Do Painkiller: Hell & Damnation przystępowałem z nadzieją, że będę mógł oznajmić: kołkownica po latach odzyskała moc. Niestety, gra ma za mało atutów, a sama legendarna broń wyraźnie niedomaga.
Do Painkiller: Hell & Damnation przystępowałem z nadzieją, że będę mógł oznajmić: kołkownica po latach odzyskała moc. Niestety, gra ma za mało atutów, a sama legendarna broń wyraźnie niedomaga.
Twórcy poszli na łatwiznę, wypuszczając produkt ograniczony do niezbędnego minimum i kilku mniej lub bardziej trafionych dodatków. Zacznijmy jednak od fabuły, która co prawda nigdy nie była mocną stroną Painkillera, ale w Hell & Damnation aż zęby bolą od poznawania ciągu dalszego. Scenarzyści nie trudzą się, żeby przedstawianym wydarzeniom nadać jakikolwiek kontekst. Wszystko dzieje się nagle, nie ma żadnego wprowadzenia, żadnej głębszej historii i nawet ta szczątkowa opowieść o gościu, który w akcie desperacji podpisuje cyrograf ze Śmiercią, jest porozrywana. Produkcja The Farm 51 rzuca nas od lokacji do lokacji, nie karmiąc nas choćby skromnymi didaskaliami. Jesteśmy tu, a zaraz potem jesteśmy tam. Chwilę później jesteśmy jeszcze gdzie indziej. Dlaczego akurat tu? Po co? Dokąd mamy zmierzać? Na te pytania próżno szukać odpowiedzi. To już sam uposażony w słodką piosniczkę pt. "Painkiller" trailer premierowy pod względem scenariusza jest bardziej interesujący od całej gry.
Z rzadka karmieni jesteśmy przerywnikami filmowymi, na których przewijają się raptem trzy postacie. Dialogi między nimi - zarówno sam tekst, jak i gra aktorów - są czerstwe jak chleb sprzed tygodnia, któremu nie chciało się spleśnieć. Nie mamy co liczyć na szarganie emocjami, wprowadzaną literackimi czy choćby ulicznymi, luzackimi, ale sensownymi kwestiami dramaturgię. Do tego napisy nie zawsze współgrają z tym co mówią postacie, a na dokładkę niektóre z wypowiadanych linii dialogowych są pourywane. Czasami zdarza się też tak, że dana postać powiedziała już wszystko co chciała, ale nadal porusza wargami. Brak zgrania między dźwiękiem a mimiką to zresztą w Painkiller: Hell & Damnation problem występujący powszechnie - nie zawsze tak rażąco, jak w opisywanych przypadkach, ale jednak wyraźnie zaznaczający swoją obecność.
Kolejnym poważnym zarzutem jest to, że w grze nie robimy praktycznie NIC poza bieganiem, strzelaniem i zbieraniem dusz poległych wrogów. Twórcy nie włożyli choćby minimum wysiłku, by choć trochę zróżnicować rozgrywkę. Wszystkie misje, może poza tą w lunaparku, gdzie przez kilka minut jeździmy kolejką górską ostrzeliwując rozstawionych wokół niej wrogów, wyglądają dokładnie tak samo: wchodzimy do pomieszczenia, likwidujemy kolejne fale przeciwników, dodajemy do swojej kolekcji dusze i udajemy się do punktu zapisu. Jako drobne urozmaicenie można potraktować znajdowanie sekretów i bardziej lub mniej zmyślnie poukrywanych przedmiotów, jednak to zdecydowanie za mało. Owszem, w grze są jeszcze karty tarota pozwalające np. spowolnić upływający czas, ale funkcja ta jest tak słabo wyeksponowana, że nieustannie o niej zapominamy i oddajemy się klasycznej rozwałce.
Wiadro pomyj wylewanych na Painkiller: Hell & Damnation być może zdaje się nie mieć końca, ale twórcom należy się jeszcze jedna czerwona kartka - za sztuczną inteligencję przeciwnika. Wrogowie (z małymi wyjątkami) nie są pod tym względem w żaden sposób zróżnicowani - wszyscy biegną dziko przed siebie, nie zważając na to, jaką broń w ręku dzierżymy... i jaką dysponują oni sami. Daniel Garner działa na nich jak magnes, który pragną pokroić, rozszarpać, sponiewierać. Co gorsza, niekiedy blokują się lub biegają po lokacji bez ładu i składu. Wystarczy, by na ich drodze pojawiła się jakaś przeszkoda lub zrealizował się nieprzewidziany scenariusz, by tracili rezon i schodzili z właściwej sobie ścieżki. Ten pęd ku głównemu bohaterowi sprawia, że przeciwnicy różnią się od siebie wyłącznie wyglądem i siłą zadawanych obrażeń. Nawet wysłannicy piekieł, którzy dysponują możliwością wystrzeliwania pocisków, prędzej czy później zapisują się na sesję ze starciem bardziej bezpośrednim. Chyba, że w porę zostaną odstrzeleni. Wyjątek stanowią tylko ci żołnierze Lucyfera, którzy są rozstawieni na rozmaitych podwyższeniach i z tego komfortowego miejsca prowadzą nieskrępowany ostrzał.
Po takiej laurce mogłoby się wydawać, że Painkiller: Hell & Damnation nie ma w sobie nic wartego zainteresowania i najlepiej nie zawracać sobie tym tytułem głowy. Takie postawienie sprawy byłoby jednak dla produkcji studia The Farm 51 zwyczajnie krzywdzące. Grę ratuje w zasadzie jeden, ale chyba najważniejszy aspekt - rozgrywka. O wszelkich niedociągnięciach, może poza potęgującą się z czasem monotonią, da się jakoś zapomnieć dzięki żywiołowej wymianie ognia, jaką Daniel Garner prowadzi z piekielnymi zastępami. Nowy Painkiller miał być przedstawicielem starej szkoły FPS-ów i z tego zadania wywiązuje się wzorcowo. Każdy, kto ma ochotę sobie po prostu postrzelać, a nie chować za osłonami czekając, aż przeciwnik wystawi ucho zza węgła, albo aż poziom zdrowia się łaskawie zregeneruje, w tej grze znajdzie dokładnie to, czego szuka.
Tempo akcji zwalnia nieco obroty tylko wtedy, gdy wyrżniemy w pień już wszystkich przeciwników i kierujemy się ku punktowi kontrolnemu. Po przekroczeniu progu kolejnego pomieszczenia jatka zaczyna się natychmiastowo. Struktura poziomów i punktów pojawiania się wrogów nie pozwala nam odetchnąć ani na chwilę i nieustannie każe oglądać się, czy czasami nowa fala nieprzyjaciół nie nadciąga ku naszemu bohaterowi za jego plecami. Nawet gdy walczymy na bardziej otwartych przestrzeniach, jesteśmy poniekąd ograniczeni pod względem ewentualnych dróg ucieczki (inna sprawa, że prawdziwy pogromca zastępów piekielnych nie ucieka, tylko przyjmuje wszystko na klatę). Względna ciasnota tylko potęguje jednak pozytywne doznania z rozgrywki. A konieczność zbierania dusz poległych przeciwników tylko dodatkowo podkręca dynamizm wydarzeń. Na deser zostają równie wyczerpujące co satysfakcjonujące pojedynki z gigantycznych rozmiarów bossami - jak za starych dobrych czasów.
I ta właśnie kołkownica - nadal spektakularnie rozprawiająca się z przeciwnikiem, ale o znacznie niższej wartości niż przed laty - stanowi, niestety, dobre podsumowanie dla Painkiller: Hell & Damnation. Gra może nie powinna trafić do piekła, może nie powinna zostać potępiona (a już na pewno nie tak, jak uczynił to pewien popularny rosyjski komentator), ale z pewnością czeka ją długi pobyt w czyśćcu, gdyż grzechów nazbierała co nie miara. Na szczęście oprócz samej rozgrywki i mocarnego, a przede wszystkim oryginalnego arsenału, ma do zaoferowania to, co najważniejsze - świetną zabawę. I to nie tylko w kampanii dla jednego gracza, ale także w kooperacji i klasycznym multiplayerze z takimi trybami jak Deathmatch, Team Deathmatch, Capture the Flag czy czymś w rodzaju survivalu, w którym jednak nie liczy się to, jak długo jesteś w stanie przetrwać (w razie śmierci następuje respawn), tylko ilu wrogów jesteś w stanie anihilować wespół ze swoimi kompanami w określonym czasie. Całe szczęście, że te moduły są obecne, bo długość kampanii (ok. 5-6 godzin) na pewno satysfakcjonująca nie jest.
