Szczęśliwa siódemka - recenzja WRC 7

Widzicie, rajdy to bowiem całkiem widowiskowy sport. Owszem, to nie te czasy, gdy na odcinkach specjalnych trwały igraszki ze śmiercią ze strony fanów, a kierowcy upalali potworami pokroju Audi Quattro czy Lancii Delta. Ale i aktualne rajdówki nie są słabe, a najlepsi z kierowców dają z siebie wszystko nawet podczas mniej profesjonalnych zawodów. To nie tylko walka z przeciwnikami, co z samym sobą i własnymi umiejętnościami, ale także nerwami, bo odpowiednie opanowanie samochodu wymaga jaj.

Co więcej, trasy są wzorowane na prawdziwych odcinkach i nie są na całe szczęście – jak to wcześniej bywało – zbyt ucywilizowane. Są miejsca, gdzie bywa bardzo wąsko, gdzie indziej brakuje nawet metra niepowykrzywianej garbatymi koleinami drogi. Do tego hopy, ostre zakręty i liczne przeszkadzajki. Dzięki temu wszystkiemu szybka jazda w grze dostarcza frajdy, emocji oraz satysfakcji. O dziwo wyjątkowo dobrze prowadziło mi się samochód za pomocą gamepada. Wymaga to naturalnie trochę wprawy, ale spokojnie można pozwolić sobie na wyłączenie wszystkich wspomagaczy i rywalizowanie na minimum średnim poziomie trudności nawet przy jednoczesnej obsłudze manualnej skrzyni biegów, a w nie każdej grze jest to równie proste. To zarazem o tyle ważne, że liczenie na automatyczną skrzynię to nienajlepszy pomysł, gdyż ta nie działa najlepiej i nie pozwala na wyciśnięcie z pojazdu maksimum mocy. Na szczęście po tej małej zmianie odzyskujemy kontrolę nad tym, co dzieje się z autem.

Problemem jest natomiast liczba odcinków specjalnych – w ramach każdego z rajdów przejeżdżamy bodajże po cztery oesy, z czego jeden stanowi tegoroczną nowość w postaci „epickich”, 15 minutowych tras. Efekt ten uzyskano łącząc z sobą trzy oddzielne odcinki w jeden długi. Mimo to jest skromnie. 52 odcinki w ramach 13 tras to naprawdę mało. Dla porównania odwołam się do prawdziwego WRC – tylko Rajd Polski to 23 odcinki specjalne o długości 326 kilometrów. Przez to wszystko biorąc udział w danej imprezie objeżdżamy w kółko te same trasy, co dość szybko zaczyna być dokuczliwie monotonne.

Nie da się także ukryć, że WRC 7 jest naprawdę paskudne pod względem graficznym. Kylotonn Games postawiło na usprawnienia w aspektach fizycznych, na wizualne nie starczyło już mocy, a seria nigdy nie grzeszyła pięknością. Efekt jest przeważnie słaby – płaskawe tekstury drzew, szarobura kolorystyka, drętwe animacje, całość na poziomie PlayStation 3, a więc o kilka ładnych lat spóźniona. Screenami obok tekstu się nie sugerujecie, bo to oficjalne artworki nie mające zbyt wiele wspólnego z rzeczywistością. Mimo brzydoty, animacja potrafiła czasem chrupnąć. To oczywiście gra o ściganiu się samochodami, więc nie jest to najważniejsze, ale większa część poważnych przedstawicieli gatunku prezentuje się o niebo lepiej. Trochę lepiej wypadła oprawa audio, choć głównie w przypadku odgłosu aut, bo pilot nie sprawia już tak dobrego wrażenia.