Od najemnika do pracodawcy 
Naszą dzisiejszą wycieczkę w przeszłość rozpoczniemy jednak od przypomnienia pewnej nazwy, którą być może kojarzą do dziś miłośnicy cyklu Ultima. Blue Sky Productions była bowiem pierwszą firmą deweloperską założoną w 1990 roku przez niejakiego Paula Neuratha, wówczas już doświadczonego projektanta gier, mającego za sobą kilka lat pracy jako najemnik. Jak wielu innych freelancerów, stwierdził on w pewnym momencie, iż należałoby w końcu w jakiś sposób ustabilizować swoją sytuację w branży. Dlatego też niemalże zaraz po zakończeniu prac nad space-simem Space Rogue, który stał się przodkiem kultowego Privateera, postanawia przejąć inicjatywę we własne ręce. Tak właśnie powstaje Blue Sky Productions, którą to firmę zakłada wraz z artystą i grafikiem Dougiem Wikem, poznanym podczas wspólnej pracy dla Origin. Bardzo szybko do zespołu dołącza kilku wynajętych absolwentów słynnego MIT (Massachusetts Institute of Technology), a wśród nich Doug Church i Dan Schmidt. Rozpoczynają się intensywne prace nad nową produkcją. 
Nie jest to jednakże poszukiwanie własnej niszy metodą prób i błędów, ani też – z drugiej strony – powielanie sprawdzonych, dobrze sprzedających się pomysłów. Paul Neurath, zakładając własne studio, miał bowiem od samego początku pewną wizję. Dodajmy, że bardzo śmiałą jak na owe czasy. Jego zamierzeniem było bowiem przeniesienie komputerowej gry cRPG, wzorowanej na nieśmiertelnym Dungeon Master, do całkowicie trójwymiarowego środowiska. Dziś trudno to sobie wyobrazić, jednak na początku lat dziewięćdziesiątych było to nie lada wyzwanie – wszystkie gry oferujące perspektywę pierwszej osoby z DM włącznie nie miały tak naprawdę nic wspólnego z technologią 3D. Choć sprawiały wrażenie trójwymiarowych, były tak naprawdę równie "płaskie", jak każdy inny tytuł. Złudzenie trzeciego wymiaru uzyskiwano wyłącznie poprzez skalowanie sprite’ów na tle ukazanego w rzucie perspektywicznym świata, ograniczonym zazwyczaj wyłącznie do czterech kierunków. Ale nawet takich gier było niewiele, gdyż o wiele prostsze technologicznie było wykorzystanie widoku "z lotu ptaka" czy też obrazu izometrycznego. Neurath postanawia to jednak zmienić.
Kiedy jeszcze w 1990 roku ekipa przedstawia prototypowe, techniczne demo swojego projektu wierchuszce Origin, pomysł wzbudza nie tylko zainteresowanie, ale wręcz entuzjazm. Pierwszym efektem tego jest wysłanie do studia Warrena Spectora jako producenta wykonawczego. Drugim, ważniejszym z marketingowego punktu widzenia, jest propozycja włączenia nowej gry do... słynnego cyklu Ultima, stworzonego przez samego Richarda „Lorda Britisha” Gariotta. Trzeba przyznać, że dla młodego studia, które przedstawiło zaledwie grywalną prezentację, musiała być to nie lada nobilitacja! Dostać się w przedbiegach do jednej z najsłynniejszych serii gier cRPG na świecie – to wzbudziło wielkie zainteresowanie w branży i oczywiście mocno zdopingowało ekipę Neuratha do pracy.
Podziemna rewolucja 
Takoż i jej efekt gracze na całym świecie podziwiać mogli już w marcu 1992 roku, wtedy bowiem swa premierę miała debiutancka gra Blue Sky Productions, wydana oczywiście przez Origin pod tytułem Ultima Underworld: The Stygian Abyss. W ten oto sposób młode studio już na stałe wpisało się do annałów historii cRPG, tworząc pierwszą grę tego gatunku pozwalającą na poruszanie się postaci w środowisku 3D. Choć niewiele osób zdaje sobie z tego do dziś sprawę, technologicznie była ona o wiele bardziej zaawansowana, niż święcące wówczas wielkie tryumfy dziecko id Software, czyli słynny Wolfenstein 3D. Niestety, miało to również swoje złe strony – gra miała nieporównywalnie większe wymagania sprzętowe, rozpoczynające się od procesora z rodziny 386 i AŻ 2 MB RAM, podczas gdy "Wolf" zadowalał się jedynie 286 i tylko 640 kB pamięci. To właśnie było między innymi jedną z podstawowych przyczyn, z powodu których gra nie sprzedawała się tak dobrze, jak zakładano. Prawdę powiedziawszy, dopiero po latach stała się obiektem kultu dla miłośników serii, najwyraźniej nieprzygotowanych na takie rewolucje.
Origin postanowiło jednak pójść za ciosem, w podjęciu której to decyzji mogły pomóc na ogół bardzo pozytywne recenzje branżowej prasy odnośnie pierwszego Underworld. Studio Blue Sky otrzymuje zielone światło i zaczyna prace nad nową częścią gry, która opublikowana zostaje rok później pod tytułem Ultima Underworld II: Labyrinth of Worlds. Gra jest jeszcze bardziej rozbudowana i zaawansowana technicznie, niż poprzedniczka – dodano między innymi obsługę cyfrowych efektów dźwiękowych czy też znacznie powiększono renderowany obszar widziany przez gracza. Tytuł ten również daleki był od osiągnięcia wielkiego sukcesu komercyjnego, jednak sprzedaż była na tyle satysfakcjonująca, by ekipa mogła zabrać się do pracy nad kolejnym tytułem. W tym jednak czasie nastąpiła pewna formalna zmiana - Blue Sky Productions połączyło swe siły ze studiem Lerner Research, tworząc tym samym całkowicie nową firmę - Looking Glass Technologies.
Horror na Citadel Station 
Zmęczona fantasy i ciągłym projektowaniem kolejnych lochów pełnych potworów, ekipa postanowiła spróbować swych sił w całkowicie odmiennym klimacie. Akcja nowej gry umieszczona miała być w świecie s-f , zaś sama rozgrywka miała nieść więcej emocji niż najpopularniejsze wówczas strzelanki. Wszystko to oczywiście przy zastosowaniu najnowszych technologii, w pełnym 3D, z zaawansowaną fizyką i dopracowaną grafiką. Bezimienny projekt ewoluował powoli, uzyskując ostatecznie zadowalający kształt – nadano mu imię System Shock i wydano w 1994 roku. Dla tych nielicznych, którzy posiadali odpowiedni sprzęt i skusili się na zakup tej gry, był to istotnie szok. I to szok niezwykle pozytywny – Looking Glass zaserwowało nam bowiem niezwykły mix strzelanki i gry fabularnej, mocno podlany sosem charakterystycznym dla survival horrorów. Ekipa po raz kolejny stworzyła jednak tytuł, na który najwyraźniej nie byli jeszcze przygotowani gracze zagrywający się do nieprzytomności w drugiego Dooma. To oczywiście zaowocowało bardzo przeciętną sprzedażą, choć z drugiej strony po raz kolejny świetnymi recenzjami. 
