Każdy, kto oglądał choć jeden odcinek serialu 24 godziny zastanawiał się z pewnością, w jaki sposób działa tak skomplikowana maszyneria jak CTU. Tym, którzy filmu nie znają, wyjaśniamy, że owo CTU to sztab generalny (fikcyjny, żeby nie było wątpliwości) koordynujący w serialu pracę wszystkich służb wywiadowczych, mundurowych i cywilnych, który ma dostęp do większości systemów komunikacyjnych innych jednostek, również tych wojskowych. Wprawdzie CTU to organizacja stworzona na potrzeby serialu, ale wbrew pozorom nie tak bardzo odległa od rzeczywistości amerykańskiej, w której koordynacja prac wywiadowczych z operacjami terenowymi i działaniami antyterrorystycznymi jest niezwykle istotna. 
Strukturalnie sztab TOC składa się z pięciu oddziałów działających pod dowództwem oficera kierującego walką. To on wyznacza zadania i odbiera raporty z ich realizacji. Do jego obowiązków należy również synchronizacja procesu planowania i wykonywania wszelkich operacji powietrznych, a także czuwanie nad właściwą konfiguracją TOC. Oficer kierujący walką ocenia bezpośrednie zagrożenia i zarządza odpowiednie stany gotowości oraz decyduje o czasie odpalenia pocisków. Zadanie przeprowadzania bieżących operacji z zakresu obrony powietrznej przypada trzem z pięciu komórek. Są to osłona aktywna, osłona i obrona pasywna oraz operacje ofensywne. Pozostałe dwie komórki (planowanie i łączność (G3/G6), personalna i logistyczna (G1/G4) zalicza się do jednostek wsparcia. TOC to, jak już zostało powiedziane, całkowicie mobilna grupa, na którą składa się pięć wielozadaniowych pojazdów HMMWV oraz sześć ośmiokątnych stanowisk pracy (zbliżonych do namiotów polowych), w których rozlokowują się specjaliści z poszczególnych komórek. Mobilność, która stwarza możliwość przemieszczania się, to nieoceniony atut na współczesnym polu walki. 
TOC jest również jednostką całkowicie konfigurowalną – jej charakter można zmieniać w zależności od charakteru działań wroga czy warunków terenowych. Na wyposażeniu oddziału znajdują się najnowocześniejsze komputery pracujące w oparciu o wysoce wyspecjalizowane oprogramowanie. Wszystkich jego modułów nie ma sensu tutaj wymieniać, ale warto zwrócić uwagę na te najważniejsze. ADOCS (Automated Deep Operations Coordination System) to zbiór narzędzi potrzebnych do zarządzania bazą danych i analizowania dostępnych informacji. Dzięki niemu TOC może na bieżąco obserwować położenie wojsk własnych i przeciwnika, a także strefy zamknięte. Operatorzy ADOCS widzą wszystko na monitorach w formie specjalistycznej grafiki, więc skojarzenia z filmowymi lub serialowymi centrami dowodzenia są jak najbardziej na miejscu. Bardzo ważny jest również system MCS (Maneuver Control System), który dostarcza informacji na temat zbliżających się pocisków rakietowych. Dzięki niemu oficer kierujący walką może w porę wydać stosowne rozkazy. Kolejnym systemem obsługiwanym przez TOC jest AMDWS (Air and Missile Defense Work Station). Pozwala on nadzorować i kierować działaniami obrony powietrznej. AMDWS przetwarza dane ADOCS i MCS stając się tym samym kompletną bazą danych z zakresu sytuacji taktycznej na polu walki. Jak widać filmowa fikcja, choć zazwyczaj mocno podkolorowana nie jest wcale tak bardzo odległa od rzeczywistości. A zważywszy na to, że większość z wojskowych tajemnic – w tym te dotyczące systemów i narzędzi, którymi posługuje się armia – jest ściśle utajniona, nigdy nie możemy być pewni, czym wojsko w danej chwili dysponuje.
