyczaić. Pomiędzy segmentami gameplayowymi znajdują się bowiem równoważne segmenty serialowe - długie, angażujące, a przede wszystkim przybliżające nam fabułę w sposób tak samo znaczący (a może nawet bardziej), co części będące typową grą. Mi osobiście nie podeszło, ale trzeba przyznać, że trzeba spróbować.

• Recenzja Quantum Break

Helldivers

Gra jest niczym inny jak Żołnierzami Kosmosu w widoku izometrycznym z dużym nastawieniem na tryb kooperacji. Fabuła nie ma większego znaczenia, chodzi o to, żeby ocalić planetę przed najeźdźcami z kosmosu przy użyciu super pukawek, działek automatycznych, egzoszkieletów i tym podobnych. Jazda na pełnej jak to mówią.

• Recenzja Helldivers