Wprowadzenie
Sama gra ,to taktyczny RTS, w którym nie ma żadnego stawiania struktur, a tylko czysta walka. Gra oferuje cztery kampanie, potyczkę, tryb multiplayer oraz pojedyncze scenariusze. A przynajmniej powinna oferować, gdyż scenariuszy zwyczajnie brak. Ponadto, można pobawić się edytorem map. Potyczka właściwie nie różni się niczym od tego, co znamy z setek innych RTS’ów. Wybieramy stronę konfliktu, jednego z trzech dowódców (różnią się umiejętnościami oraz siłami początkowymi), dobieramy mapę i gramy. Walka toczy się o lotniska oraz miejsca strategiczne. Utrata dowódcy gry nie kończy, jednak mocno ją utrudnia, gdyż tracimy dostęp do piechoty oraz lekkich pojazdów (co prawda żołnierzy nadal można sprowadzać kupując wypełniony transporter, jednak to już nie to samo). Jest kilka trybów gry, różniących się między sobą tylko opcjami dodatkowymi, które zresztą zawsze można samemu dobrać. Przynajmniej te dodatkowe rzeczy są ciekawe – chyba najlepszy, to znikanie co pewien czas jednego z sektorów.
Szczypta RPG i ekonomii
JTF posiada swoją fabułę, w ramach której pokierujemy pierwszym batalionem dowodzonym przez majora O’Connella. Człowiek ten aniołkiem nie jest i ma mroczną przeszłość, której fragmenty poznamy w trakcie rozgrywki. Major oraz pogoń za ukradzionymi materiałami wybuchowymi, stanowią spoiwa wszystkich czterech kampanii. Fabuła jakoś szczególnie nie wciąga, ale też nie przynudza. Dobra, rzemieślnicza robota.
Napisaliśmy, że w grze jest czysta walka. Jednak, nie do końca, gdyż nieco ekonomii pozostało. Tutaj za wykonywanie zadań zdobywamy pieniądze, które można spożytkować na nowych żołnierzy oraz wozy. Przy czym, ciężki sprzęt staje się dostępny dopiero po opanowaniu lotniska. O ile w potyczce faktycznie można sprowadzić na pole walki sporo posiłków, o tyle w kampanii ilość funduszy jest bardzo mocno ograniczona, a ponadto lotniska zdobywa się zwykle pod koniec scenariusza. Dlatego należy dbać o podwładnych oraz pojazdy, gdyż nawet jeśli uzyska się dostęp do wsparcia ,to więcej jak trzech czołgów nie zakupimy. A tutaj trzy czołgi nie są aż taką potęgą, jaką teoretycznie być powinny. O ludzi warto dbać również dlatego, iż zdobywają doświadczenie i po misji mogą zostać awansowani, dzięki czemu zdobywamy nowego oficera. Niestety, awansować można naraz tylko jednego człowieka, nawet jeśli w trakcie misji wsławiło się więcej podwładnych. W przeciwieństwie do majora O’Connella, awansowani oficerowie zginąć w trakcie misji mogą i to zabawy nie zakończy. Jednak nie oznacza to, że można nie dbać o ich życie, gdyż strata doświadczonego żołnierza jest bolesna.
Media na wojnie
Skrypty, to prawdziwa plaga w tej grze. Dochodzi tutaj do sytuacji, w której jeden z pojazdów wroga ruszy się dopiero wtedy, gdy określona z naszych maszyn pojawi się w zasięgu. Przykłady – początek misji, wysyłamy przodem czołgi, wrogich pojazdów brak. Więc dosyłamy resztę sił, w tym lekki jeep. I nagle, kiedy jeep zbliża się do wioski, wyjeżdża wroga furgonetka. Inna sytuacja – eskortujemy ciężarówki z lekami. Możemy posłać do osady całe nasze siły i nic się nie stanie – wróg ujawni się dopiero w chwili, gdy przyjedzie eskortowany pojazd. 
Gdyby skrypty były jedynym problemem Joint Task Force ,to byłoby co najmniej dobrze. Niestety, wad jest więcej, a najbardziej razi AI wroga i sprzymierzonych oddziałów. Zacznijmy od naszych, którzy mają duże problemy z odnalezieniem drogi do celu. Lepiej nie wysyłać zbyt dużo pojazdów na większe odległości, gdyż zapewne gdzieś po drodze powstanie korek i trzeba będzie wszystkich ręcznie wyprowadzać. Sprawę nieco ratuje fizyka w grze, dzięki której czołgi i większe pojazdy bez problemu niszczą płoty, chaty oraz drzewa, jednak gdy trzeba przejechać wąskim przesmykiem – tragedia.
Jeszcze lepsze jest AI wrogów – otóż w tej grze broń ma określony zasięg. Co oczywiste, broń pojazdów zwykle strzela dalej niż karabiny piechoty. AI ma ten problem, że reaguje tylko wtedy, gdy widzi przeciwnika. W efekcie często można wystrzelać wrogich żołnierzy bez draśnięcia, gdyż „inteligenci” po drugiej stronie barykady będą stać jak kołki i czekać na śmierć tylko dlatego, że nie widzą, kto do nich strzela. Przesadna też jest siła broni przeciwpancernej używanej przez piechotę. Trzy trafienia z dowolnej strony niszczą czołg, w efekcie żołnierze z RPG są większym zagrożeniem ,niż wrogie pojazdy. JTF nie powala również, jeśli chodzi o ilość jednostek – jak na bogactwo różnych pojazdów i samolotów, jakie znamy obecnie, twórcy mogli się bardziej postarać. A tak, to dysponujemy siedmioma wozami bojowymi, jednym naprawczym, dwoma helikopterami oraz trzema samolotami.
Przegląd techniczny
Graficznie tytuł trzyma poziom. Nie jest to może ta sama liga, co Company of Heroes, ale też graficy nie mają się czego wstydzić. Ponadto JTF wspiera kartę fizyczną firmy AEGIA. Oczywiście najlepiej wszystko wygląda na dużym zbliżeniu, kiedy to nie da rady dowodzić, ale to standardowy problem w RTS’ach. Za to wybuchy są pierwsza klasa i do ich podziwiania nie trzeba dużego zoomu. Również oprawa dźwiękowa jest niezła, chociaż lektorzy mogliby być nieco lepsi (angielscy lektorzy, gdyż polonizacja ma charakter kinowy). Niestety, ale zdarzają się błędy graficzne, jak choćby dziwne psucie się minimapy – wszystko na niej staje się czarne i widać tylko cele misji.
Podsumowanie
Tytuł: Joint Task Force Gatunek: Strategiczna Wymagania sprzętowe: sprawdź tutaj + niezła fabuła + grafika + potyczki są całkiem grywalne Minusy: - skrypty - słabe AI wrogów i pathfinding - brak zapowiadanej interakcji z mediami Czas na opanowanie: krótki Poziom trudności: średni Producent: HD Publishing Wydawca: Sierra Polski wydawca: CD Projekt Cena: 99.90 Wersja: Polska, kinowa Strona www: www.jointtaskforce.com
EDIT (2007-04-13): aktualnie gra dostępna w cenie 49,99 PLN
