Czy Half-Life wyglądałby zupełnie inaczej, gdyby nie jeden tylko człowiek? Odpowiedzi na to pytanie szukajcie w najnowszym odcinku Retrogramu, którego gościem jest dziś niejaki Marc Laidlaw.
Czy Half-Life wyglądałby zupełnie inaczej, gdyby nie jeden tylko człowiek? Odpowiedzi na to pytanie szukajcie w najnowszym odcinku Retrogramu, którego gościem jest dziś niejaki Marc Laidlaw.
Zanim trafił do ekipy Valve, Marc Laidlaw zarabiał na życie, jako asystent biurowy, wolny czas poświęcając pisaniu powieści i opowiadań oraz grom wideo. Urodzony w 1960 roku, zadebiutował w wieku 25 lat, publikując Dad’s Nuke, żartobliwą i utrzymaną w klimacie czarnej komedii powieść science fiction. W 1988 roku ukazała się kolejna jego książka, Neon Lotus, nominowana w tym samym roku do nagrody Philipa K. Dicka. Największym literackim sukcesem Laidlawa okazała się jednak wydana w 1996 roku powieść grozy The 37th Mandala, która otrzymała nagrodę International Horror Guild, a w 1997 roku była nominowana do World Fantasy Award. Nic w tym dziwnego, gdyż właśnie ta opowiedziana przez Marca lovercraftowska historia, doprawiona do smaku orientalnym sosem, zwróciła na niego uwagę wierchuszki Valve.
Niewłaściwa dziurka Swoją drogą, Marc interesował się informatyką od czasu studiów, próbując swych sił, jako programista, bohatersko wybijający dziury na specjalnych, perforowanych kartach. Nie przyniosło mu to jednak wówczas żadnej satysfakcji: „...przez pewien okres czasu byłem programistą, dziurkującym instrukcje na kartach za pomocą wielkiej maszyny rozmiarów Geo Metro (mały amerykański samochód – przyp. autora), po czym podrzucałem je pomylonemu kolesiowi z drugiego boksu, który mówił mi żebym spadał i wrócił za godzinę czy dwie. Wtedy okazywało się mój program nie działa, bo na pierwszej karcie jest pojedynczy błąd. Tak więc straciłem swój entuzjazm do komputerów bardzo szybko. Wolałem pograć w pinballa.”
Tak mówił o tym w pamiętnym 1997 roku: „Boleśnie odczuwałem potrzebę zrobienia czegoś nowego. Opowiadanie historii jest tak pradawną formą, że trudno dokonać jakiegoś przełomu w kwestii treści – forma prezentacji, to jednak inna sprawa. Nasze pojmowanie przekazywania opowieści zmieniało się przez wieki – od przekazów ustnych, przez zapisane symbole oraz litery, aż do filmów i teraz... gier komputerowych. Myślę, że właśnie teraz wychodzimy z czegoś, co można by nazwać erą „niemego kina” w grach. Okazja zrobienia czegoś, co może stanie się klasyką, niesamowicie mnie ekscytuje. Kiedy parę lat temu pisałem, próbowałem wyobrazić sobie formę trójwymiarowej rozrywki w moich wczesnych opowiadaniach science fiction; dziś pracuję w branży, o której istnieniu mogłem wtedy jedynie marzyć.”
Po krótkim epizodzie związanym z powieścią w świecie steampunkowej gry przygodowej Gadget: Invention, Travel & Adventure, w końcu nadarza się odpowiednia okazja. Trafia do ekipy Valve. To właśnie jego pojawienie się i miliony pomysłów sprawiają, że po raz pierwszy proces tworzenia gry zostaje zatrzymany i... cofnięty niemalże do punktu wyjścia. Laidlaw ma bowiem koncepcję, która od razu znajduje pełną akceptację zespołu – chce z Half-Life uczynić nie tylko strzelankę, ale interaktywny film, z wyreżyserowanymi scenkami i akcją podporządkowaną fabule.
Rewolucję czas zacząć Nie było to wcale takie proste, gdyż początkowo Half-Life miał być po prostu szybką, dynamiczną strzelanką. Marc wspomina, że już przy pierwszym kontakcie z grą zdawał sobie sprawę z ogromu pracy, jaka na niego czeka. W swej pierwotnej i surowej postaci, Half-Life był po prostu zbiorem kolejnych map, wypełnionych postaciami przeciwników i kilkoma interaktywnymi modelami. Jego zadaniem było połączenie tego w całość, nadanie charakteru bohaterom niezależnym, wykreowanie wiarygodnego i ciekawego alter ego dla gracza i przede wszystkim, stworzenie wokół tego wszystkiego wciągającej historii.
Tak Laidlaw wspomina „narodziny” głównego bohatera: „Wiedzieliśmy z grubsza tylko tyle, że ma być naukowcem, co narodziło się błyskawicznie i okazało ciekawym wyzwaniem dla pisarza. Naprawdę, jedyne inne przykłady, jakie wówczas mieliśmy, to marine z Quake, czy Duke Nukem, więc wymyślenie kogoś, kto nie byłby jednym z nich okazało się dość proste. (...) Mamy więc tego naukowca, który nie jest żadnym ideałem i mamy katastrofę, która wydaje się mieć miejsce właśnie przez niego.”
Laidlaw wyjaśnia dalej, że dość skąpe informacje dotyczące samego Freemana i jego wcześniejszej historii były efektem w pełni zamierzonym. Nie byłoby wielkim problemem zamieścić jakoś w Half-Life dodatkowe informacje na jego temat. Ta swoista anonimowość miała jednak pomóc – i doskonale się to sprawdziło – lepiej wczuć się graczom w postać. Laidlaw zostawił nam po prostu duży margines na własne domysły i interpretacje. Co więcej, rozważano nawet bardzo poważnie opcję nie ujawniania wyglądu głównego bohatera, tak aby każdy gracz mógł grać mając w głowie własną koncepcję postaci. Kto wie, czy nie był to dobry pomysł? Jak wspomina Marc Laidlaw: „Pamiętam, była taka recenzja (...), w której była mowa o rozczarowaniu, jakie przeżył recenzent, kiedy zobaczył Gordona Freemana na ekranie startowym gry. Nie zawsze chcesz wiedzieć aż tyle, chcesz po prostu być tą postacią i wyobrazić ją sobie, tak, jak we śnie.”
Koncept postaci był już niemalże gotowy, należało ja tylko jakoś nazwać. „Zdecydowaliśmy się przyjrzeć kilku herosom życia naukowego. Pojawiło się nazwisko Freemana Dysona, a Gabe (Newell) miał w zanadrzu gotowe imię Gordon. Oczywiście przez jakiś czas bawiliśmy się z głupawymi nazwiskami, jak Dyson Pont Carre i podobnymi bzdurami, lecz ostatecznie stanęło na Gordonie Freemanie.” Bohater był gotowy do akcji. Laidlaw przez cały czas pracował intensywnie nad fabułą gry, która musiała pasować do gry FPS i być stworzona w jak najkrótszym czasie. Tego ostatniego zaczynało bowiem coraz bardziej brakować.
Struktura gry przyszła jednak z pomocą pisarzowi. Ze względu na jego dość hermetyczną konstrukcję nie musiał na tym etapie skupiać się na opisie świata poza laboratoriami Black Mesa. Jak sam mówi, okazało się to zresztą niezwykle wygodne przy tworzeniu sequela, dając spore pole do manewru, bez ograniczeń narzuconych przez elementy świata opisane w pierwszej części Half-Life.
Filozofowie i kawomani
Przybycie Marca Laidlawa do Valve wywołało sporą burzę i sprawiło, że prace nad grą rozpoczęto niemalże od nowa. Jednak to właśnie jego koncepcji uczynienia z Half-Life czegoś więcej niż tylko gry, w której biega się eliminując kolejne potwory, tytuł ten zawdzięcza tak wielki sukces. Jednocześnie spełnił dwa ze swoich wielkich marzeń: napisał opowieść do gry komputerowej, która stała się legendą. Jego pomysł wplecenia w wydarzenia gry starannie wyreżyserowanych, lecz generowanych w czasie rzeczywistym scen fabularnych była, przecież jedną z najczęściej wychwalanych cech przebojowego debiutu Valve. Ekipy, którą w typowy dla siebie sposób, zapytany o charakterystykę zespołu, tak właśnie opisał: „Część z nich pije bezkofeinową lub całkowicie unika kawy. Inni piją mocny towar, ale zawsze dolewają soku pomarańczowego. Reszta z nas jest normalna. Uzależnieni od kawy.”
