Dziś będzie politycznie, bo musi być politycznie. Ale growo politycznie.
Wiadomo co się dzieje w kraju aktualnie. I jeśli to nie jest pierwszy mój felieton, który czytacie, to wiecie też, co ja o tym myślę i jakie stanowisko zajmuję w tej sprawie. Więc o tym pisał nie będę, skoro sprawa jest jasna. Ale chciałbym krótko i na temat, bo dziś taki upał, że i myślenie przybiera konsystencję lepkiej, leniwej zupy na wzór powietrza, podzielić się pewną obserwacją.
Europa Universalis. Znacie, prawda? Może nie graliście, ale na pewno słyszeliście o tej serii globalnych strategii historycznych, dość niesłusznie uznawanych za bardzo nieprzystępne i hardkorowe. Ja gram w to od pierwszej części i pominąłem może z jedną grę z całego tego uniwersum pokrewnych produkcji wykreowanych przez szwedzkie studio Paradox. Osobiście uważam, że są to jedne z najlepszych gier w, nomen omen, historii, ale nikogo nie zmuszam do przyjęcia tego punktu widzenia, bo mój może być mocno wypaczony przez to, że właśnie tę historię studiowałem i mam do niej duże upodobanie. Zresztą, nie o tym chciałem. Setki godzin mam na liczniku w tych wszystkich grach i po części ukształtowały we mnie pewien sposób patrzenia na świat. A szczególnie na wielką politykę, na przemiany społeczne i tym podobne procesy. Europa Universalis nauczyła mnie postrzegać je w większej skali, w innej perspektywie, bez skupiania się na pojedynczych wydarzeniach czy zjawiskach, ale na całości tego co się dzieje i w jaki sposób zachodzą przemiany w perspektywie wielu, wielu lat.
Media i ludzie mówią o różnych zjawiskach. O zgodzie na śluby jednopłciowe w Niemczech. O wyborach prezydenckich we Francji. O Brexicie. O kolejnych antydemokratycznych krokach rządu na Węgrzech. O usunięciu nauczania ewolucji ze szkół w Turcji. I oczywiście o tym, co się dzieje w tym momencie u nas, tak gwałtownie i głośno. A ja właśnie widzę suwaki z Europy Universalis. Najbardziej widoczny zaś jest ten, który zawsze był moim oczkiem w głowie, czyli pozwalający przemieszczać się na osi pomiędzy innowacyjnością a obskurantyzmem. Wieloma krajami grałem w tej grze, wiele strategii zwycięstwa układałem, ale choć często zmieniałem swoje podejście do innych kwestii w zależności od sytuacji, to ta jedna zawsze była dla mnie oczywista. Obskurantyzm był zawsze największym złem. Kiedy tylko mogłem, pchałem kraj w stronę innowacyjności, nowych idei, nowych technologii, nowych sposobów rozumienia świata. To było dla mnie oczywiste, bo rozwój jak najszybszy był jedyną metodą by nie pozostać z tyłu. Z tyłu pod każdym względem, także wojskowym, ale nie tylko, bo i handlowym, przemysłowym i wszystkimi pozostałymi.
I dlatego teraz patrzę na te suwaki i z jednej strony się martwię. Bo idą w złą stronę. Na Węgrzech, w Turcji i w Polsce. Czyli w tych krajach, które w tamtej serii gier już na początku były z tyłu i trzeba je było za uszy wyciągać w górę, jeśli miały mieć jakiekolwiek szanse w wyścigu do przodu. Teraz widzę, że zamiast wyciągania za uszy jest wypchanie obcasem autorytaryzmu w bagno. To się zemści. Węgrzy popadną w izolację, stagnację i gospodarczy kryzys. Bardzo im współczuję. Turcy ucząc dzieci głupot wychowają sobie pokolenie prymitywów, które pociągnie kraj na dno przez to, że nie będzie umiało go poprowadzić do przodu w świecie, który właśnie do przodu gna na złamanie karku. Też im współczuję. A my? My oddaliśmy władzę ludziom, którzy nie tylko chcą rozmontować demokratyczne struktury, ale również jasno deklarują, że Polska nie powinna być częścią Unii Europejskiej. Czyli uważają za błąd najlepsze posunięcie polityczne tego kraju od ładnych kilku wieków. Suwaki skoczyły w stronę obskurantyzmu przynajmniej o dwie pozycje od razu. Gdyby to była Europa Universalis to albo bym klął na czym świat stoi, albo wgrywał zapisany stan gry, próbując nie dopuścić do takiej katastrofy.
Oczywiście, o wiele lepiej by było, gdyby się udało od razu…
Powyższy felieton wyraża osobiste poglądy autora i nie może być utożsamiany z całą redakcją portalu
