Mogło być lepiej – podsumowanie 4. fazy Marvel Cinematic Universe

Filmy – wysokie wzloty i bolesne upadki

Jeżeli Eternals cokolwiek pokazało, to że Marvelowi nie będzie łatwo wprowadzić nowych, nieznanych szerszej publiczności postaci. Widownia nadal tęskniła za Iron Manem, Kapitanem Ameryką, Hulkiem, Thorem, czy Spider-Manem. Na szczęście nowe przygody Pajączka była już na horyzoncie, ale nikt nie spodziewał się, jak dużym hitem się staną. Spider-Man: Bez drogi do domu to szczególny film dla MCU. To właśnie w tej produkcji została wprowadzona konwencja alternatywnych rzeczywistości, które miały konkretny wpływ na losy tytułowego bohatera i głównego świata. Fani byli zachwyceni zarówno powrotem Tobeya Maguire’a, jak i Andrew Garfielda do swoich ikonicznych ról, a był to dopiero początek niespodzianek, gdyż wielki powrót zaliczyli także złoczyńcy znani z poprzednich serii o Peterze Parkerze.

Film udowodnił, że Marvel, choć w tym przypadku przy pomocy Sony Pictures, wciąż może zachwycić widzów i przeciwstawić się nawet niekorzystnej kinowej koniunkturze w czasie pandemii, stając się szóstym najbardziej kasowym filmem wszech czasów, który zdołał zebrać z kin na całym świecie rewelacyjne 1,916 miliarda dolarów. Sukces filmu pod każdym względem zapewnił Tomowi Hollandowi dłuższy pobyt w MCU. Choć wciąż nie padły jeszcze żadne szczegóły dotyczące nowej umowy między Marvelem a Sony, to nikt nie ma wątpliwości, że przygody Spider-Mana będą kontynuowane w uniwersum Marvela i kultowego Pajączka nie zabraknie w co najmniej jednej z zapowiedzianych już dwóch kolejnych części Avengersów.

Starzy bohaterowie mają się lepiej niż kiedykolwiek. Także druga część Doktora Strange’a udowodniła, że widzowie chcą więcej projektów ze znanymi już im postaciami. Doktor Strange w multiwersum obłędu miało jeszcze mocniej zanurzyć nas w stylistykę wieloświatu, podróżując wraz z głównym bohaterem po alternatywnych rzeczywistościach. Jak sam film czerpiący z horrorowych motywów wyszedł bardzo dobrze, tak mógł rozczarować sam wątek multiwersum, który wciąż nie został w pełni wykorzystany. Pomimo tego widzowie otrzymali wciągające widowisko, które po raz pierwszy było połączone z zupełnie nowym dla Marvela medium – serialami.

Zanim jednak przejdziemy do produkcji przeznaczonych dla Disney+, musimy przebrnąć przez najgorszy, najnudniejszy i jeden z najbrzydszych filmów w całym uniwersum Marvela. Thor: miłość i grom odwrócił dobrą filmową passę studia, która utrzymywała się od czasu Avengers: Koniec gry. Bóg piorunów był jedną z najważniejszych postaci w walce z Thanosem, którego tragizm został podkreślony utratą całej rodziny, domu, a nawet ukochanego młota i gdy wydawało się, że wreszcie los się do niego uśmiechnie, popełnił największy błąd w swoim życiu, nie zapobiegając w porę zniknięciu połowy życia we wszechświecie. Thor zasługiwał więc na dużo lepszy film, niż prostacką komedię, która czyni z syna Odyna jeszcze większego błazna, niż był do tej pory.

Na całe szczęście Czarna Pantera powróciła, aby bronić honoru końcówki czwartej fazy. Już bez Chadwicka Bosemana, druga część miała bardzo trudne zadanie, aby jednocześnie nawiązać do kultowej poprzedniczki, jednocześnie opowiadając własną historię, która nie przemilczałaby utraty głównego bohatera. I wyszło to wszystko bardzo dobrze… a przynajmniej do połowy. Czarna Pantera: Wakanda w moim sercu cierpi na syndrom powtórki, w której druga część jest w zasadzie tym samym, co otrzymaliśmy w pierwszej, tylko że z wielką bitwą na końcu. To wciąż dobry film, ale mógłby być zdecydowanie lepszy. Mimo to ciężko być rozczarowany tym projektem, nad którym prace mogłyby stanowić metaforę dla całej czwartej fazy – nie było łatwo, ale jakoś daliśmy radę.