Gry dostępne za darmo cieszą się w Polsce olbrzymią popularnością. Polacy nie lubią co prawda uiszczać żadnych mikropłatności, ale w wielu produkcjach F2P jesteśmy prawdziwą (liczebną) potęgą. Wśród gier wyścigowych temat ten dopiero raczkuje, ale do tego nielicznego grona dołączyła nowa pozycja. I to jaka - Ridge Racer to nie pierwsza lepsza marka wśród wyścigówek, a seria z kawałkiem porządnej historii. Czy to wystarczy, by zapewnić Driftopii odpowiednią popularność?
Nie jest źle. Na samym początku zaznaczamy, że gra znajduje się w fazie otwartej bety i wiele rzeczy może jeszcze się zmienić. Ale już od czasu zamkniętych betatestów wiele aspektów uległo poprawie. Co jednak z tego - stronę techniczną gry można dopracować do perfekcji, jeżeli jednak zabawa nie przynosi emocji, to jest już problem, którego nie da się łatwo naprawić. A niestety Ridge Racer nie jest produkcją ani emocjonującą, ani zbytnio grywalną.
W nowym Ridge Racer nie ścigamy się z żywymi przeciwnikami. Gra nie jest sieciową ścigałką - jest ścigałką społecznościową, w której ścigamy się jedynie z zapisanymi przejazdami innych graczy. Nie przypominają one zwyczajowych "duchów", gdyż można z nimi walczyć i próbować wypchnąć je z toru jazdy (za co nawet przyznawane są pewne bonusy), ale o bezpośredniej rywalizacji oko w oko oraz zderzak w zderzak z innymi graczami możecie zapomnieć. Póki co żadnego trybu online nie ma i wcale nie zapowiada się, by w najbliższej przyszłości takowy miał się pojawić. 
Rozróba? Drifty? Szybki przejazd? To czym w końcu trzeba się zająć? No i tutaj odpowiedź nie jest już taka prosta, ponieważ to zależy. Generalnie choćbyśmy nie wiem jak się starali, nie obejdzie się bez ponownego pokonywania zaliczonych już tras. Po pierwsze, to się opłaca - wraz z dostępem do lepszych aut powrót do początkowych wyścigów zapewni nam wyższe miejsce. Po drugie, inaczej się nie da, nowe wyścigi nie odblokują się dopóki nie zdobędziemy wyznaczonego poziomu. Trzeba więc kilka razy przejechać znane trasy zanim dorwiemy się do nowej. Na całe szczęście punkty można dostawać za różne czynności - i tak raz warto postarać się przejechać czysto, by zapewnić sobie wysokie miejsce w rankingu. W drugim starcie warto nastawić się na łobuzerkę - poniszczyć kilka betonowych murów, samochodów przeciwników czy innych elementów, co zapewni nam wysoki wynik za zniszczenia. Gdzieś pomiędzy warto także poślizgać się bokiem, co także jest premiowane, a przy okazji jest to najprostszy sposób do napełnienia paska z dopalaczem.
Żeby było nam trochę łatwiej mamy dostęp do bonusów. Jak wszystko w tej grze, dzielą się one na pięć kategorii - zwykłe, niezwykłe, rzadkie, nadzwyczajne i mityczne. Działają na różne sposoby: od podnoszenia statystyk samochodu, przez zwiększenie otrzymywanej ilości punktów za drift czy zniszczenia, aż po poprawę turbo czy zmianę rodzaju napędu. Możliwości jest wiele i to my decydujemy czy i jaki bonus w danym przejeździe wykorzystać. Ale uwaga - choć nowe bonusy otrzymamy po każdym nowym wyścigu skorzystać z nich można tylko raz. Jeżeli przejazd nam nie wyjdzie, a nasz samochód zostanie rozbity, to bonus przepada jako wykorzystany.
W tym miejscu ujawniają się mikropłatności. Na start otrzymujemy 50 punktów napraw. Zniszczony samochód trzeba odnowić, by móc się nim dalej ścigać. Jeżeli tego nie zrobimy i zabraknie nam punktów na natychmiastową naprawę, samochód przepadnie. W fazie zamkniętej bety doprowadzenie wyścigówki do stanu używalności kosztowało horrendalną ilość 10 punktów dla nieulepszonego pojazdu. Łatwo więc policzyć, że przy odrobinie pecha limit wykorzystywaliśmy już po pięciu stłuczkach. Na szczęście przy otwarciu gry dla wszystkich próg ten obniżono do dwóch punktów, co umożliwia nam znacznie większą możliwość manewru. Przy ostrożnej jeździe punktów nam nie zabraknie, gdyż po każdym wyścigu konto jest minimalnie uzupełniane. Gdyby jednak punkty napraw nam się skończyły to trzeba poczekać do następnego dnia (nowe bonusy i punkty dostajemy co 24 godziny) albo też udać się do sklepu. Tam bezpłatna z pozoru gra okazuje się wcale nie taka tania, gdyż różne pakiety ulepszeń wycenione są od 99 eurocentów aż do 30 euro. I tak, jest to ten rodzaj gry F2P, w której płacąc za zabawę otrzymamy dostęp do przedmiotów pozwalających nam natychmiast walczyć z najlepszymi. Tak właściwie to tytuł ten jest bardziej "zapłać by grać" oraz "zapłać by wygrać" niż free-to-play. 
To zresztą nie koniec zarzutów, które można mieć wobec Ridge Racer Driftopia. Fizyka w grze także jest średnia. Owszem, to zręcznościówka, nie wymagamy od niej realizmu, ale ważną kwestią jest to, że rozwalone samochody trzeba naprawiać, a mamy limitowany dostęp do ilości punktów naprawy. W tej sytuacji wkurzający jest fakt, że większość betonowych murów nasze auto pokonuje bez zająknięcia, ale w newralgicznych miejscach łatwo można trafić w takie miejsca, które bardzo łatwo psują nasze auto. Zupełnie jakby były specjalnie postawione w trudnym zakręcie, by zmuszać graczy do wydawania punktów naprawy. A to już jest nieźle frustrujące. 
