Devil May Cry - recenzja serialu. Królicza nora prowadzi przez piekło

To nie jest pierwszy serial na podstawie Devil May Cry. Ale pierwszy od Netflix. Po Tomb Raider: Legenda Lary Croft otrzymujemy od giganta medialnego kolejną adaptację słynnego cyklu gier. Jak poszło tym razem? Czy Dante w serialu jest równie charyzmatyczny, co Dante w grach?

Zacznę nietypowo. W 2000 roku zespół Limp Bizkit wypuścił kawałek Rollin’, czym podbił serca słuchaczy zakochanych w mocnym rocku. Rok później, w sierpniu 2001, premierę miała pierwsza gra z serii Devil May Cry. Reżyser nowego serialu animowanego, stworzonego na bazie gry, postanowił nawiązać do muzycznego klimatu tamtych czasów i wzbogacił produkcję o muzyczne, rap-metalowe hity z przełomu wieków. A wspomniany singiel Limp Bizkit trafił do... czołówki, przez co ta od razu skradła moje serce. Nie przewijałem jej ani razu, bo idealnie wylewała fundament pod doświadczenie, w które zaraz miałem się zanurzyć. Właśnie dzięki temu zabiegowi, już na wstępie do Devil May Cry poczułem się jak w domu.

A teraz konkrety. Netflix kontynuuje swoją przygodę z adaptacjami gier w formie animowanych seriali w duchu japońskiego anime. Po dość chłodno, także przeze mnie, przyjętym Tomb Raiderze, przyszedł czas na Devil May Cry – kultową serię Capcomu, która od ponad dwóch dekad przyciąga fanów dynamiczną akcją, gotycką stylistyką i niepokornym humorem. Czy tym razem platformie udało się oddać ducha oryginału? Pierwszy sezon to osiem odcinków po około 30 minut, co dało twórcom przestrzeń na rozwinięcie historii i stworzenie efektownych scen walki – a tych zdecydowanie tu nie brakuje. Nam z kolei, tym dynamizmem i zwartą fabułą udaremniono nudę.

Keep Rollin’, Rollin’, Rollin’, Rollin’

Za nową, serialową wersję DmC odpowiada Adi Shankar, producent znany z bardzo dobrze przyjętej animowanej Castlevanii. To jedna z tych adaptacji, które pojawiły się jeszcze zanim robienie filmów i seriali na podstawie gier stało się modne – jej ostatnim, gorącym przykładem jest adaptacja gry Mincefraft. W projekt zaangażowane zostało również południowokoreańskie studio Mir, a za scenariusz odpowiada Alex Larsen (ktoś widział film Bodied?). Zapowiedzi sugerowały wierną adaptację – z humorem, klimatem i efektowną walką charakterystyczną dla serii. I trzeba przyznać: słowa, w dużej mierze, dotrzymano.

Kto nie wiedział, ten może być zaskoczony – Devil May Cry zadebiutowało jako efekt uboczny prac nad Resident Evil 4. Z początku gra miała być nowym rozdziałem w serii survival horrorów, ale bardzo szybko poszła w zupełnie innym kierunku. Dante miał nadludzkie moce, fabuła osadzona była w gotyckim zamku, a całość stawiała na akcję i widowiskowe starcia. Shinji Mikami, twórca Resident Evil, uznał, że to już całkiem inna gra. Tak powstało Devil May Cry – nowa marka, która szybko zdobyła status kultowej (ostatnia, piąta gra miała premierę w 2019 roku). Mała, ale znacząca ciekawostka: w serialowej wersji znalazło się nawiązanie do tego wspólnego rodowodu Resident Evil i DmC– Dante wspomina bowiem swoją dawną misję w... Raccoon City.

Była Castelvania. Jest Devil May Cry

Ale odniesień do popkultury jest tu więcej. Oprócz wspomnianej muzyki i historii powstania serii, warto wspomnieć, że głosu jednej z postaci użyczył Kevin Conroy – kultowy głos Batmana. W serialu pojawia się też obszar nazwany „Arkham”, co fani DC Comics wychwycą natychmiast (ale pamiętajmy, że to miasto pojawia się także w twórczości Lovecrafta). Jednak najciekawsze są inspiracje Alicją w Krainie Czarów. Główna oś fabularna skupia się na współistnieniu dwóch światów – ludzkiego i piekielnego – a główny antagonista to... królik, który prowadzi bohaterów w głąb króliczej nory, gdzie poznają mroczne sekrety przeszłości.

Mała prywata. Moja przygoda z DmC zaczęła się dawno. W najnowszą grę grałem jedynie chwilę, ale za to dwójkę znam bardzo dobrze. Pamiętam, jak grając Devil May Cry 2 na PlayStation 2 byłem totalnie pochłonięty tą grą. Stylowa walka, charyzmatyczni bohaterowie i ciężki klimat podlany japońską przesadą – to był coś, czego wcześniej nie znałem. Dante fascynował – nie tylko tym, że walczył ze złem, ale tym jak to robił: z humorem, luzem, błyskotliwym dystansem do siebie i zła. System walki był niesamowicie dynamiczny, pozwalał na efektowne combosy, a połączenie magii, miecza i broni palnej przypominało mi trochę klimaty Arcanum (takie RPG, pamiętacie?). Do tego gotycki świat, ogromne demony, przerysowana stylistyka – wszystko to budowało coś wyjątkowego. Trochę jakby Resident Evil wrzucić do samochodu terenowego i wrzucić piątkę. Odpalając w radiu Limp Bizkit.

Netflix wyciąga królika z kapelusza

Czy serial to oddaje? W dużej mierze – tak. W 2007 roku powstało już anime, ale nie spotkało się z większym uznaniem. Netflix znacznie lepiej odrabia zadanie domowe. Gry nigdy nie były przesadnie skupione na fabule, chodziło w nich raczej o akcję i styl. O doświadczenie. Serial musiał pójść dalej i stworzyć bardziej angażującą historię – i zrobił to dobrze. To właśnie fabularne niuanse, świat przedstawiony i bohaterowie sprawiają, że chce się to oglądać dalej, a odcinki są po prostu przyjemne w odkrywaniu. Mamy tu intrygujący splot dystopijnego science fiction, fantasy, horroru i czarnego humoru.

Zaskoczyło mnie jednak coś jeszcze – dialogi. Są ostre, dowcipne i soczyste. Szczególnie świetnie wypada żeńska bohaterka – dawno nie widziałem w animacji postaci, która potrafiłaby tak z wdziękiem i wściekłością rzucać mięsem. Przesłania serialu raczej pominę, bo są mało odkrywcze - Dante uzmysławia sobie, że walcząc ze złem, sam je w sobie posiada. Nic nowego. Grunt, że twórcy nie wpadli w pułapkę przesadnego patosu. Ale już na przykład wątek piekła, demonów, jako metafora kryzysu migracyjnego? Interesujące.

Netflix, po Castlevanii, Cyberpunk: Edgerunners, Tomb Raider: Legenda Lary Croft, Terminator Zero, serwuje nam kolejną animację na bazie kultowej marki. I muszę przyznać: Devil May Cry to ta adaptacja, przy której bawiłem się zdecydowanie najlepiej. Brakowało mi tylko wiśni na tym torcie, czegoś, wartości dodanej, czegoś, co podkreśli wyjątkowość tego spojrzenia na bohatera i jego historię. Twórcy się jednak na to nie silili, ale może dzięki temu wyszło z tego coś nieskrępowanego i szczerego.

Devil May Cry ma dobre tempo, świetne dialogi, interesujące postacie (w tym antagonistę) i nieoczywistą fabułę. Przede wszystkim jednak – to ten Dante, którego tak bardzo lubimy z gier. Nic się tu, na szczęście, nie zmieniło. Już teraz widać też solidne podstawy do sequele i mam nadzieję, że Netflix da zielone światło do realizacji. Przypomnijmy, że Castelvania "dojechała" do czterech sezonów, DmC ma szansę wypełnić lukę po tej produkcji.

Komentarze

Pajonk78

Gramowicz

08/04/2025 17:57

Silverburg napisał:
Gra ma demo, więc możesz samemu przetestować :)
Pajonk78 napisał:
Iii tam 30 minut: końcówka to ponad 3 minuty, wstęp 2 - mamy 25 minut max na odcinek...Po raz kolejny zapytam: kiedy recka The First Berserker Khazan - odnoszę wrażenie, że w ogóle się nie pojawi, aczkolwiek to trochę dziwi...

Ja już scalakowałem pełniaka - po prostu czekam na reckę tej gry. :D

Silverburg

08/04/2025 17:31

Pajonk78 napisał:
Iii tam 30 minut: końcówka to ponad 3 minuty, wstęp 2 - mamy 25 minut max na odcinek...Po raz kolejny zapytam: kiedy recka The First Berserker Khazan - odnoszę wrażenie, że w ogóle się nie pojawi, aczkolwiek to trochę dziwi...

Gra ma demo, więc możesz samemu przetestować :)

08/04/2025 17:02

Iii tam 30 minut: końcówka to ponad 3 minuty, wstęp 2 - mamy 25 minut max na odcinek...Po raz kolejny zapytam: kiedy recka The First Berserker Khazan - odnoszę wrażenie, że w ogóle się nie pojawi, aczkolwiek to trochę dziwi...

Trwa Wczytywanie