Moja prywatna gra roku - Sleeping Dogs

Historią policyjnego agenta działającego w strukturach triady zachłysnąłem się od samego początku. Oto wcielamy się bowiem w Wei’a Shena, który po kilku latach spędzonych w USA wraca do Hongkongu (nota bene miasta w którym spędził swoje dzieciństwo i które mocno skrzywdziło jego rodzinę) aby rozprawić się z rakiem trawiącym od środka ten ogromny organizm – triadą. Plan wydawał się prosty. Wei miał przeniknąć w struktury przestępczej organizacji Sun On Yee, zidentyfikować najgroźniejszych i najważniejszych jej członków oraz zbierać materiał dowodowy, który w razie ich zatrzymania umożliwi skazanie „złych ludzi” na wieloletni pobyt w więzieniu. W praktyce szybko okazało się, że nawet wśród przestępców znajdziemy ludzi lepszych i gorszych. Tych robiących złe rzeczy w dobrej intencji oraz tych, których same intencje są czarne niczym smoła. Nic więc dziwnego, że działalność w ramach Sun On Yee zaczyna być dla Wei’a czymś więcej niż pracą, a inni członkowie triady – kimś więcej niż zwykłymi bandziorami. Tak oto w skrócie przedstawić można fabułę w Sleeping Dogs. Z jednej strony nie jest to nic nowego. Z drugiej - jak na scenariusz dla sandboxu historia w grze studia United Front Games jest jedną z najlepszych w gatunku. Dobrze zaprojektowany i zaprezentowany przebieg kolejnych wydarzeń nabiera dodatkowego smaku dzięki świetnym postaciom, i to zarówno tym pierwszo jak i drugoplanowym. Dość powiedzieć, że głosu dla kilku z nich udzielały gwiazdy światowego kina (Kelly Hu, Lucy Liu, Emma Stone) by dowieść tego, że twórcy stworzenie wiarygodnych i ludzkich bohaterów wzięli sobie głęboko do serca.

Trzeci mega ważny czynnik sprawiający, że Sleeping Dogs to gra jedyna w swoim rodzaju to soczysty tryb walki. Twórcom udało się stworzyć system, który przede wszystkim jest prosty w obsłudze, ale jednocześnie daje niesamowicie rozbudowane możliwości. Odpowiednio szybkie lub mocne ciosy i kopniaki łączymy w śmiertelne combo, które w inny sposób wpływają na zróżnicowane typy przeciwników. Wei umie kopać z wyskoku jak i półobrotu, podcinać i obalać wrogów, walczyć w parterze jak i w stójce, łamać nogi oraz ręce, a gdy się mocno wkurzy – wziąć przeciwnika i wrzucić go do śmietnika lub rozwalić jego głowę o akwarium/mikrofalówkę/piłę tarczową lub cokolwiek innego, co w danym momencie będzie blisko i załatwi sprawę.

To oczywiście nie koniec plusów Sleeping Dogs, ale też nie jest to miejsce na wymienianie wszystkich zalet. Dodam jeszcze, że urzekła mnie także genialna strona dźwiękowa tej produkcji oraz ogrom pobocznych zadań i możliwości, które nie raz zajmowały mnie równie mocno jak misje z głównego wątku fabularnego. Za dodatkową rekomendację niech posłuży fakt, że Sleeping Dogs to jedna z niewielu gier, które spodobały mi się tak bardzo, że w ramach dobrej zabawy postanowiłem nakręcić z niej krótki filmik poświęcony głównemu bohaterowi. Zachęcam do obejrzenia, a tych, którzy w Sleeping Dogs jeszcze nie grali, koniecznie polecam chociażby sprawdzenie dema tego tytułu. Nie zawiedziecie się!

W tym roku, z racji uruchamiania nowej wersji serwisu, niestety nie udało nam się zorganizować wyborów gry roku dla naszych użytkowników. Zamiast tego przygotowaliśmy serię wpisów od ekipy gram.pl prezentujących nasze prywatne gry roku i najbardziej wyczekiwane przez nas tytuły. Zachęcamy również do dzielenia się własnymi typami w komentarzach.