Blacklight: Retribution - recenzja

W pierwszej lidze sieciowych strzelanek pojawił się nowy beniaminek, Blacklight: Retribution. I od razu ma szansę walczyć o mistrzostwo.

Pierwszy kontakt z Blacklight: Retribution to lekki szok. I to nie tylko pod jednym względem. Najpierw gra atakuje zmysły przeładowanym, wydawałoby się, interfejsem. Wszystko się rusza, tysiąc informacji pcha się przed oczy, nie wiadomo na dobrą sprawę co zrobić, żeby grać w ogóle. To przytłacza... przez jakieś pół godziny, bo potem do tego wizualnego "hałasu" mózg i oczy się przyzwyczajają i zaczynają go traktować jako coś wygodnego, przejrzystego i może nawet do pewnego stopnia zrozumiałego. Drugi wstrząs przeżywa się, gdy klikając gdzie popadnie, przypadkiem trafi się w listę serwerów i wejdzie do gry. Blacklight: Retribution nie powinno tak wyglądać. To znaczy, tak dobrze nie powinno. Przecież to darmówka!

Na pierwszy rzut oka tego nie widać, bo industrialny styl, trącąca dubstepem ścieżka muzyczna i odejście od realnych broni i realnych armii na rzecz zamaskowanych kolesi w pancerzach taktycznych, obwieszonych fikcyjnymi gnatami, na pewno Modern Warfare na myśl nie przywodzi. Ale już po pierwszym rozegranym meczu widać, że Blacklight celuje w tę samą grupę odbiorców - fanów dynamicznych starć piechoty w zatłoczonych, klaustrofobicznych sceneriach pełnej zabudowy. Żadnych otwartych przestrzeni, żadnego ciężkiego sprzętu (no, prawie), szybkie mano-a-mano z karabinem szturmowym przy ramieniu. Biegiem przed siebie i krótkimi seriami w głowę, jak kogoś zobaczymy. Słabe? Może i słabe, jeśli ktoś chciałby koniecznie rozpatrywać Blacklight: Retribution w kontekście oryginalności, innowacji i kroków w nieznane. W każdym innym świetle zaś gra prezentuje się albo bardzo dobrze, albo wręcz znakomicie.

Nie jest bowiem tak, że Blacklight wszystko od wszystkich kopiuje i nie ma żadnych własnych cech charakterystycznych. Wręcz przeciwnie, ma i na dodatek definiują one rozgrywkę jako taką, całą taktykę i sposób gry. Ta unikalna cecha to tak zwany HRV, czyli Hyper Reality Vision. W innych sieciowych strzelankach (oprócz Ghost Recon: Future Soldier, który wykorzystuje podobne rozwiązanie) nazywa się to "wallhack" i jest tępione jako oszustwo, całkiem słusznie zresztą. Ale tutaj widzenie przeciwników przez ściany, a HRV właśnie na to pozwala, jest po prostu elementem rozgrywki. I do tego tym najważniejszym w zasadzie. Nie można go traktować jako oszukiwania, bo każdy go może używać - choć nie do woli. Oj nie, tak to nie ma. "Rentgena" można odpalać tylko na moment, a potem trzeba czekać aż bateria się znowu naładuje. To raz. A po drugie, w trybie HRV nie można ani strzelać, ani szybciej się ruszać. Jest się tą przysłowiową kaczką, która siedzi i czeka aż się jej odstrzeli łepetynę. Dlatego korzysta się z tego urządzenia maniakalnie - co kilka, kilkanaście sekund błyska się nim jak fleszem, przy okazji robiąc dzikie obroty, by rzucić okiem na całe najbliższe otoczenie. Czasem HRV używa się jak aktywnego sonaru, żeby potwierdzić pozycję wroga, o którym wiemy, że jest tam, za ścianą. Tyle że on, w odróżnieniu od innej łodzi podwodnej, nie słyszy "pingu". Ale ma swoje HRV...

... ale niewidzialność trzeba sobie załatwić. Jak i wszystko inne. Jak pozostałe współczesne shootery, Blacklight korzysta z systemu pseudo-RPG. Gracz zdobywa doświadczenie za rozegrane mecze, awansuje na poziomy, odblokowuje nowy sprzęt. Klasyka... tyle, że mocno zmodyfikowana i rozbudowana. Nie tylko mamy tu do dyspozycji ekwipunek pomocniczy w stylu pakietów do ożywiania zabitych kolegów, narzędzi naprawczych, tarcz balistycznych, ale też cały zróżnicowany arsenał granatów i min o odmiennych funkcjach. Do tych zabawek zaliczają się też wspomniane "niewidzialności" - są dwie takowe, z czego żadna nie jest całkowita, bo ta, która maskuje gracza optycznie (ale nie całkowicie) nie działa na HRV a ta, która ukrywa przed "rentgenem", nie zwiedzie czujnego oka, zwłaszcza że pole maskujące jest dobrze widoczne i aż prosi się o granat. Albo coś większego, bo choć w Blacklight nie ma czołgów i śmigłowców, to są za to zabawki większego kalibru, takie jak tzw. "hardsuity".

Tak, kupiony, bo ten ciężki sprzęt, podobnie jak inne, w stylu granatników, miotaczy płomieni, działek stacjonarnych czy wielolufowych, trzeba sobie nabyć w trakcie meczu. Na każdej mapie rozrzucone są specjalne stacje zaopatrzeniowe, w których znajdziemy pięć różnych atrakcji - leczenie, amunicję, mecha czy wyrzutnię rakiet. Płaci się za nie punktami zarobionymi za zabijanie wrogów, ale ceny nie są zaporowe i nawet jeśli komuś gorzej idzie, to i tak może sobie wybraną i wcześniej ustaloną rzecz kupić. Wcześniej ustaloną, bo gracz sam sobie dobiera przed meczem zawartość stacji zaopatrzenia, wybierając pięć opcji spośród kilkunastu dostępnych. I nie tylko takie decyzje się podejmuje w przerwach między ostrą rzeźbą...

Po każdej rundzie otrzymuje się nie tylko doświadczenie, ale też twardą wirtualną walutę. To nią płaci się za dostęp do nowych zabawek. Zwykle czasowy, bo trzeba naprawdę grubego "growego" szmalu, żeby sobie wykupić jakąś rzecz na wieczyste użytkowanie. Wypożycza się więc różne zabawki na dzień lub tydzień, dla wypróbowania. I w ten sposób można nabyć w zasadzie wszystko, co jest w grze, jeśli tylko ma się odpowiednio wysoki poziom postaci. Poza kilkoma wyjątkami, głównie kosmetycznymi, nie ma tutaj rzeczy dostępnych tylko za prawdziwe pieniądze. A z drugiej strony, za prawdziwe pieniądze można kupić wszystko, co w grze jest. Monetyzacja Blacklight jest dogłębna i wielopoziomowa, do tego stopnia, że może nawet nieco przestraszyć, że trzeba tyle płacić. Ale to złudzenie. Na wynajęcie dobrej spluwy na jeden dzień pracuje się... 5 do 15 minut. Jeden dobry mecz lub dwa słabe i już. Jeśli do tego chce się jeszcze jakiś inny udziwniony sprzęt, to trzeba rozegrać jeszcze kilka spotkań. W godzinę spokojnego grania można zarobić na wszystko, co będzie potrzebne następnego dnia i jeszcze zostanie sporo oszczędności. A jeśli to wszystko przepadnie, bo zagra się dopiero pojutrze, to bez płaczu i zgrzytania zębów, gdyż kupowany sprzęt nie daje przewagi na polu bitwy, tylko więcej opcji taktycznych - z tym najbardziej podstawowym, zawsze dostępnym, też można srogo zamiatać. Nec Hercules contra headshot, taka prawda. Najlepszy gracz, z najbardziej wyrafinowanym sprzętem, ginie od strzału w głowę, jak każdy inny... choć zważywszy na to, że pewnie gra dłużej, ma więcej doświadczenia, zna mapy i ogólnie jest lepszy w tę grę, to pewnie on zabije nas, a nie na odwrót. I to bez różnicy, jaki ktokolwiek ma sprzęt.