Saga Assassin's Creed to jeden z największych fenomenów obecnej generacji konsol. Wciągająca intryga wpleciona w historyczne wydarzenia, swoboda i piękna oprawa wizualna to cechy charakterystyczne serii, których jednak nie udawało się przełożyć na platformy mobilne. A przynajmniej tak było do czasu premiery Assassin's Creed III: Liberation.
Dla Aveline dyskretne dźganie przedstawicieli zakonu nie jest jednak celem samym w sobie, a jedynie środkiem, dzięki któremu zrealizuje swoje największe marzenie, czyli doprowadzi do zniesienia niewolnictwa. Z tego też powodu poczynania panny de Grandpré nie są bezpośrednio powiązane z losami Altaira, Ezio i Connora. Uwolniony od ciężaru głównego wątku fabularnego scenariusz przenośnego Assassin's Creed pozwala w pełni zagłębić się w mroczne, a przecież wcale nie tak odległe dzieje, kiedy targi niewolników były naturalnym elementem amerykańskiego krajobrazu.
Na tle świetnie dobranego miejsca akcji blado wypada historia stojąca za naszą dzielną heroiną. Aveline jest pierwszą w historii serii główną bohaterką, do tego arystokratką i córką niewolnicy w czasie kiedy niewolnictwo jest równie powszechne jak gruźlica i kiła. Jeżeli zastanawiacie się w jaki sposób dziewczyna trafiła do bractwa albo jak udało się jej przejść mordercze asasyńskie szkolenie pozostając pod czujnym okiem opiekuńczego ojca i macochy, to Wasza ciekawość nie zostanie zaspokojona. Naciągana biografia nie zmienia jednak faktu, że de Grandpré jest najsympatyczniejszym zabójcą Templariuszy jakiego znacie i po prostu nie da się nie lubić tej pełnej wdzięku mulatki z uroczym francuskim akcentem. Zamykając temat fabuły z przykrością stwierdzam, że niewiele wynikło z zapowiedzi spotkania młodej zabójczyni i Connora. Bohater rewolucji amerykańskiej faktycznie pojawia się grze, ale jest tutaj postacią epizodyczną i jego rola w intrydze okazuje się minimalna.
Największą nowością, którą wnosi Aveline są role, w jakie może się ona wcielić. Pierwszą jest postać asasynki, która równie sprawnie wspina się na dachy najwyższych budowli co posługuje wszelkimi rodzajami broni. Niestety podejrzany wygląd sprawia, że od razu przyciąga ona uwagę służb porządkowych. Jako niewolnica główna bohaterka walczy dość mizernie, ale w zamian świetnie wtapia się w grupy robotników. Ostatnia rola to dama, której dystyngowane zachowanie nie pozwala na bieganie, a tym bardziej wspinaczkę po ścianach, nie przeszkadza jednak w przekupywaniu żołdaków i mamieniu ich flirtem.
Z drugiej jednak strony dzięki temu, że scenariusz zmusza do przybrania określonej roli nie można narzekać na brak różnorodności w rozgrywce. Ciekawie robi się zwłaszcza wtedy, gdy do naszego użytku oddane zostaną już specjalne umiejętności każdej z postaci. Wszczynanie zamieszek przez niewolnicę okazuje się przydatne w walce z dużymi grupami żołnierzy, a pistolet ukryty w parasolce uratuje damę z opałów. Zresztą tradycyjnie dla serii bronie dystansowe są nieprawdopodobnie skuteczne. W Liberation przekonuje o tym rurka strzelająca trującymi strzałkami. Wyjątkowo zabójcze są te pociski, które powodują u trafionego niekontrolowany atak agresji. Taki nieszczęśnik rzuca się wtedy na swoich towarzyszy, często wyręczając nas w brudnej robocie.
Jeżeli okaże się, że trwająca około 15 godzin kampania i dodatkowe wyzwania to wciąż za mało, żeby zaspokoić mordercze zapędy, Liberation oferuje też mnóstwo zadań pobocznych, od likwidowania nieuczciwych kupców, przez pomoc niewolnikom, aż po kierowanie rodzinnym biznesem. Ostatnie z wymienionych zadań to prosta, ale przyjemna gra ekonomiczna, w której zarabiamy na skupie i sprzedaży towarów wysyłanych statkami do pobliskich portów. Szkoda tylko, że flotą zarządza się wyłącznie z biura, do którego trzeba specjalnie wyprawić się, żeby wydać kolejne dyspozycje. W przerwach pomiędzy kolejnymi zabójstwami i rozwijaniem imperium handlowego można też do woli biegać po Nowym Orleanie oraz jego bliższych i dalszych okolicach zbierając porozrzucane kartki z pamiętnika mamy Aveline albo kradnąc jaja aligatorom na mokradłach. Krótko mówiąc, jest co robić.
Wykonywanie zadań głównych i pobocznych niemal zawsze wiąże się z łamaniem kolonialnego prawa, a stąd już tylko krok dzieli nas od krwawej jatki. Walka wygląda praktycznie identycznie jak w "dużym" Assassin's Creed III, z tym że panna de Grandpré posiadła dodatkowo umiejętność zabijania kilku wrogów jednocześnie. Po załadowaniu się odpowiedniego paska można zatrzymać czas i oznaczyć na ekranie dotykowym cele, którymi ma zająć się nasza heroina, a kiedy potwierdzimy wybór pozostaje nam już tylko patrzeć jak wycina sobie drogę przez żołdaków. Całość przypomina mocno podobne rozwiązanie ze Splinter Cell: Conviction i jest równie efektowne. Mniej więcej w połowie gry Aveline dostanie do dyspozycji bicz, który jeszcze zwiększa możliwości nękania wrogów, a okazjonalnie służy też do pokonywania przepaści.
Do tej pory często podkreślałem, że Liberation w wielu aspektach nie ustępuje asasyńskiej sadze z konsol stacjonarnych, ale trzeba pamiętać o tym, że PlayStation Vita to nie PlayStation 3 i twórcy musieli iść na pewne kompromisy. Przejawiają się one przede wszystkim jako spadki animacji, które mają miejsce szczególnie w tych momentach, gdy na ekranie pojawia się większa liczba postaci. Z kolei nagły ruch kamerą może spowodować, że sceneria widoczna na dalszym planie będzie dorysowywać się na naszych oczach. Nie są to sytuacje na tyle częste, żeby popsuć zabawę, ale też nie można udawać, że problemy takie w ogóle nie występuję.
Jeżeli chodzi o sterowanie, jest ono wiernym odbiciem tego, które zastosowano również w Assassin's Creed III i ciężko mu cokolwiek zarzucić. Inna rzecz, że jak na ekskluzywny tytuł na Vitę przystało Liberation wykorzystuje unikatowe możliwości handhelda, ale robi okropnie nieudolnie. Wykrywanie wychylenia konsolki działa fatalnie, podobnie jest z dotykiem na tylnym panelu. Na szczęście do korzystania z żyroskopu czy tylnego panelu zmuszeni jesteśmy tylko w przypadku kilku minigier, w pozostałych przypadkach mordęgi tej można uniknąć korzystając z tradycyjnych przycisków.
Od czasu premiery Vity w Japonii pod koniec 2011 roku i wiosną tego roku na całym świecie, konsola czeka swój system seller, czyli grę tak dobrą, że warto będzie dla niej sprawić sobie tę konsolkę. Assassin's Creed III: Liberation ma wiele cech takiego właśnie tytułu na czele z niezwykle popularną marką, jednak wciąż jest to za mało, by zawładnąć wyobraźnią (i portfelami) graczy. Przygody Aveline de Grandpré bardzo dobra, momentami nawet świetna produkcja, ale do statusu wybitnej trochę zabrakło.
