Opowiadania z cyklu wiedźmińskiego, to najlepsze utwory w dorobku Andrzeja Sapkowskiego. Z nich wziął się nie tylko Geralt, ale i sam AS. Powieści, niebywale poczytne, ale już dużo słabsze, są tylko następstwem popularności pisarza i bohatera, którą zagwarantowały właśnie te krótkie utwory, po raz pierwszy publikowane w magazynie Fantastyka.
Kolejne wydania Sapkowskiego, to już SuperNowa. Opowiadania zostały zebrane w dwóch zbiorkach: Miecz Przeznaczenia i Ostatnie Życzenie. I co ważne, do starych, znanych opowiadań dołączyły też nowe, napisane specjalnie do tego wydania. Wróćmy jednak do początku, do magazynu Fantastyka , w którym po raz pierwszy pojawił się wiedźmin.
Wiedźmin Później mówiono, że człowiek ten nadszedł od północy od bramy Powroźniczej. – pisząc to zdanie Andrzej Sapkowski nie zdawał sobie jeszcze sprawy, że właśnie wpadł na dobre. Tak rozpoczęła się przygoda pisarza i czytelników z wiedźminem Geraltem. Opowiadanie nadesłane na konkurs Fantastyki ukazało się drukiem w 1986 roku, zajmując w nim trzecie miejsce (za sprawność warsztatową i walory czytelnicze). Fakt, walory to były nie byle jakie. Choć przyznajmy, historyjka opowiedziana w Wiedźminie była prosta – księżniczka została zaklęta w strzygę i trzeba ją odczarować. Jednak co z tym Sapkowski zrobił, to już inna sprawa. I pomińmy meandry fabuły, w której okazywało się, że nic nie jest takie proste. Najlepszym elementem utworu był oczywiście tytułowy bohater, profesjonalny zabójca potworów. Jak się później okazało, był to największy polski wkład do światowej fantasy.
Droga bez powrotu
Droga..., to kolejny sprawnie napisany i prosty w konstrukcji tekst. Bohaterowie natrafiają na bandytów pod wodzą złego czarownika, który na domiar złego stworzył jeszcze potwora giganta. Rozprawiają się więc kolejno z bandytami, czarownikiem i potworem. I aby niczego nie zabrakło, zakochują się w sobie. Banalne? Może i tak, ale jak to się czyta! Opowiadaniem tym Sapkowski udowodnił, że faktycznie ma i talent i warsztat, a Wiedźmin nie był jednostrzałówką, ani jakimś przypadkiem. Sapkowski przeskoczył wszystkich rodzimych twórców fantasy, łącznie z tymi posiadającymi całkiem spory dorobek literacki.
Ziarno prawdy Kolejny utwór z Geraltem w roli głównej. Mamy tu do czynienia z opowiadaniem krótkim, lecz naprawdę świetnym, ze względu na nastrój i doskonały opis miejsca akcji – zrujnowany dworek wśród lasów. Dom samotnego potwora. To opowiadanie ugruntowuje wizerunek bohatera – pewnego siebie mistrza miecza, człowieka obeznanego z magią, potworami i folklorem. Posiadającego przy tym własny, silny kręgosłup moralny. Już nie możemy mieć wątpliwości - Geralt nie jest tępym osiłkiem goniącym za łupem czy sławą. Nie rzuca się na Nivellena, który wygląda jak potwór, ale nim nie jest. Opowiadanie to, bazujące na Pięknej i bestii (z zamianą ról oczywiście), pokazało dobitnie jaką drogę Sapkowski wybrał - zabawa w przeinaczanie bajek lub też opowiadanie „jak to naprawdę było” stało się jego modus operandi. Poza tym Ziarno..., to pod koniec bardzo poetycki tekst, czym wyróżnia się z pozostałych utworów autora.
Mniejsze Zło
Na tym etapie Geralt jest już w pełni ukształtowanym bohaterem. Wiemy, że to nie tylko wojownik i czarodziej, ale także filozof-moralista. Philip Marlowe z mieczem w dłoni. Postać nietuzinkowa, jedyna w swoim rodzaju. Oto wreszcie Bohater, którego możemy umieścić obok wszystkich herosów z kanonicznej fantasy. Jak szumnie by to nie brzmiało, faktycznie wiedźmin okazał się największym polskim wkładem do światowej literatury spod znaku magii i miecza.
Kwestia ceny Choć już w pierwszej scenie wiedźmin Geralt ma nóż na gardle, to prawdziwe problemy pojawiają się pod koniec opowiadania. Znany już zabójca potworów z Rivii przybył na dwór Calanthe, królowej Cintry. Jednak zamiast zostać wysłanym, by tropić potwory w lasach lub kazamatach, ma wiedźmin zasiąść u boku władczyni podczas uroczystej biesiady. W przebraniu wielmoży, dodajmy. A może to królowa pomyliła profesję Geralta z innym zgoła zawodem?
Wydarzenie, na którym zasadza się tekst, stanie się później kanwą całego cyklu powieści o wiedźminie. Pojawia się bowiem Ciri, choć można odnieść wrażenie, że kiedy utwór ten powstał, o wadze przedstawionych w nim wydarzeń nie wiedział ani Geralt, ani nawet sam Sapkowski. Kwestia ceny to kapitalne opowiadanie, choćby ze względu na atmosferę i świetne opisy, zarówno uczty, jak i biesiadników. Jest tu i tajemnica, i magia, i miłość, i dramatyczna walka. Sapkowski udowodnił tu, że dobre, trzymające w napięciu opowiadanie może rozgrywać się niemal w całości w jednym pomieszczeniu. Nie trzeba wcale wysyłać bohaterów na drugi koniec świata z jakąś święta misją.
Ostatnie życzenie 
Wśród nowych tekstów znajduje się Kraniec świata. Na tym opowiadaniu chyba najlepiej widać proces twórczy Sapkowskiego. Tekst, nie ukrywajmy, powstał po to, aby diabeł mógł powiedzieć dobranoc. Ale ten żart został tu solidnie obudowany fabularnie. Zabawna historyjka zamienia się tu w opowieść brutalną. O czym? O nietolerancji, o czym by innym. I o walce o przetrwanie w zmieniającym się (na gorsze) świecie. Tu jednak przedstawiona jest zasada -„jak Kuba bogom, tak bogowie Kubie” – agresywne i nietolerancyjne są elfy, które przepędzono z ich własnych ziem. Skazane na tułaczkę i głód. Pomimo, że tekst mało odkrywczy, to dzięki postaci „diabła” czyta się go dobrze.
Tytułowe opowiadanie to historia o tym, kiedy Geralt poznał Yen. Zabawne, z kilkoma zaskakującymi momentami. I niestety nic ponadto. Sprawia wrażenie napisanego trochę na siłę. I sugeruje, że bez magii o prawdziwej miłości mowy być nie może.
Ostatnie życzenie, to świetny zbiór opowiadań, lektura obowiązkowa. Jednak wśród opisanych tekstów najlepiej prezentują się zdecydowanie te starsze utwory. Teksty dodane później, choć, jak na polskie realia bardzo dobre, nie dotrzymują im kroku.
Miecz przeznaczenia
Granicę możliwości i tytułowe Okruch lodu łączy postać Yennefer, czarodziejki, ukochanej wiedźmina. W pierwszym, żywym i dosyć zabawnym tekście, po raz pierwszy dowiadujemy się, że owa wybranka serca istnieje. I że niełatwa z niej kobita. Poza tym jest tu jeszcze smok i szewc, i najemne łotry-smokobójcy. Na przykładzie polowania na bestię poruszone zostają kwestie i moralności, i ekologii świata fantasy, i przetrwania, dzięki potomstwu. Na szczęście, myślom tak wzniosłym towarzyszy nieodłączny u Sapkowskiego humor i cięte dialogi.
Inaczej ma się sprawa z przygnębiającym Okruchem lodu, w którym widzimy, że krwiożercze bestie to betka w porównaniu z (nie)zwykłą babą. Geralt bowiem został gruntownie przygotowany jak sobie radzić z tymi pierwszymi, a o kobietach i miłości w wiedźmińskim treningu nie było mowy. Wieczny ogień, to bodaj najzabawniejsze opowiadanie w dorobku Sapkowskiego. I choć porusza kwestie nietolerancji i ksenofobii (od tego Sapkowski chyba nigdy nie ucieknie), nie ma w tym tekście żadnego nadęcia. Są natomiast niezwykłe postacie. I dużo dobrego, bo dla odmiany, ciepłego humoru.
Trochę poświęcenia, to jakby reakcja na poprzedni utwór. Jeśli tam było wesoło, to tu będzie smutno i melancholijnie. Wiedźmin zostaje wezwany przez księcia, który zakochał się był w syrence. Ale, że syreniej mowy nie zna, potrzebny mu specjalista, który potrafi się magicznymi istotami dogadać. Jest to jednak tylko jeden z wątków. W innym pojawia się piękna trubadurka oraz potwory z głębin. I nie lekceważąc historii miłosnych, chyba ten ostatni motyw – podróż do podmorskiego Ys wypada tu najlepiej.
Coś więcej pomimo, że to kolejny łącznik, jest opowiadaniem dobrym, przejmującym. Potwierdza się tu , że rudowłosa Visenna jest matką Geralta. Potwierdza się także, że nie można zerwać nici Przeznaczenia, które połączyło Geralta z księżniczką Cintry. Coś więcej, to taki jakby prolog do cyklu powieściowego. Tekst obowiązkowy dla miłośników wiedźmina, którzy mają zamiar sięgnąć po kolejne książki o Geralcie.
Naprawdę ostatnie życzenie
A życzenie? Jest proste. Życzymy sobie, aby AS wrócił do świata wiedźmina i to w formie, w której jest najlepszy – w opowiadaniach właśnie. Chyba starczy już tych opasłych, wielotomowych sag. Krążą wśród ludzi plotki, że taki „comeback” jest możliwy. Zobaczymy. W końcu, czasami życzenia się spełniają. A w plotkach często tkwi ziarno prawdy.
