Recenzja spoilerowa Matrixa Zmartwychwstania. Szaleństwo metatekstualnosci

Kung Fu Neo

Cały jednak ten pomysł na fabułę, podobnie jak w dwóch kontynuacjach oryginalnego Matrixa, trzeba brać na wiarę. Bo pomimo próby nawiązywania do filozofii, do wzbudzenia w widzu refleksji, to fabuła okazuje się prosta i mało ciekawa. Zgodnie z obietnicami otrzymujemy miłosną historię, ale po tylu latach trudno uwierzyć w ten romans, szczególnie że między Keanu Reevesem i Carrie-Ann Moss nie ma już dawnej chemii i choć świetnie prezentują się razem na ekranie, co najlepiej udowadnia ostatnia scena, która pozostawia spore pole manewru dla twórców w ewentualnych kontynuacjach, to na poziomie romantycznym tam za wiele nie zostało.Problematyczni są pozostali bohaterowie, którzy oprócz Bugs nie potrafią się niczym wyróżnić. Nowy Morfeusz to ekscentryk, którego potencjał marnowany jest na każdym kroku. Bohater nie przypomina swojego legendarnego odpowiednika z trylogii i nie ma zbyt wiele do roboty. Powraca również Smith, który kolejny raz chce zabić Neo i znów mu się to nie udaje. Jego wątek jest zdecydowanie najsłabszy ze wszystkich i film skorzystałby na jego braku. Jedyny dobry powrót zalicza Niobe, z którą twórcy doskonale wiedzieli, co chcą zrobić i jako liderka nowego miasta ludzi, a także osoba doświadczona przez życie, twardo stąpa po ziemi, nie realizując bezrefleksyjnie każdego życzenia Neo.

Produkcja pomimo licznych problemów dostarcza sporo blockbusterowej akcji, ale nie w stylu Matrixa. Nie wiem, co się wydarzyło, ale Lana Wachowski nie potrafi kręcić scen walki, strzelanin i poscigów. W niczym one nie przypominają pojedynków z trylogii. Nie ma tu ani jednej sceny, która mogłaby zachwycić i przejść do kanonu, jakich wiele jest przecież w pierwszej odsłonie. Akcja jest dynamiczna, ale bardzo szarpana, z szybkim montażem, jakby twórcy bali się, że aktorzy nie podołają skomplikowanej choreografii walk. Ogromny zawód, bo przecież scenami akcji Matrix stał od samego początku i chociażby tylko ze względu na to dało się oglądać drugą część.

W zamian otrzymujemy kilka ciekawych rozwiązań w dziedzinie efektów specjalnych. Powraca bullet time, który jest tu samoświadomym efektem wielu żartów, ale twórcy poszli o krok dalej i stworzyli coś na wzór „human time”. Nie bardzo wiem, jak to nazwać, ale przy spowolnieniu całego otoczenia, wraz z innymi aktorami, jedna z postaci porusza się dużo szybciej i płynniej. Takiego efektu w takiej właśnie formie nie widziałem jeszcze w żadnym filmie, więc miło, ze Lana Wachowski dostarczyło w swojej nowej produkcji coś, co można uznać za innowacyjne.

Matrix Zmartwychwstania to solidny blockbusterowy akcyjniak, który zdecydowanie podzieli widzów. Wielu będzie miało za złe, że Wachowski powróciła do tej serii, chociaż jej jedynym pomysłem była samoświadoma, metatekstualna zabawa z pierwszą częścią, która w wielu miejscach wyszła fatalnie. Inni taki lekki kicz i sporą dawkę kampu pokochają. Mimo to dobrze było raz jeszcze zobaczyć Keanu Reevesa w roli Neo i sprawdzić, co po dwudziestu (a raczej sześćdziesięciu) latach słychać u starego znajomego.