Retrogram - Halloween, czyli bohaterowie na zimno

Halloween! No dobrze, już był... Nie zwalania to jednak Myszatego z obowiązku napisania o trupach. Bohaterach znaczy...

I znów na kilka chwil odejdziemy od historii studia Blizzard Entertainment. Tak się bowiem składa, że ostatni – i przy okazji dość długi – weekend mija nam pod znakiem pamięci o tych, którzy odeszli do zapewne lepszego, a na pewno innego świata. Zmarłych jednych słowem. Zaitsev napisał z tej okazji nieco o zombie w grach, ja chcę ugryźć dziś ten sam temat, jednak z nieco innej strony. W większości bowiem przypadków tak zwani nieumarli są straszakiem na graczy, istotami, z którymi musimy walczyć, które odsyłamy z powrotem gdzie ich miejsce. A przecież bywają oni również głównymi bohaterami gier...

Bezimienny (Planescape: Torment)

Niewiele jest gier, które od samego początku zrobiłyby na mnie aż takie wrażenie. I podejrzewam, że nie tylko na mnie. Ilu z was, biorąc do ręki pudełko z grą, wiedząc, że jest ona oparta na settingu Dungeons & Dragons, spodziewało się takiego zawiązania akcji? Zamiast klasycznego etapu tworzenia postaci, dowiadujemy się na dzień dobry, że jesteśmy martwi, a po dość krótkim czasie orientujemy się, że to nie jest nasz pierwszy raz...

Prowadzony przez nas Bezimienny posiadał więc swoistą nieśmiertelność, choć każde z naszych kolejnych zejść pociągało za sobą pewne konsekwencje. Mogliśmy do pewnego stopnia czuć się całkowicie bezkarnie, świadomi tego, że po każdej „śmierci” znów obudzimy się na stole w Kostnicy. Początkowo mogło to być nawet zabawne. Z czasem jednak, dowiadując się kolejnych rzeczy o naszej przeszłości, tego, jaką ceną dla nas i innych była każda z naszych „śmierci”, zaczynaliśmy zupełnie inaczej podchodzić do tych kwestii. Plany domagają się równowagi, Plany dążą do równowagi. Każde z naszych zmartwychwstań musiało zostać okupione krzywdą kogoś innego.

Manny Calavera (Grim Fandango)

Tutaj wszakże przynajmniej nasza sytuacja jest od początku jasna – doskonale wiemy, że jesteśmy martwi. Prowadzony przez nas bohater, niejaki Manny Calavera, jest etatowym pracownikiem Departamentu Śmierci, a do jego obowiązków należy przesłuchiwanie i doprowadzanie świeżo zmarłych do odpowiedniego miejsca w zaświatach. Nasz bohater odkrywa jednak, że nie wszystko funkcjonuje tak, jak powinno. Korupcja i nielegalne kupczenie biletami do raju są tutaj na porządku dziennym. Kiedy „podprowadza” swemu współpracownikowi jedną z klientek, Mercedes "Meche" Colomar, odkrywa, że powinna ona znaleźć się w luksusowym pociągu do raju. Zamiast tego wyprawiona zostaje, jak każdy grzesznik, w czteroletnią, mozolną podróż.

Locke D’Averam (Revenant)

Zaraz, zaraz? Spoczywalibyśmy w pokoju? Nie, to byłoby zbyt proste. Nasza dusza została wyciągnięta prościutko z lokalnego piekła, w którym znalazła się w wyniku zawartego wieki temu paktu z pewnym demonicznym bogiem. Poszło oczywiście o kobietę, o czym mamy oczywiście okazję dowiedzieć się podczas rozgrywki. Jak również o tym, że nasz bohater nie był zwykłym wojownikiem, a potężnym władcą nieistniejącego już królestwa, który – jak to przeklęci bohaterowie maja w zwyczaju – wplątał się w niejasne interesy ze wspomnianym demonicznym bóstwem. A jak wiadomo, pakty z demonami zazwyczaj grożą śmiercią, kalectwem lub wiecznym potępieniem.

Niestety, mimo świetnej w owym czasie grafiki i całkiem sporej, potencjalnej grywalności, Revenant nie zdobył zbyt wielkiego uznania w oczach graczy i recenzentów. Jego podstawowym problemem były liczne i wyjątkowo upierdliwe błędy, które w wielu przypadkach mogły doprowadzić nawet do niemożności ukończenia gry. Zawodziła też nieco fabuła, a dokładniej fakt, iż nie wykorzystano jej w pełni, traktując – szczególnie w drugiej części gry – bardziej jako tło do kolejnych etapów typowego dungeon crawlingu. Szkoda, bo choć historia Locke’a nie miała szans w starciu z opowieścią o Bezimiennym, odpowiednio wykorzystana, mogła przydać grze jeszcze więcej smaczku.

Kain i Raziel (Blood Omen/Legacy of Kain)

Zblazowany młodzieniec pada jednak ofiarą napadu, w którym traci życie. „Budzi się” w świecie ciemności, gdzie wita go Mortanius, strażnik Filaru Śmierci, który przedstawia mu nietypową propozycję. Kain będzie mógł odrodzić się jako wampir i pomścić krzywdę, której doznał. Zgadza się, nie wiedząc, że tak naprawdę jest jedynie narzędziem w rękach Mortaniusa. Od tej chwili fabuła gry zaczyna się gmatwać i plątać, mamy do czynienia ze zdradami, podróżami w przeszłość i przyszłość, paradoksami czasowymi oraz kilkoma mocnymi zwrotami akcji.

Fabuły, która mimo typowo zręcznościowego charakteru gry i operowania ogranymi motywami, została skomponowana w wyjątkowo ciekawą całość, ze świetnie rozegranymi motywami podróży w czasie i związanych z tym konsekwencji. I jest doskonałym dowodem na to, że życie po śmierci może być dużo bardziej skomplikowane, niż nasza do bólu ludzka egzystencja na tym padole łez.

Caleb (Blood)

Ze słowami Ja żyję... ZNOWU! na ustach, Caleb powstaje bowiem z grobu i poprzysięga zemstę na pradawnym bogu, który zdradził go w tak haniebny sposób. Rozpoczyna się walka, w której prowadzonego przez nas bohatera interesuje tylko jedno – ostateczna konfrontacja ze znienawidzonym bóstwem i zniszczenie go. Zemsta zaślepia Caleba, dla którego życie zwykłych ludzi nie ma praktycznie żadnego znaczenia, a osiągnięcie celu jest jedynym priorytetem.

Caleb jest w całym dzisiejszym gronie nieumarłych herosów najbardziej typowym antybohaterem, dla którego liczy się wyłącznie jego własny interes. Cyniczny, zimny i pełen sarkazmu, ubrany w czarny płaszcz i kapelusz z szerokim rondem spod którego świecą czerwone oczy, staje się postrachem w miejscach, które przyjdzie mu odwiedzić. Przypadkowe ofiary, niewinni ludzie, którzy mieli tego pecha, że znaleźli się na jego drodze nie mają dla mściciela żadnego znaczenia. Liczy się tylko cel, dotarcie do siedziby bóstwa i ostateczne pokonanie Czernoboga. Reszta świata zdaje się dla Caleba w ogóle nie istnieć.

Oczywiście umarlaków w rolach głównych bohaterów gier mamy znacznie więcej. Ot choćby kościsty rycerz Sir Daniel Fortesque z MediEvil, czy wszelakiej maści wampiry pojawiające się w grach z serii Vampire: The Masquerade i podobnych tytułach. Opisanie ich wszystkich zajęłoby nam wszakże ze trzy takie artykuły, a wniosek i tak byłby taki sam – nie trzeba być żywym, by żywych ożywić. I dobrze zabawić. Co więcej, martwi bohaterowie mogą nam niemalże zagwarantować dwie rzeczy – naprawdę dramatyczną historię życia i poszukiwania prawdy o przyczynach śmierci, lub też całe mnóstwo czarnego humoru i przewrotnego zabawiania się tym, co przecież dla nas najbardziej przerażające.

Jedno jest pewne – to za każdym razem jedne z najciekawszych postaci w każdej grze. Szkoda, że ostatnio poszli w odstawkę, zastąpieni przez hordy bezmyślnych i zapewne bardziej poprawnych politycznie zombie...