Porządny mutliplayer nie może się obyć bez trzech elementów: zróżnicowanych broni, przemyślanych trybów i ciekawych map. Wiemy już, że arsenał oddany w nasze ręce w Resistance: Burning Skies nie zawodzi. Wariantom rozgrywki będzie z kolei poświęcony ostatni artykuł z naszej serii. Przyjrzyjmy się więc teraz mapom, które przyjdzie nam przemierzać w trakcie potyczek sieciowych.
Porządny mutliplayer nie może się obyć bez trzech elementów: zróżnicowanych broni, przemyślanych trybów i ciekawych map. Wiemy już, że arsenał oddany w nasze ręce w Resistance: Burning Skies nie zawodzi. Wariantom rozgrywki będzie z kolei poświęcony ostatni artykuł z naszej serii. Przyjrzyjmy się więc teraz mapom, które przyjdzie nam przemierzać w trakcie potyczek sieciowych.
Place wyładunkowe, hale, porozrzucane kontenery, a w tle żurawie stoczniowe i imponujący statek pasażerski – to miejsce musiało kiedyś wprost roić do zapracowanych ludzi. Teraz jednak jest zupełnie opustoszałe, nie licząc garstki żołnierzy i Chimer toczących ze sobą zażarte walki o każdy skrawek terenu. Doki to mapa pełna zakamarków. Budynki magazynów kuszą ciemnym wnętrzem, które aż prosi się o to, żeby przyczaić się w nim na nieostrożnego przeciwnika. Z kolei na otwartej przestrzeni nie brakuje dających schronienie skrzyń i murków. Kryjąc się za przeszkodami nie można jednak tracić czujności, bo łatwo paść ofiarą wroga zachodzącego od tyłu lub z flanki. To zresztą cecha charakterystyczna tej lokacji – do każdego z jej strategicznych miejsc prowadzą przynajmniej dwie drogi. Dlatego też bardzo istotna jest na niej współpraca z członkami drużyny. Nie od dziś wiadomo, że kolega pilnujący tyłów potrafi przedłużyć życie całej drużynie.
Opuszczamy na moment tereny przemysłowe i przenosimy się na przytulne amerykańskie przedmieścia. Cóż, w każdym razie byłyby one przytulne, gdyby nie zawalone budynki, zasypane gruzem chodniki, poprzecinane barykadami ulice, spalone pojazdy i szwędające się po okolicy Chimery. Ulice dobrze oddają klimat walk w opuszczonym mieście, gdzie bitwy toczą się o kontrolę nad parkingiem usłanym wrakami, zaułkiem z powywracanymi koszami na śmieci czy ponurymi, ograbionymi mieszkaniami. Bardzo ważnym punktem Ulic jest miejsce, w którym zapadnięta jezdnia odsłoniła ogromne rury kanalizacyjne. Tunelami tymi można przemieszczać z jednego końca mapy na drugi. Świetnie nadają się więc do okrążenia wroga, ale trzeba poruszać się nimi ostrożnie, bo co sprytniejsi wrogowie mają zwyczaj zostawiać tam niemiłe niespodzianki w postaci granatów-jeży, które tylko czekają na to, żeby zdetonować się pod nogami niczego niespodziewającej się ofiary.
Podwórze to z kolei zupełne przeciwieństwo Kanałów. Zamknięte, ciasne korytarze ustępują tutaj miejsca wysokiemu, ceglanemu budynkowi z dużą przestrzenią pośrodku. Przypomina on nieco Koloseum, tym bardziej, że podobnie jak włoski zabytek jest on częściowo zawalony. Trudno powiedzieć czym wymyślona przez Ninihilistic konstrukcja mogłaby być w przeszłości. Być może było więzienie, którego centralny punkt stanowił spacerniak, ale równie dobrze mogło to być też jakiegoś rodzaju tajne laboratorium. Na tę drugą możliwość wskazuje dziwne urządzenie znajdujące się na środku pustego placu. W tej chwili nie ma to jednak znaczenia. Ważne, że konstrukcja budynku czyni go prawdziwym rajem dla snajperów. Wyjście na otwartą przestrzeń równa się samobójstwu. Jeżeli nie ma się do dyspozycji broni do walki na duże dystanse jest się tutaj w zasadzie skazanym na przemykanie pomiędzy filarami budynku w oczekiwaniu na zakończenie rundy.
