Wojenna epopeja w nowych szatach
Wojenna epopeja w nowych szatach
Brothers in Arms: Hell's Highway - pierwsze wrażenie
Inna kompania innych braci
Opowieść nosi podobne cechy do tej przedstawionej w serialu Kompania braci, ale po pierwsze nie koncentruje się na autentycznych postaciach, a po drugie dotyczy innej jednostki (tam byli to żołnierze z 506 Regimentu). W kolejnych odsłonach serii towarzyszymy bohaterom w zmaganiach z wrogiem i – co ważne – widzimy, jak kolejni z nich giną. Gra ma silny aspekt taktyczny, uzyskany dzięki oddaniu pod dowodzenie naszej postaci większej liczby żołnierzy oraz odwzorowanie modelu 4xF. Chodzi tu o autentyczną taktykę Find, Fix, Flank, Finish (u nas można by to przełożyć na 4xZ: Znajdź, Zaabsorbuj, Zajdź, Zniszcz), opartą o eliminację wykrytego wroga atakiem z flanki po przyszpileniu go ogniem.
Walka o wiatraki
W Brothers in Arms: Hell’s Highway przenosimy się do Holandii i bierzemy udział w operacji Market Garden. Dla mniej obeznanych z historią: to największa operacja powietrznodesantowa, w której wzięło udział około 150 000 żołnierzy i tysiące samolotów. Jej celem było zabezpieczenie maksymalnie dużej ilości mostów na terenie Holandii, by umożliwić sprawne przemieszczenie wojsk pancernych. Po początkowych sukcesach (drogo okupionych notabene) okazało się, że opór niemiecki został zbyt sprawnie zorganizowany – po części za sprawą obecności II Korpusu Pancernego SS – i dowództwo aliantów musiało odwołać planowaną ofensywę. W ten sposób pozostawiono w trudnej sytuacji spadochroniarzy, dla których jedynym bezpiecznym kierunkiem przemieszczania się okazała się droga w głąb Rzeszy. Tyle telegraficznego skrótu z operacji. W grze obserwujemy jej niewielkie wycinki, czyli dokładnie to, co mógł zobaczyć pojedynczy żołnierz.
Filmowy charakter scenariusza widać już od samego początku. Gra zaczyna się oczywiście od „streszczenia poprzednich odcinków”, czyli długiego filmiku zrealizowanego z iście hollywoodzkim zacięciem. Potem lądujemy w ogniu walk, gdy operacja Market Garden jest już zaawansowana, by następnie przenieść się cztery dni wcześniej, do początku działań. Duża ilość wstawek filmowych tworzonych na silniku gry – a wykorzystano tu już nie drugą, a trzecią generację Unreal Engine – dodaje tła wydarzeniom poprzez ukazanie przygotowań do walki, rozmów żołnierzy i samego przelotu na teren działań. Dzięki takim zabiegom drugoplanowe postaci – członkowie naszego oddziału – nabierają głębi, bo jest okazja do podkreślenia ich indywidualnych cech. Minusem tego zabiegu jest konieczność częstego oglądania pewnego hełmu, będącego ilustracją na ekranie ładowania kolejnych modułów. Na szczęście to wczytywanie nie trwa specjalnie długo.
Weterani elektronicznej rozrywki doskonale wiedzą, jaka jest cena za epicki, filmowy scenariusz: liniowość. Ekipie z Gearbox udało się nieco złagodzić ten efekt, bo przecież gra tworzona z naciskiem na taktykę musi pozostawiać pewne pole do manewru. Kolejne wstawki filmowe i triggerowane wydarzenia nie są więc umieszczone tuż za sobą, a pomiędzy nimi możemy się cieszyć pewną swobodą. Bądź co bądź taktyki 4xF nie dałoby się odwzorować przy skryptowaniu w stylu serii Call of Duty... Tak więc przebiegając przez żyzne pola Holandii, przemykając wśród stylowych domów i pięknych wiatraków nie mamy wrażenia, że zostaliśmy sprowadzeni do roli bota wywołującego sekwencję animacji. A to się chwali...
Więcej i mniej taktyki zarazem
Gra wprowadza nieco zmian do mechaniki serii. Po pierwsze został zwiększony potencjał taktyczny poprzez dodanie wyspecjalizowanych drużyn będących pod naszym dowództwem. Mamy więc dwuosobową ekipę od karabinu maszynowego, idealną do przyszpilania wroga, i liczący trzech chłopa team z bazooką, przydający się do eliminowania osłon przeciwnika (tudzież zdolny do likwidacji ciężkiego sprzętu). Do tego dochodzi poprawiona SI, pozwalająca naszym żołdakom na skuteczne (a nawet bardzo skuteczne) wykorzystywanie osłon terenowych. Fakt, wróg również to potrafi, ale nikt nie obiecywał przecież, że będzie łatwo. Sam nasz bohater też pod tym względem nie jest amatorem. Możemy „przyklejać się” do ścian i kucać za osłonami w pozycji pozwalającej na prowadzenie ognia z minimalnym narażeniem życia. Teoretycznie więc aspekt taktyczny poszybował w górę. 
Niestety, tu pojawia się problem innej modyfikacji. Zmienionej koncepcji żywotności naszego bohatera. W Brothers in Arms: Hell’s Highway mamy do czynienia z systemem zagrożeń, polegającym na wizualnym oddawaniu efektów zranienia przez zaczerwienienie i rozmywanie obrazu. To sygnał alarmowy dla gracza: trzeba gdzieś się przyczaić i odczekać. Po chwili bowiem nasz żołnierz stabilizuje swój stan i znów jest świeży i radosny jak pierwiosnek. Dodaje to rozgrywce pewnej dynamiki, ale jednocześnie jest diabelnym ułatwieniem. Sprawdziliśmy to w praktyce, pozostawiając drużyny daleko za sobą i idąc do przodu w stylu Rambo. Wystarczy osłona nieprzebijalna zwykłą bronią oraz odrobina czujności (by nie przegapić bardzo krytycznego zranienia) – i już jest się w stanie wytłuc kilkunastu nazistów w pojedynkę. A skoro nie trzeba narażać oddziału, to czy jest sens się szamotać z wydawaniem rozkazów przyszpilania i flankowania?
Aspekt taktyczny rujnuje też chwilami inny drobiazg. Może to wina wczesnej wersji, a może problem poważniejszy – trudno to w tej chwili określić – ale nasi podkomendni mają pewne problemy z budynkami. Nie sposób ich na przykład wprowadzić na piętro wiatraka (doskonała pozycja ogniowa), duże problemy napotkaliśmy też pod tym względem w budynku na pewnej farmie. Chłopaki nie chcieli zadekować się w środku i już. Może to dlatego, że w tamtym miejscu komputer miał w planach degenerowanie kilku Niemców po zaliczeniu przez nas kolejnego etapu zadania? Tak czy inaczej ten element frustruje i jeśli ujrzymy go ponownie w pudełkowej wersji gry, to nie będziemy uprzejmi dla twórców...
Unreal Engine niewyglansowany?
Wizualnie gra prezentuje się zacnie. Crysis to oczywiście nie jest, ale graficy odwalili kawał porządnej roboty. Choć z drugiej strony ktoś chyba postanowił zaoszczędzić na ilości unikalnych obiektów... Dziwnym może się wydawać, iż drugi z rzędu odwiedzony wiatrak wygląda absolutnie identycznie jak pierwszy. Nie dano nawet nieco innych kolorków na teksturach ścian czy śmigieł. Podobnie możemy podziwiać ten sam obraz namalowany w dwóch znajdujących się tuż obok siebie oknach witrażowych. Niedaleko zaś są dwa inne, wybite w identyczny sposób... Może to detal, ale po grze stworzonej w 2008 roku człowiek spodziewa się nieco większej różnorodności obiektów – choćby osiągniętej przez ich przemieszanie lub drobne zmiany kolorystyki tekstur. 
Jednym z najczęstszych zarzutów stawianych Unreal Engine 3 jest wszechobecny połysk i lśnienie obiektów. W Brothers in Arms: Hell’s Highway udało się tego w sporym stopniu uniknąć. Testowana przez nas wersja miała jeszcze drobne niedoróbki (tajemnicze lśnienie pomiędzy kamieniami w murkach), ale ogólnie widać, że nie wszystko tworzone na silniku ekipy z Epic musi być epicko wyglansowane na wysoki połysk. Póki co nie wygląda na to, żeby wykorzystano cały potencjał Unreal Engine 3, jeśli idzie o tekstury na modelach postaci, ale szczegółowość detali i tak robi spore wrażenie. Ciekawie działa też mechanizm określający wytrzymałość obiektów – drewniane osłony mogą przepuszczać kule i z czasem się rozsypują, w wystawnej, miękkiej kanapie zaś pocisk może stracić impet, nie czyniąc wrogowi zbytniej krzywdy. Widowiskowo zrealizowane momenty headshotu (zbliżenie kamery, zwolnione tempo) w połączeniu z opcją "krwistej" rozgrywki robią zaś spore wrażenie. Ogólnie technicznie jest co najmniej dobrze. GramTV przedstawia:
Historycznie i dynamicznie
Komentarze
45
Zaloguj się
Lucas_the_Great
Redaktor
14/10/2008 20:48
Vojtas
Gramowicz
14/10/2008 20:24
Usunięty
Usunięty
14/10/2008 20:24
Trwa Wczytywanie
