To miał być kolejny zwyczajny shooter z kilkoma elementami, dzięki którym nie zatonąłby całkowicie w morzu tytułów podobnych do siebie. Spec Ops: The Line okazało się jednak czymś znacznie więcej.
To miał być kolejny zwyczajny shooter z kilkoma elementami, dzięki którym nie zatonąłby całkowicie w morzu tytułów podobnych do siebie. Spec Ops: The Line okazało się jednak czymś znacznie więcej.
Na najnowszą strzelaninę studia Yager ostrzyłem sobie zęby w zasadzie odkąd tylko gra została zapowiedziana. Powód był jeden - obietnica interesującej fabuły, okraszonej możliwością podejmowania trudnych decyzji moralnych. Doświadczenie uczyło, że przynajmniej tę drugą zapowiedź należało traktować z mocnym przymrużeniem oka. Początkowo wszystko wskazywało na to, że rzeczywiście Spec Ops: The Line niezbyt udanie zapuka do naszego sumienia. Ot, kolejna wojenna historyjka, jak to trzech gości robi wjazd na zniszczony burzami piaskowymi Dubaj (no dobrze, lokalizacja i okoliczności rzeczywiście są dość oryginalne) z piosenką "Zróbmy więc imprezę jakiej nie przeżył nikt" (w dosłownym znaczeniu) na ustach. Choć główny bohater i jego dwaj kompani zostają rzuceni w tę egzotyczną, niegdyś rajską część świata w celu uratowania cywilów pozostałych przy życiu i ustaleniu, co stało się z zaginionym pułkownikiem Johnem Konradem, trzeba pamiętać, że to strzelanina, a więc można się śmiało spodziewać trupów na każdym zaułku.
I tak też jest. Szybko okazuje się bowiem, że kapitan Martin Walker i jego dwaj kompani z Delta Force nie są mile widzianymi przybyszami w zasypanym piaskiem Dubaju. Zaczynają się zatem typowe, powtarzalne i niewnoszące do gatunku absolutnie nic nowego sceny pakowania śrutu w głowy i korpusy tych, którzy staną na naszej drodze. Scenarzyści Spec Ops: The Line długo trzymają gracza w przeświadczeniu, że to w zasadzie kolejny niewyróżniający się specjalnie shooter, który tylko dzięki kilku pomniejszym wyróżnikom definiuje tę grę. Wszystko po to, by przy odczuciu narastającego znużenia nagle kopnąć nas raz i drugi butem w twarz, a potem jeszcze poprawić łokciem lądującym pod żebrami. Cmentarzyska pomordowanych i zostawionych na środku drogi ludzi, nad których zwłokami krążą już muchy, robią wrażenie, podobnie jak znany już z materiałów przedpremierowych obraz wisielców, kołyszących się z lekka na sznurach przywiązanych do okolicznych latarni. A to dopiero początek.
Z pewnością pomaga w tym świetna reżyseria przerywników filmowych, które zarówno od strony technicznej, jak i realizacji sprawdzają się wyśmienicie. Twarz głównego bohatera, wraz z upływem rozgrywki coraz bardziej poraniona i ubrudzona, znakomicie oddaje emocje, jakie kłębią się w głowie. Pomagają w tym również sugestywne zbliżenia i niezła gra aktorów, podkładających pod poszczególne postacie swoje głosy. To wszystko ze sobą współgra i daje piorunujący momentami efekt. Żeby jednak nie było niedomówień - fabuła nie jest perfekcyjna i ma swoje wyraźne niedociągnięcia. Pewne rzeczy nadal wymagają dogłębnego wyjaśnienia, niektóre wydają się wręcz irracjonalne. Yager przesadził też miejscami z efekciarstwem, przez co główny bohater jawi się nie jako człowiek z krwi i kości, ale jako nieodczuwająca bólu maszyna do zabijania - nawet po upadku z wysokości, która w normalnym życiu zakończyłaby się (w najlepszym wypadku) licznymi złamaniami.
Mimo to fabuła jest najmocniejszą strona Spec Ops: The Line. I całe szczęście, bo gdyby nie ona, to gra byłaby po prostu przeciętna. Rozgrywka nie ma zbyt wiele do zaoferowania - ot, zwyczajny, acz dobrze zaprojektowany system osłon, za którymi można schować się po przebiegnięciu sprintem krótkiego odcinka i zakończeniu go efektownym ślizgiem na przykurczonych nogach. Główny bohater płynnie przedostaje się z jednej osłony do drugiej, radzi sobie z ich pokonywaniem górą, nie ma również problemu z odklejeniem się od niej. Czasami ma jedynie trudności ze skutecznym przełożeniem broni ponad murek, co uniemożliwia strzelanie. A strzelać można z kilkunastu rodzajów broni, z czego najwięcej jest oczywiście karabinów. Większość z nich ma niestety zdecydowanie za mały odrzut, co stanowi niepotrzebne uproszczenie. Nie brakuje sekwencji z karabinami snajperskimi, działkami stacjonarnymi, działem obrotowym umieszczonym na pokładzie helikoptera czy ostrzeliwaniem wroga podczas przejazdu ciężarówką - klasyka strzelanin.
Spec Ops: The Line dodaje też szczątkowy element taktyki. Jako dowódca trzyosobowego oddziału, gracz może wskazać cel, który jego podkomendni powinni traktować priorytetowo, lub regularnym ostrzałem odciąć go od jakichkolwiek manewrów zagrażających życiu użytkownika. Kompani prawidłowo reagują na polecenia, jednak miewają problemy z szybkim zabiciem wyznaczonego przeciwnika. Poza tym, gdy tylko rozpęta się prawdziwe piekło, funkcja wydawania rozkazów traci na znaczeniu - sami lepiej i szybciej poradzimy sobie z wrogiem niż w przypadku czekania na udaną akcję kolegów. Ci ostatni sami radzą sobie zresztą nie najgorzej, zajmując dogodne pozycje, korzystając z osłon, uciekając przed granatami i likwidując kolejnych nieprzyjaciół, nawet bez wskazywania palcem. Taktykę w strzelaninie ekipy Yager można więc traktować w kategorii gadżetu - fajnie, że jest, ale całą grę można przejść kompletnie z niego nie korzystając. Warto przy tej okazji wspomnieć również o tym, że kompani nie są nieśmiertelni. Jeśli zostaną poważnie postrzeleni, mamy określoną ilość czasu na wstrzyknięcie im cudownego eliksiru, dzięki któremu mogą wrócić do skutecznego ostrzeliwania wroga. Oj, przydałyby się takie magiczne ampułki w prawdziwym życiu...
Czasami niedomaga również grafika, zwłaszcza w chwilach, gdy prezentowane są wybuchy i rozpadające się budynki. Ogólnie strona wizualna wypada jednak bardzo przyzwoicie. Nie czuć może, jak wszędobylski piasek wdziera nam się pod odzież czy skrzypi między zębami, ale Dubaj ze swoimi pięknymi, a jednocześnie zrujnowanymi przez kataklizm drapaczami chmur robi wrażenie - zwłaszcza, gdy można go poobserwować z dachu jednego z takich, pnących się pod niebiosa, budynków. Doskonale wypadają również burze piaskowe: obraz ciemnieje, widoczność jest niemal zerowa, a podmuchy wiatru na tyle silne, że naszym żołnierzom ciężko jest stawiać kolejne kroki. W takich warunkach niejednokrotnie przychodzi nam walczyć z wrogiem, którego kontury z kilku metrów są ledwo dostrzegalne. Szkoda tylko, że ogromny potencjał tej siły natury został wykorzystany w tak niewielkim stopniu.
Bardzo dobrze wypada ponadto ścieżka dźwiękowa, która w znaczący sposób ubarwia prezentowane wydarzenia i walkę z przeciwnikiem. Pobrzmiewające w tle nuty to umiejętne połączenie kawałków typowych dla klimatów wojennych z nieco lżejszymi, ale wciąż rockowymi i wpadającymi w ucho utworami. Pretensje można mieć natomiast do twórców Spec Ops: The Line za zbyt ciche głosy aktorów w porównaniu z resztą dźwięków. Jest to doskwierający problem, ale na szczęście da się go usunąć w patchu. Klimat gry buduje nie tylko muzyka, ale również nagrania wywiadowcze, które znajdujemy w różnych zakątkach plansz. Nie oferują one może takiej głębi, jak - nie przymierzając - audycje radiowe czy strony maszynopisu w recenzowanym przeze mnie niedawno Alanie Wake'u, ale na pewno pozwalają nieco lepiej poznać wydarzenia, do których doszło w Dubaju przed przybyciem oddziału kapitana Walkera.
Kończąc Spec Ops: The Line byłem smutny, zły, rozdarty - a to tylko dobrze świadczy o przedstawionej historii. Tego właśnie powinno się bowiem wymagać od każdej produkcji opartej na fabule - aby poruszała, odcisnęła na graczu swoje piętno. Strzelanina Yagera z tej roli wywiązuje się doskonale. Gra pewnie nie będzie okrzyknięta Czasem apokalipsy gier, może fabuła tylko sili się miejscami na wzniosłość, co ją nieco karykaturalizuje, ale i tak warto się w tę pozycję zaopatrzyć, zwłaszcza jeśli szukacie opowieści z wielkim dramatem; opowieści o tym, co wojna potrafi zrobić z człowiekiem. Kampania nie należy do najdłuższych - na średnim poziomie trudności jej przejście zajmuje około siedem godzin, a najbardziej wprawieni użytkownicy poradzą sobie zapewne i w pięć, pięć i pół - ale nie da się odczuć, żeby tryb dla pojedynczego gracza był robiony na kolanie. Szkoda tylko, że twórcy nieco zmarnowali potencjał tak niezwykłego umiejscowienia swojego dzieła, nie dając w pełni odczuć zagrożeń i szans wynikających z prowadzenia tej krwawej operacji na terenie, gdzie żywioł nie powinien dawać chwili wytchnienia.
A na tych, którym przygoda ze Spec Ops: The Line wyda się za krótka, czeka multiplayer z kilkoma zróżnicowanymi trybami. Klasykami, przypominającymi (odpowiednio) Team Deathmatch i King of the Hill, są Mutiny i Rally Point. Bardziej interesująco przedstawia się Buried, oparty w większej mierze na konkretnych celach. Każdy z zespołów ma trzy newralgiczne punkty, które mogą być chronione i naprawiane. Zadaniem drużyny przeciwnej jest zniszczenie tych punktów, co doprowadza do odkrycia finalnego słabego miejsca. Zniszczenie go kończy mecz. Co ciekawe, akcja trybu wieloosobowego w pewien sposób nawiązuje też do fabuły z singla - ukazuje wydarzenia, które rozegrały się w Dubaju przed przybyciem trzyosobowej ekipy kapitana Walkera. Wkrótce 2K Games uraczy nas także darmowym trybem kooperacji, który zostanie udostępniony w formie DLC.
Kup Spec Ops: The Line na PC w sklepie gram.pl
Kup Spec Ops: The Line na X360 w sklepie gram.pl
Kup Spec Ops: The Line na PS3 w sklepie gram.pl
