Valhalla Hills - recenzja

Choć najnowsza propozycja Funatics Development jest wielokrotnie porównywana do kultowego cyklu The Settlers, tak naprawdę Valhalla Hills można śmiało określić mianem duchowego spadkobiercy serii Cultures stworzonej przez wspomniane studio. Na nową część popularnych Settlersów nie ma co liczyć, podobnie zresztą na horyzoncie nie widać nowego wydania Cultures. Jest za to Valhalla Hills, które nawiązuje do wyżej wymienionych produkcji niemal w każdym aspekcie, ale niestety, oferuje monotonną i mało zróżnicowaną rozgrywkę sprawiając, że po kilku godzinach rozgrywki nie mamy ochoty wrócić do zabawy. Zacznijmy jednak od początku.

Wikingowie przelewali krew w bitwach, a kiedy po śmierci chcieli dołączyć do Odyna, by wspólnie z nim świętować w Valhalli, okazało się że wrota są zamknięte. Odyn zdenerwował się na swojego najmłodszego syna, Leko, który nie wyrażał chęci zostania wojownikiem, lecz zajmował się czymś kompletnie innym. Odyn postanowił wygnać go na Ziemię, gdzie miał zostać bogiem budowniczych. Leko natomiast zaplanował, że połączy siły z odrzuconymi bohaterami, czyli wikingami, i pomoże im dostać się do Valhalli. Kiedy pierwszy z herosów pojawił się u Odyna ten nie wyraził aprobaty twierdząc, że wiking musi podać znacznie więcej honoru, i zrzucił go z góry. Tak przedstawia się zarys fabularny Valhalla Hills, który może wydawać się ciekawy na pierwszy rzut oka, ale kiedy okazuje się, że opowieść nie jest praktycznie rozwijana w trakcie zabawy, czujemy się mocno rozczarowani.

Valhalla Hills nie oferuje kampanii dla pojedynczego gracza ani opcji rozgrywki wieloosobowej. Zamiast tego autorzy proponują nam grę normalną i grę otwartą (w obu przypadkach rywalizujemy jedynie ze sztuczną inteligencją). W tej pierwszej mamy do czynienia z rozbudowanym systemem progresji - wraz z postępami w rozgrywce odblokowujemy dostęp do nowych budynków i funkcji. To, jakie elementy zostaną nam udostępnione w kolejnych rozgrywkach uzależnione jest od naszego stylu gry, co jest bardzo ciekawym rozwiązaniem i skutecznie zachęca do zabawy. Natomiast w drugim wariancie zabawy wszystkie budynki i funkcje są dostępne od samego początku, ale wyzwanie jest nieco większe niż w grze normalnej.

Valhalla Hills to strategia ekonomiczna. Budując swoją wioskę musimy pamiętać, że wikingowie nie są w stanie cokolwiek zdziałać w pojedynkę - bardzo istotna jest współpraca między nimi. Dlatego też wytwórca narzędzi okaże się bezużyteczny jeśli nie postawimy chatki drwala obok lasu i nie zajmiemy się produkcją drewna. Chcąc wydobywać kamienie musimy postawić kamieniołom, ale tylko kamieniarz będzie potrafił kształtować kamienie, aby uzyskać kształt sześcianu potrzebny do zbudowania bardziej skomplikowanych struktur. Jeśli nie zbudujemy namiotów, wikingowie będą spali pod drzewem - to akurat niewielki kłopot, ale gdy nie zadbamy o dostęp do pożywienia, zaczną tracić siły i nie będą w stanie pracować. Musimy więc zadbać o farmę pszenicy, by zmielić ją w młynie na mąkę. Dzięki niej piekarz upiecze chleb, którym nakarmimy naszych podopiecznych. Nie obejdzie się także bez wody ze studni, którą najlepiej umieścić blisko źródła. W magazynach będziemy natomiast przechowywać towary, a przy ognisku odpoczniemy po pracy.

Niekoniecznie potrzebnym, ale ciekawym, kosmetycznym dodatkiem w Valhalla Hills jest możliwość zapoznania się z naszymi wikingami w osobnym menu, gdzie możemy nie tylko zmodyfikować imiona naszych podopiecznych, ale również zmienić ich wygląd, ubierając im chociażby kapelusze. Dodatkowo w tym miejscu istnieje także opcja sprawdzenia liczby punktów honoru zebranych przez nasze postacie - dzięki temu będziemy wiedzieć, kiedy dany wiking otrzyma możliwość wejścia do Valhalli.

Nie da się ukryć, że bardzo mocnym atutem Valhalla Hills jest kreskówkowa oprawa wizualna. Sama grafika może nie jest najwyższych lotów, ale ma swój niepowtarzalny klimat i z przyjemnością obserwujemy pracę naszych wikingów. Podobnie jest z udźwiękowieniem, które idealnie wpasowuje się w atmosferę produkcji sprawiając, że pomimo schematycznej rozgrywki ciężko oderwać się od ekranu.