Pecetowego Alana Wake'a ocenić jest bardzo ciężko. Ma swoje atuty (związane zwłaszcza ze sposobem wydania), ale są i wady w rozgrywce. Tym niemniej, dobrze się stało, że pisarz wreszcie na blaszaki przybył.
Pecetowego Alana Wake'a ocenić jest bardzo ciężko. Ma swoje atuty (związane zwłaszcza ze sposobem wydania), ale są i wady w rozgrywce. Tym niemniej, dobrze się stało, że pisarz wreszcie na blaszaki przybył.
Alan Wake to przede wszystkim historia opowiedziana w grze, dlatego trudno ten element pominąć - nawet jeśli został już zanalizowany na wszystkie strony przed dwoma laty. Tytułowy bohater przybywa wraz z żoną Alice do Bright Falls, by oderwać się od rzeczywistości. Owo oderwanie wypada nader okazale, choć zapewne nie tak wzięty pisarz je sobie wyobrażał. Już pierwszego dnia Alice ginie w niewyjaśnionych okolicznościach, a Alan, próbując ją uratować, wskakuje do pobliskiego jeziora i... budzi się ni z tego, ni z owego w rozbitym samochodzie. Na to wszystko zwalają się jeszcze czające się w ciemnościach kreatury, które źle reagują jedynie na światło. Nie jest więc dobrze, zwłaszcza, że Alan musi przebijać się nocą przez ciemny las.
Z fabułą wiąże się jednak bardzo poważny zarzut, a jest nim w żadnej mierze niesatysfakcjonujące zakończenie. A w zasadzie trzy zakończenia, bo Alan Wake na PC ukazał się przecież z obydwoma dodatkami, Sygnał i Pisarz, co akurat stanowi duży plus. Trudno mi jednak nie odnieść wrażenia, że właściciele Xboksa 360 byli zwyczajnie naciągani na kasę. (Spoiler) Podstawowa wersja kończy się nijak, twórcy nie stawiają kropki, ani nawet kilku ostatnich zdań. Tych szukać trzeba zatem w dodatkach. I o ile pierwszy kończy się ordynarnym "To Be Continued...", tak drugi... ponownie zostawia gracza bez klarownych odpowiedzi i mógłby mu towarzyszyć taki sam napis, jak w przypadku pierwszego. (Po spoilerze) Na dobrą sprawę dodatki stanowią całość z podstawową wersją, dlatego określenia "skok na kasę" w przypadku wersji pecetowej użyć nie można tylko z uwagi na fakt, że są już w zestawie.
Jako survival horror Alan Wake z pewnością się sprawdza, ale nie w 100 proc. Stopień odczuwanego strachu i rosnącego ciśnienia w obliczu świadomości, że za spowitymi ciemnością, a niekiedy także mgłą, drzewami czai się zły, uzależniony jest od posiadanego arsenału. Zwłaszcza, gdy radzenie sobie z przeciwnikiem mamy już opanowane, a amunicji, baterii i rac pod dostatkiem, produkcja Remedy niespecjalnie jest w stanie podnieść adrenalinę. Jeśli jednak mamy świadomość własnej bezbronności, lub ograniczonych możliwości poradzenia sobie z watahą mrocznych kreatur, serce staje w gardle. Twórcy zastosowali ponadto kilka sprawdzonych metod straszenia, z wyskakującymi zupełnie niespodziewanie zza węgła wrogami i pojawiającymi się nagle wizjami, które równie szybko znikają. To wszystko okraszone jest świetnym, znakomicie budującym napięcie udźwiękowieniem, do którego jeszcze wrócimy.
Najbardziej doskwierają chyba animacje - twarze postaci nie przedstawiają żadnych emocji, najczęściej tępo patrzą one przed siebie. Wyjątku nie stanowią tu nawet przerywniki filmowe. W ten beznamiętny charakter mimiki wpasowuje się zresztą narracyjny głos głównego bohatera. O ile do wypowiadanych przez aktorów kwestii "na żywo" nie można mieć większych zastrzeżeń, tak Alan opowiadający o swoich przeżyciach zwyczajnie nuży. Bardzo słabo wypada również animacja ruchu ust poszczególnych postaci. Gdyby wyłączyć głośniki, nie sposób byłoby odczytać na jego podstawie, co mówią bohaterowie gry. Niekiedy zdarza się nawet, że wypowiadany tekst zupełnie nie współgra z poruszaniem się warg. Dziwnie prezentują się ponadto animacje tytułowego bohatera, gdy wchodzi on po schodach lub stromych fragmentach podłoża. W tym pierwszym przypadku stopy często lewitują w powietrzu lub wtapiają się w kolejne stopnie.
Zdecydowanie słabiej niż grafika i animacje wypada jednak fizyka Alana Wake'a. Interakcja ze światem jest bardzo ograniczona - nawet gdy pisarz poruszy jakiś przedmiot, nie przesuwa się on zbyt przekonująco. Często pojawiają się ponadto niewidzialne ściany, a główny bohater blokuje się w miejscach, przez które spokojnie powinien się przedostać. Wyjątkowo mocno działa na niego grawitacja, bo nie daje sobie rady z wgramoleniem się na przeszkody powyżej jego kolan. Jakiekolwiek skoki w misjach rozgrywanych nad różnego rodzaju przepaściami związane są z ryzykiem, że pisarz - choć wyląduje w odpowiednim miejscu - stoczy się przez jeden nieuważny ruch czy nawet obrócenie myszki w inną stronę. Zapewne właśnie z uwagi na tę kiepską fizykę i słabe współgranie postaci z otaczającym ją światem tak mało w grze zagadek logicznych, które do rozwiązania wymagałyby nieco sprawności Alana. A szkoda, bo tego typu wyzwania do survival horroru pasują przecież jak ulał.
Na drugim biegunie znajduje się udźwiękowienie. Ludzie odpowiedzialni za ten aspekt wykonali fantastyczną robotę - nuty dobywające się z głośników fenomenalnie budują napięcie i to głównie dzięki nim czujemy, jak serce przyspiesza, a w brzuchu zaczynają grasować chochliki. Nawet gdy na ekranie nie dzieje się nic przeraźliwego, akompaniament buduje napięcie i zwiastuje zbliżające się zagrożenie. Ma on też odpowiednie tempo, i oczywiście jest uruchamiany w trafnych momentach, podobnie jak we właściwych chwilach milknie. Świetnie wypada również muzyka, którą słyszymy na końcu każdego z epizodów i w wybranych fragmentach misji. Pop-rockowe kawałki wpadają w ucho i po zakończeniu zabawy z Alanem Wakiem można ich słuchać dalej dzięki dołączonemu do Edycji Specjalnej soundtrackowi z 13 kawałkami.
Alan Wake to, jak zaznaczyłem już we wstępie, gra, na którą warto było czekać. Mimo braku szczególnej różnorodności rozgrywki, dostarcza, razem z obydwoma dodatkami, ponad 10 godzin przedniej zabawy. Straszy kiedy trzeba, niekiedy śmieszy, umiejętnie podsuwa użytkownikowi pytania. Dzieło Remedy świetnie dozuje też emocje - mamy tu długie wprowadzenia, chwile napięcia i wreszcie akcję dokładnie wymieszaną z narastającą grozą; to survival w pełnym tego słowa znaczeniu i pod tym względem, podobnie jak w przypadku świetnie poprowadzonej fabuły (za wyjątkiem jej zakończenia), gra przez te dwa lata nic nie straciła. Cieszy obecność obu rozszerzeń, Sygnał i Pisarz - dzięki ich obecności produkt jest tak naprawdę kompletny. Rozszerzenia oferują nie tylko kolejną możliwość wypadu do Bright Falls, ale też odmienną stylistykę i sposób przedstawienia opowieści.
Kup edycję specjalną Alan Wake na PC w sklepie gram.pl
Kup edycję standardową Alan Wake na PC w sklepie gram.pl
