To ostatni raz kiedy czytacie o nowej części Army of Two. EA dostarczyło wręcz podręcznikowy przykład tego, jak zarżnąć samograja, czyli kooperacyjną jatkę z fajnym, militarnym klimatem okraszoną sporą dozą humoru. Okazuje się, że taki materiał na grę da się dokumentnie sknocić.
Chciałbym móc napisać, że wojacy, w których buty wskoczymy tym razem są równymi gośćmi i świetnie zastępują swoich poprzedników. Niestety, po spędzonych z nimi siedmiu godzinach mogę stwierdzić jedynie, że jeden z nich jest narwańcem, a drugi woli bardziej metodyczne podejście do działania. Temu pierwszemu zdarza się też od wielkiego dzwonu powiedzieć coś śmiesznego, ale o poziomie żartów do jakiego przyzwyczaił nas Salem możecie zapomnieć. Podobnie jak o sensownej i wciągającej fabule. Początek gry to jakiś kompletny bałagan. Przez pierwsze dwie godziny czujemy się tak jakbyśmy wypełniali zupełnie przypadkowe misje, które w dodatku polegają na tym samym i - co gorsza - wyglądają tak samo.
Mimo, iż mamy do czynienia z grą na duże konsole, to całość sprawia wrażenie produkcji przeznaczonej na handheldy. I to nie tylko ze względu na oprawę graficzną, o której później, ale głównie ze względu na swoją poszarpaną narrację i trwające maksymalnie dziesięć minut misje. Schemat jest następujący: krótka scenka, dwa trzy pomieszczenia pełne wrogów-klonów, otwarcie drzwi i ni stąd ni zowąd na ekran wskakuje plansza z wynikami. Ta ostatnia nie tylko zawsze pojawia się w najmniej spodziewanym momencie, ale w dodatku potrafi się... spóźnić. Często po strzelaninie mamy dojść do pewnego punktu, a kiedy już się w nim znajdziemy chodzimy bez sensu przez kilkanaście, jeśli nie kilkadziesiąt, sekund by dany segment gry w końcu się skończył.
Oczywiście to rozwiązanie ma za zadanie zamaskować ładowanie się dalszych części poziomów, ale ma też swoją dobrą stronę - daje nam możliwość skorzystania ze sklepu z bronią i akcesoriami dla tytułowej Armii Dwóch. Szczerze mówiąc w zbrojowni nieraz bawiłem się lepiej niż podczas wykonywania faktycznych zadań. Za zarobione pieniądze możemy kupować nowe gnaty i dodatki do nich oraz sprawić sobie ciuchy czy maski zasłaniające tępe twarze kierowanych przez nas postaci. Te ostatnie da się nawet samemu zaprojektować. Opcji personalizacji zarówno ekwipunku, jak i wizerunku jest naprawdę sporo, ale wzorem gier sieciowych na najlepsze kąski trzeba zasłużyć zdobywając kolejne rangi.
Niestety, po wyjściu ze zbrojowni czeka nas rozczarowanie w postaci powrotu do tej samej, nudnej gry. Poziomy-koryta są do siebie podobne. W ogóle nie czujemy tego, że akcja gry rozgrywa się w Meksyku. Powodem są wciąż powtarzające się szare tekstury, bliźniacze obiekty za którymi będziemy skrywać się przed ogniem nieprzyjaciela i same cele naszych misji ograniczające się do komendy "wybić wszystkich". Po kilkudziesięciu minutach jesteśmy świadomi tego, że gra nie ma już nic więcej do zaoferowania, a przyszykowane dla nas od czasu do czasu poskryptowane akcje pozbawiono widowiskowości do jakiej przyzwyczaiły nas produkcje z cyklu Call of Duty.
Na tle tej miernoty lekko błyszczą właściwie tylko dwa małe elementy. Pierwszy z nich ubogi kuzyn systemu Skillshot z Bulletstorma, który zlicza ile warte są wykonywane przez nas egzekucje i na tej podstawie wypłaca wirtualne dolary. Zasady są proste - za akcje wykonywane we dwójkę inkasujemy więcej "zielonych". Dobrze płatne są też combosy, czyli serie zabójstw oraz strzelanie do wybuchających beczek i innych łatwopalnych przedmiotów. Ponadto sianie zadymy pozwala na aktywowanie "Overkill", chwilowej nieśmiertelności - pociski w magazynku się nie kończą i mają większą siłę rażenia, a bohater staje się zwinniejszy.
Może chociaż sama rozgrywka oparta na kooperacji broni się na tle wielu wad Army of Two: The Devil's Cartel? Jeśli napiszę, że w ten tytuł dobrze się gra, to nie przyjmie tego nawet papier. Tutaj zepsuto nawet tak prostą, ale jednocześnie kluczową, rzecz jak chowanie się za przeszkodami. Nie raz zakląłem jak szewc widząc jak kierowany przeze mnie żołdak nie może schować się za murkiem będąc pod ostrzałem z CKMa. By przykleić się do osłony musi na niej pojawić się specjalny symbol. Wcześniej jest to awykonalne, a w dodatku niektóre elementy otoczenia nie wiedzieć czemu nie chcą udzielić schronienia. Już w pierwszej części Gears of War, która spopularyzowała to rozwiązanie działało to o wiele lepiej.
Zaawansowane opcje kooperacji? Zapomnijcie. Od czasu do czasu wraz z partnerem otworzycie drzwi lub podsadzicie go, by mógł wyjść na jakiś dach. Szczytem ekwilibrystyki w dziedzinie współpracy najemników jest postawienie na nogi postrzelonego kolegi. W czasie trwania kampanii zdarzyło się też, że Alpha prowadził samochód, a Bravo obsługiwał zamontowany na jego pace karabin. Nie zdradzę zbyt dużo jeśli napiszę, że była to najgorsza tego typu sekwencja jaką widziałem w grach od bardzo, bardzo dawna. "Kierując" pojazdem nawet nie musiałem skręcać i naciskać na pedał gazu.
O dziwo, na sztucznej inteligencji sterowanego przez konsolę naprawdę można polegać. Na polu walki nie ma nic gorszego niż idiota będący po twojej stronie. To nie tyczy się trzech typów przeciwników, których spotyka się drodze. Chętnie wbiegają pod lufę, a braki w myśleniu nadrabiają ilością i znajomością ciasnych map, na których toczą się wymiany ognia. Właściwie co chwila łapiemy się na tym, że nie wiemy kto i skąd do nas strzela.
Najgorsze jest jednak to, że odpalając tryb lokalnej kooperacji fundujemy sobie powrót do czasów świetności konsoli PlayStation 2 i, w porywach, pierwszych gier obecnej generacji. Naprawdę jest tak źle. Przy największych, choć wcale nie ekscytujących zadymach, spodziewajcie się ponownego spotkania ze znaną z Silent Hill 2 mgłą.
Całe szczęście, że gra brzmi poprawnie. O głównym motywie muzycznym przygrywającym w menu i mojej ukochanej zbrojowni mogę napisać nawet, że wpadł mi w ucho. Gorzej z głosami aktorów. Są tak bezpłciowe jak postacie, które nimi przemawiają.
Czy jest coś, co może uratować tę markę? Chyba tylko reboot, a taki zobaczymy najwcześniej, jeśli w ogóle, na kolejnej generacji konsol. Do tego czasu polecam zagrać we wspomniane już Gears of War albo w dwie poprzednie części Army of Two. W cenie The Devil's Cartel kupicie wszystkie trzy gry.
