Recenzja Blame! - filmu anime na platformie Netlix

„Każda wystarczająco zaawansowana technologia jest nieodróżnialna od magii”.
Arthur C. Clarke

Wizja świata technicznego w skali astronomicznej gigantyczności z motywami tułaczki, postapokaliptyzmu, transhumanizmu i znaczenia życia cyfrowego. Kiedy dowiedziałem się, że jest w produkcji film zastanowiło mnie jak twórcy będą w stanie zmieścić tak obszerną i pokręconą wizję w półtoragodzinny seans.

Cywilizacja techniczna przekroczyła granice poza życiem biologicznym i opuściła wymiar fizyczny. Jedyne co zostało, to Miasto – megastruktura ciągnąca się w nieskończoność. Ci którzy pozostali nie pamiętają, czym jest świat, w którym przyszło im trwać w żałosnej egzystencji. Na każdym rogu czai się śmierć w postaci systemów obronnych i groteskowych egzekutorów. Szczęśliwcy, którym udało się znaleźć opuszczone miejsca nie rejestrowane przez system, muszą mierzyć się z głodem i beznadzieją. Jedną z nielicznych grupek ludzi trwających w tym „cudownym” świecie jest wioska Elektro-Rybaków – zaopatrzonych w antyczną technologię powstrzymującą zagrożenia zewnętrzne.

Oddział nowicjuszy, pod wodzą młodej dziewczyny Zuru, wyrusza pomimo zakazu w poszukiwaniu żywności, jednak szybko zostaje zaatakowany przez systemy zabezpieczające. Ratuje ich tajemniczy wędrowiec imieniem Killy, który dzierży potężną broń energetyczną. Poszukuje on ludzi z genem sieciowym, co jest równie tajemnicze, jak on sam. Zuru zaprasza go do swojej wioski w nadziei, że starszyzna będzie w stanie mu pomóc. Tak zaczyna się rozgrywka o przetrwanie…

Blame! jest adaptacją mangi pod tym samym tytułem autorstwa Tsutomu Nihei. Za produkcję filmu odpowiedzialny jest Netflix, a animacją zajęło się studio Polygon Pictures, które już ma na koncie np. Knight of Sidonia tego samego autora. Znajomość oryginału nie jest jednak potrzebna - twórcy zaproponowali nam solową historię, która spaja ważniejsze wydarzenia i postacie z mangi w całość. Narratorami wędrówki Killego staje się grupa ocalałych (a w szczególności młoda Zuru) - eksponowanego w materiałach promocyjnych "głównego bohatera" obserwujemy z ich punktu widzenia.

Strona wizualna filmu jest obłędna. Nihei jako student architektury przykładał bardzo dużą wagę do detali architektonicznych świata Blame!. W moim odczuciu w filmie postarano się o zachowanie spójności wizji autora, co zaowocowało świetnie wykonanymi lokacjami. Gigantyczne mega budowle, chaotyczne ruiny, czy surowe techniczne tunele w akompaniamencie doskonale klimatycznego oświetlenia neonów, ognia czy technicznych urządzeń. Wybór kolorów także bardzo na plus. Jaskrawe barwy mocno kontrastujące z czernią i szarością. Delikatne błękitne lampki, czy żółte reflektory lub czerwone drobiny żaru, które przebijają ciemności, dają naprawdę zadowalający efekt.

Muzyka została dobrze dopasowana – scenom akcji akompaniują dynamiczne utwory zahaczające o filmy grozy, a spokojne siedziby i ciche zaułki raczą nas dźwiękami ludowych instrumentów i nastrojowych arii. Wszelkie dźwięki otoczenia, broni i technologii pozytywnie zaskakują swoją dziwacznością i nietypowością, co sprawia że lepiej wczuwamy się w ten obcy świat.

Głosy dobrano w większości bardzo dobrze. Killy zagrany przez Takahiro Sakurai spełnił moje oczekiwania (co prawda Killy nie mówi dużo, a szkoda), nieźle wypada też Kana Hanazawa fantastycznie odgrywająca role Cibo. Nie jestem fanem dubbingów angielskich, ale w tym przypadku jest dobrze odegrany i odpowiada charakterom bohaterów.

Z jednej strony bardzo dobrze się bawiłem oglądając film, z drugiej miałem pewne uczucie niedosytu. Chciałbym zobaczyć dłuższą serię bardziej nastawioną na podróży Killego w świecie megastruktury. Poza tym odczuwam pewne ugrzecznienie względem materiału źródłowego na potrzeby szerszej widowni. Polecam wszystkim, szczególnie zważywszy na aktualnie panujący strach przed końcem świata.