Jeśli lubiłeś Silent Hill, ten serial spodoba ci się dużo bardziej niż filmy stworzone bezpośrednio na podstawie gry.
Światy gier i horrorów od dawna się przenikają. Ale ja mam problem filmowymi i serialowymi horrorami. Z filmowymi, bo podobają mi się raczej te stare - nowsze przeważnie opowiadają o grupie nastolatków, których ktoś chce ukatrupić. I o ile w czasach pierwszego Krzyku Wesa Cravena jeszcze mogłem to oglądać, tak po raz tysięczny już mi się nie chce. Dobre współczesne horrory robi się w Japonii.
Bardzo niegrzecznymi, lubiącymi rozrabiać duchami.
Cała ta masakra, bo chyba nikt nie wątpi, że kilka trupów się w serialu pojawia, zaczyna się od zdrady. Benjamin Harmon z różnych, nieistotnych w tej chwili przyczyn, nie jest do końca szczęśliwy w swoim związku i daje się przyłapać żonie w łóżku z jakąś sporo młodszą od niej dziewczyną. Małżeństwo postanawia dać sobie jednak drugą szansę, zaczynając nowe wspólne życie w innym otoczeniu.
Mimo że nawiedzona posiadłość wydaje się tematem ogranym do bólu w tysiącu horrorów, twórcom udało się podejść do niej w świeży sposób. Ba, celowo wybrali takie właśnie miejsce, by pobawić się znaną konwencją. A jednocześnie ładnie nawiązali do klasyki gatunku. Jeśli lubisz horrory, poczujesz się jak w domu, gdy zobaczysz obrazy na ścianach, wielką bibliotekę i poczujesz ten cały klasyczny wiktoriański styl.
Postaci w tej opowieści nie ma zbyt wiele. Wprowadzane są stopniowo, niektóre tylko na epizody, ale każda ma do odegrania rolę. Można nawet odnieść wrażenie, że nie ma tu zmarnowanych minut. Każda historia, każde morderstwo, samobójstwo czy przejaw potworności czemuś służą.
Nie zepsuję chyba nikomu niespodzianki pisząc, że posiadłość zamieszkują duchy. Fakt, że często nie wiemy już, kto jest duchem, a kto nie, dodatkowo zakręca jeszcze tę opowieść. Tutaj absolutnie każdy ma coś na sumieniu - ciężko więc jasno odpowiedzieć na pytanie, po czyjej stronie jest racja, kto jest ofiarą, a kto katem. Zagubieni, w zdecydowanej większości nieszczęśliwi ludzie i duchy, każdy ze swoimi motywacjami, próbują odnaleźć się w tej przestrzeni. Dodatkowo napięcie buduje fakt, że Ben jest psychiatrą i w piwnicy przyjmuje pacjentów. Nie są to lekkie i przyjemne rozmowy, tak to ujmę.
Scenarzyści stawiają przed nami kolejne pytania, a my sobie próbujemy tę układankę ułożyć. Jeśli nie masz słabego serca, ogląda się to świetnie, tym bardziej że aktorzy naprawdę się postarali: zwłaszcza Jessica Lange i mój prywatny faworyt, Zachary Quinto. To on grał Sylara w Herosach, jednego z najbardziej pokręconych czarnych charakterów w historiach science-fiction. Podjął się też karkołomnego zadania wcielenia się w Spocka w nowym kinowym Star Treku wiedząc przecież, że zostanie zjedzony przez fanów serii za niszczenie legendy. I choć niewątpliwie nie jest Leonardem Nimoyem (oryginalny Spock), to moim zadaniem wybrnął z zadania świetnie. W American Horror Story też dał radę.
To bardzo uczciwe podejście: zamiast na siłę dopisywać historię, zrobiono zupełnie nową. Choć, co ciekawe, duża część aktorów powraca. Wcielają się po prostu w zupełnie innych bohaterów. Druga seria, z podtytułem Asylum, stawia trochę mniej pytań, podając odpowiedzi na tacy, ale ma i swoje mocne strony: urzeka na przykład kostiumami i scenografią.
I kto by pomyślał, że za serial odpowiadają Ryan Murphy i Brad Falchuk, twórcy ultrapopularnego, totalnie słodkiego musicalu Glee. Najwyraźniej, tak jak twórca Mortal Kombat Legacy, o którym pisaliśmy ostatnio, musieli odreagować. Dobrze że robiąc American Horror Story, a nie zachowując się tak, jak większość jego bohaterów.
