Pierwsza część The Darkness w pewnych kręgach jest niemalże kultowa, więc sequel, robiony przez inne studio, musi bardzo się postarać, by dorównać oczekiwaniom. Nie jestem jeszcze pewien, czy im sprosta, ale jedno wiem na pewno – gra ma diablo mocny początek.
Za chwilę następuje retrospekcja, Jackie wchodzi do restauracji, zasiada przy dwóch uroczych paniach i gdy tylko rozpoczyna się miła rozmowa, jednej z dziewczyn kula robi dziurę w głowie, a druga przez chwilę wrzeszczy, ale też szybko ginie, gdy do restauracji wjeżdża samochód i uderza prosto w laseczkę. Bohater budzi się ze zmiażdżoną nogą, bez palca. Takie są uroki życia mafioza, zwłaszcza znajdującego się wysoko w hierarchii. Pomocnik odciąga Jackiego, a gracz musi strzelać do goniących ich przeciwników. Niektórzy wskakują przez okna, inni czają się za filarami, czy stołami. Wygląda to trochę jak celowniczek rodem z automatów, w stylu gier Segi.
Prawą macką można swobodnie poruszać za pomocą gałki analogowej. Dzięki temu można uderzać przeciwników macką jak biczem, a do tego pod różnym kątem. Rozpadają się biedacy na kawałki, krew sika dookoła. Prawie radosna rzeź. Prawie, bo jednak nie ma to być zabawna, głupia jatka. Pierwsza część miała świetną fabułę, a jeśli nie graliście, to nadróbcie przed „dwójką”, bo duchy przeszłości będą teraz nękały bohatera i wypadałoby wiedzieć, o co chodzi. I kim jest ten cholerny mały imp, który rzuca się przeciwnikom na plecy i bije ich po głowach, a na zwłoki oddaje mocz.
