Mogło być lepiej – podsumowanie 4. fazy Marvel Cinematic Universe

Wraz z premierą specjalnego programu Strażnicy Galaktyki: Coraz bliżej święta zakończyła się czwarta faza Marvel Cinematic Universe. Fani uniwersum czekali na jej rozpoczęcie aż półtora roku, co było najdłuższą przerwą między premierą jednej produkcji Marvela a drugą. Plany studia pokrzyżowała pandemia, uniemożliwiając kinowe debiuty gotowych już filmów, opóźniając produkcję tych, które dopiero powstawały. Czwarta faza rodziła się więc w bólach, a że od początku planowana była jako przejściowy okres dla uniwersum po wielkim dwuczęściowym wydarzeniu, jakim była walka z Thanosem, ciężko było oczekiwać podobnego poziomu emocji fundowanego przez najbliższe produkcje Marvela. Tym bardziej że po stracie Tony’ego Starka, Steve’a Rogersa i Natashy Romanoff uniwersum miało zyskać nowych superbohaterów, którzy stanowiliby siłę MCU w kolejnych latach. Nikt jednak nie był przygotowany, że pierwsza faza The Multiverse Saga będzie aż tak nierówno, męcząca, a przy tym dostarczająca jednych z najlepszych produkcji w całym MCU.

Filmy – wysoki poziom utrzymany

Zaczęło się skromnie, bo od prequela poświęconego Czarnej Wdowie. Czy był to potrzebny film? Tak, nawet jeżeli doskonale znaliśmy dalsze tragiczne losy Natashy. Czy premiera była spóźniona o dobre kilka lat? Jeszcze jak! Niestety szef Marvel Entertainment, Isaac Perlmutter, stał w opozycji do jakiegokolwiek pomysłu Kevina Feige’a i jego producentów, aby stworzyć film o kobiecej bohaterce. Kreatywność twórców uwolnił dopiero Bob Iger, ówczesny prezes Disneya, który uczynił z Marvel Studios niezależną firmę od Marvel Entertainment. Nic już nie stało na przeszkodzie, aby Kapitan Marvel, Czarna Wdowa, czy inne bohaterki znane z kart komiksów otrzymały własne produkcje.

Przed dwoma ostatnimi odsłonami Avengersów nie było już czasu, aby przygotować solowe przygody Czarnej Wdowy, ale twórcy nie chcieli rezygnować z tego projektu. I bardzo dobrze, bo choć nie jest to ścisła topka Marvela, to bardzo przyjemny i niezobowiązujący blockbuster, który można oglądać w oderwaniu od samego uniwersum. Trochę szkoda, ze tym filmem studio nie spróbowało bardziej gatunkowego kina, gdyż przygody Natashy Romanoff zasługiwały nie nieco mniej widowiskową i wybuchową historię. Bardziej w stylu kina szpiegowskiego Jasona Bourne’a niż typowej superbohaterskiej produkcji. Mimo to filmowe otwarcie czwartej fazy było co prawda mało efektowne, ale daleko było Czarnej Wdowie do porażki.

Jeżeli jakikolwiek projekt mógł się nie udać, to Shang-Chi i legenda dziesięciu pierścieni. Wielu widzów nie oczekiwało tego filmu, spodziewając się kolejnej nudnej, generycznej genezy nowego bohatera, która może i czerpie pełnymi garściami z chińskiej kultury i wierzeń, jak zrobiła to Czarna Pantera składająca hołd afrykańskim zwyczajom, ale koniec końców otrzymamy kolejny ten sam film. Rzeczywistość okazała się zupełnie inna i niepozbawione błędów wprowadzenie Shang-Chi okazało się jednym z najbardziej kreatywnych i ożywczych projektów Marvela z całej czwartej fazy. Nic więc dziwnego, że reżyser widowiska, Destin Daniel Cretton, stał się jednym z najważniejszych twórców dla studia, któremu powierzono nie tylko prace nad kontynuacją i spin-offami, ale również wyreżyserowanie piątej części Avengersów.

Wydawało się, że teraz może być już tylko lepiej i rzeczywiście przez jakiś czas było. Mocno krytykowane przez zachodnich recenzentów Eternals okazało się jednym z najlepiej zrealizowanych filmów Marvela. Ale nie mogło być inaczej, skoro za reżyserię odpowiadała świeżo upieczona laureatka Oscara, Chloé Zhao. Niestety sam film, pomimo świetnego światotwórstwo, intrygujących postaci i aspektów wizualnych stojących na najwyższym poziomie, nie zdołał zachwycić wielu widzów, którzy nie zostawili w kasach kin wystarczających pieniędzy, aby wytłumaczyć ogromny budżet produkcyjny. W zależności od perspektywy Eternals można więc umieścić zarówno w kategorii sukcesów (artystycznych, kreatywnych), jak i porażek (komercyjnych, finansowych).