Do niedawna myślałem, że FIFA 11 była prawie idealna. Myliłem się – dwunastka jest o wiele, wiele lepsza. FIFA jest wzorem tego jak seria tytułów, z odsłony na odsłonę, powinna się rozwijać.
Do niedawna myślałem, że FIFA 11 była prawie idealna. Myliłem się – dwunastka jest o wiele, wiele lepsza. FIFA jest wzorem tego jak seria tytułów, z odsłony na odsłonę, powinna się rozwijać.
Takim powodem na pewno nie była oprawa graficzna. Zmiany są niedostrzegalne w pierwszej chwili. Ot, poprawiono trochę wygląd zawodników, ale wciąż wirtualnym piłkarzom daleko do ich realnych odpowiedników. EA chwalili się, że zrobili tysiące zdjęć sportowców, głównie tych z najpopularniejszych lig, ale trzeba mocno przymrużyć oczy, by mieć problem z rozróżnieniem cyfrowego Ronaldo od prawdziwego. Tyle że twarze widoczne są tylko na powtórkach lub podczas prezentacji zespołu przed meczem, i nie ma o co drzeć szat. Najwyraźniej aż tak autorom nie zależy na dopieszczaniu tego elementu i oddają pole konkurencji z Konami. Miłośnikom gier sportowych poświęconych innym dyscyplinom możemy pozazdrościć trójwymiarowych kibiców – oglądając mecze koszykówki w serii NBA 2K nie sposób nie zachwycić się grafiką i realistycznym zachowaniem tłumu. Łatwo pomylić grę z transmisją telewizyjną. Na tym polu FIFA jeszcze sporo odstaje, ale też powiedzmy sobie szczerze – aż tak bardzo nikomu na tym nie zależy, by kibice nie byli rozpikselowaną plamą. Niech w ogóle ich nie być, byle dobrze się grało. A w FIFA 12 gra się rewelacyjnie, choć od razu muszę zaznaczyć, że poziom trudności poszedł ostro w górę.
Brzmi strasznie? Owszem, trochę takie jest, ale gwarantuję, że po kilkudziesięciu rozegranych spotkaniach nie będziecie chcieli wracać do starego systemu. Ba, odkryjecie, że tym razem ustawienie zawodnika wreszcie potrafi być kluczowe w odbiorze piłki. Naciskanie przycisku, by wystawić nogę stanie się ostatecznością – bardzo dużo można osiągnąć przewidując, w którą stronę pobiegnie rywal i zagradzając mu drogę, zmuszając do wypuszczenia gały odrobinę za daleko. Nie ukrywam, że jestem zachwycony tym systemem, bo jest o wiele bliższy rzeczywistości, ale jeśli nie czujecie się na siłach albo uznacie, że taka zabawa nie jest dla Was, możecie powrócić do systemu z FIFA 11. Da się to ustawić w opcjach. Pstryk i gramy po staremu. Ba, choć twórcy ostro dłubali przy gameplayu i są z niego cholernie dumni, to jednak pozwolili graczom dowolnie modyfikować ustawienia. Chcecie, by konsola stosowała mniejszy pressing? Nie ma sprawy. A może większość strzałów w światło bramki ma kończyć się golem? Ależ proszę. Każdy może grać w nową FIFĘ tak jak mu się podoba. Takie podejście producenta wydaje się słuszne, bo choć wypacza to trochę ciężką pracę całego zespołu developerskiego, to dzięki temu mniej osób zrazi się do gry. A jest do czego się zrazić, bo na domyślnych ustawieniach jest po prostu trudna. To po części wina coraz bardziej komplikowanego sterowania.
Nie da się eksploatować piłkarza do granic wytrzymałości, bo w końcu albo będzie snuł się po boisku, albo dozna kontuzji i wyleci ze składu na pewien czas. Kontuzje to kolejny duży temat w nowej FIFIE. Mogą zdarzyć się w najróżniejszych sytuacjach. Na przykład straciłem Davida Luiza, obrońcę Chelsea, wybijając piłkę głową byle dalej od pola karnego – wyskoczył bardzo wysoko, ale niefortunnie wylądował i skręcił kostkę. Zdarza się. Przeważnie jednak kontuzje związane są z faulami. Nowy silnik liczący fizykę gry, dba między innymi o to, by wycięty, popchnięty w pełnym biegu, czy potraktowany wślizgiem piłkarz przewrócił się w naturalny sposób. A jeśli oznacza to, że ręka zegnie mu się w łokciu nie w tym kierunku, co trzeba – cóż, pech. Faule są tu częste, bo skoro rywal umiejętnie zastawia piłkę ciałem, to trzeba spróbować ostrzejszej gry.
Właśnie, zwody. W FIFA 11 często robiłem jakieś głupie sztuczki, by minąć obrońców, zwłaszcza tych pędzących wprost na mnie. W tegorocznej edycji znacznie łatwiej wywieść przeciwnika w pole i wcale nie trzeba uciekać się do robienia trików godnych Cristiano Ronaldo. Balans ciała gra kluczową rolę, podobnie jak umiejętność dobrania tempa biegu. Można biec normalnym tempem, sprintem, ale też spokojnie prowadzić piłkę blisko przy nodze. Tak jak w przypadku obrony, nauka dryblingu zajmuje trochę czasu, ale warto potrenować, by później mijać przeciwników jak słupki, czyli jak Messi swoich rywali. Ktoś, kto gania za piłką po całym boisku z wciśniętym przyciskiem sprintu, nie będzie miał najmniejszych szans obronić się przed dobrze dryblującą drużyną.
A skoro mowa o Messim, to pewnie chcecie wiedzieć, czy Barcelona wciąż jest przegięta? Owszem, to w końcu najlepsza drużyna na świecie ostatnich lat. Real też jest silny, Chelsea jeszcze bardziej zabójcza z twardo stojącym na nogach Ramiresem i cyborgiem Torresem. United, City – spodziewajcie się widzieć te zespoły często w sieci. Wersja przeznaczona do recenzji nie pozwalała pobawić się online, ale mam dobrą wiadomość dla każdego, kto lubi grać przez internet, ale też chciałby odnosić z tego tytułu jakąś korzyść. Nowy tryb Head to Head Seasons to nic innego, jak rozgrywanie meczów rankingowych w ligach. Wystartujemy od dziesiątej, najniższej i za zwycięstwo otrzymamy 3 punkty, a za remis 1. Taki system rozumie każdy kibic i zdecydowanie lepsze to, niż rozgrywanie pojedynczych meczy, za które gra wypłaca nie wiadomo dlaczego ileś punktów i awansujemy w jakimś rankingu, ale po co – też nikt nie ma pojęcia. W FIFA 12 w miarę awansów do wyższych lig, natrafimy na coraz to mocniejsze zespoły. To też doskonała wiadomość, bo oznacza, że jest szansa na rozegranie kilku spotkań z innymi drużynami niż Barca i Chelsea.
Nie jesteście zainteresowani trybami sieciowymi? A może chcecie spróbować się w roli menadżera? Nareszcie zrobiło się interesująco. Mamy dostęp do skautów wyszukujących talenty, możemy otworzyć własną szkółkę, a jeżeli dysponujemy dużą kasą, nie ma problemów, żeby sprowadzić najlepszych piłkarzy. Tyle że mają swoje humory i mogą pójść pożalić się na nas do prasy, gdy zbyt długo (w ich mniemaniu) każemy im siedzieć na ławce. Spada im morale, gorzej grają, przestają być wartościowi dla drużyny, a nawet mogą chcieć odejść. Negocjacje transferowe to w FIFA 12 duża sprawa. Zwłaszcza ostatni dzień, kiedy walka o piłkarzy jest zacięta, co chwila przychodzą maile z zapytaniami o zawodników na sprzedaż, a licznik nieustannie przypomina ile czasu pozostało do zamknięcia okienka transferowego.
Na szczęście polskich fanów piłki nie zawiedli etatowi komentatorzy FIFY, czyli Dariusz Szpakowski i Włodzimierz Szaranowicz. Klasycznie już rzucają teksty, jakie nie padają z ich ust w telewizji („Pom pom pom pom”? O co chodzi?), ale mam wrażenie, że to celowy zabieg, żeby było trochę weselej. W „jedenastce” nawet po roku odkrywałem nowe zabawne hasła i teraz powinno być tak samo, bo do starych tekstów dograno nowe. Panowie częściej mówią o konkretnych zawodnikach czy stadionie, na którym rozgrywa się spotkanie. Tradycyjnie już zdarzają się wpadki. Najczęściej, gdy wybijałem piłkę z okolic rogu, komentatorzy mówili, że nie udał się ten rzut rożny. Albo mylili wynik, mówiąc, że jest 1:0, choć było 2:1. Te błędy to już klasyka FIFY i nie przykładam do nich większej wagi. Bardziej irytują mnie pomyłki SI. Obrońcy miewają głupie pomysły na podwajanie krycia, choć nikt ich o to nie prosi i w efekcie zostawiają rywalom wolne pole. Wiadomo, jak na prawdziwym boisku, każdemu przytrafiają się błędy, a Torres potrafi spudłować do pustej bramki, ale w przypadku gry wszelkie faile zawodników kontrolowanych przez konsolę denerwują na potęgę. Warto też pogrzebać w opcjach sterowania, bo piłkarze miewają tendencję do podawania do najbardziej wysuniętego partnera, ignorując gracza, którego mają bliżej siebie, a który jest na lepszej pozycji do rozegrania akcji. Nie da się natomiast poprawić w żaden sposób wykonywania rzutów wolnych na własnej połowie czy w środku boiska i znów rywal może bardzo łatwo przejąć piłkę. O karnych nie wspominam – ich wykonywanie niepotrzebnie skomplikowano w World Cup 2010, a ja nie mam ochoty zaglądać do samouczka. Natomiast Wy koniecznie to zróbcie, bo inaczej nie opanujecie jakże trudnej sztuki strzelania do bramki z jedenastu metrów...
