I tak się sprzeda - recenzja Pokemon Scarlet i Pokemon Violet

Niedawno Nintendo ogłosiło, że Pokémon Scarlet i Pokémon Violet przez trzy dni od premiery sprzedały się w nakładzie 10 milionów egzemplarzy. DZIESIĘCIU MILIONÓW. Ogromne zainteresowanie nowymi Pokemonami nie powinno nikogo dziwić, ale boli fakt, że zostały one zrobione bez szacunku do odbiorcy. Postawmy sprawę jasno: Pokemon Scarlet/Violet to pod wieloma względami najlepsze, co wydarzyło się w tej serii od lat, a jednocześnie najgorsze, najbrzydsze i najbardziej nieczyste zagranie, z jakim miałem do czynienia ze strony Game Freak/Nintendo.

Pokemon Scarlet/Violet to pierwsze gry z dziewiątej generacji, które przenoszą nas do regionu Paldea. Zgodnie z wcześniejszymi obietnicami, nowe Pokemony wprowadzają rewolucję w postaci prawdziwie otwartego świata. Pierwsze mniejsze i większe przymiarki do takiej zmiany mieliśmy już w Sword/Shield i Arceus, jednak dopiero teraz możemy mówić o prawdziwej swobodzie w podróżowaniu po świecie i podejmowaniu kolejnych wyzwań. Chociaż nie do końca, ale o tym za chwilę.

W grze wcielamy się w postać młodego ucznia/uczennicy (jest bogaty kreator postaci) lokalnej akademii, w której wszystko kręci się oczywiście wokół kieszonkowych potworów. Po nudnawym wprowadzeniu dowiadujemy się, że świat stoi przed nami otworem i ruszamy, oględnie mówiąc, na poszukiwanie przygód. To, czym się będziemy zajmować, zależy od nas, gdyż teoretycznie możemy spędzać długie godziny na aktywnościach, których gra wcale na nas nie wymusza. I tutaj kłania się otwarty świat - niepozszywany z kilku większych stref, ale prawdziwie otwarty. Co nie znaczy, że gościnny.

Jeśli mamy taką ochotę, możemy od razu ruszyć na drugi koniec mapy i... dostać bęcki od wysokopoziomowego pokemona, których pełno biega na wolności. Tutaj właśnie jest problem z tym prawdziwie otwartym i wolnym światem. Z jednej strony możemy pójść, gdzie chcemy i kiedy chcemy, ale wyraźnie widać, że twórcy wytyczyli “jedyną słuszną” ścieżkę. W niektóre miejsca po prostu nie dotrzemy bez zdobytych wcześniej zdolności (np. pływania). Nie można też ignorować żadnej ścieżki fabularnej, bo w pewnym momencie po prostu staniemy przed ścianą.

Takie ścieżki są trzy i odnoszą się do: klasycznego zdobywania odznak, polowania na “tytanowe” pokemony i użeranie się z kolejnym w historii serii gangiem nieudaczników. Gra jest zaprojektowana tak, że niby mamy swobodę działania, ale nie na zasadzie zbierania porozrzucanych klocków i budowania z nich konstrukcji według własnego upodobania. Klocki te są rozrzucone w zaplanowanej kolejności. I choć z początku możemy tego nie zauważyć, to z czasem wszystko staje się jasne.

Wyzywanie na pojedynek kolejnych liderów i zbieranie odznak nie ma narzuconej kolejności jak w klasycznych Pokemonach – idziemy do pierwszego miasta, bijemy najsłabszego lidera, idziemy dalej, walczymy z silniejszym itd. W Scarlet/Violet możemy od razu rzucić się z motyką na słońce, a po kilkunastu godzinach odwiedzić najsłabszego przeciwnika, który w przeciwieństwie do gracza nie trenuje swoich pokemonów i trzyma się na ustalonym poziomie.

Swobodę działania zabija fakt, że trzymając się jednej ścieżki, prędzej czy później trzeba będzie przeskoczyć na drugą lub trzecią. Nie możemy więc grać w pełni po swojemu, gdyż przeplatanie wątków i zaliczanie konkretnych wyzwań jest wymagane do dalszego progresu. Nie jest to może szczególnie uciążliwe, jeśli zamierzamy spędzić w świecie Pokemon Scarlet/Violet dziesiątki lub setki godzin na rozmaitych aktywnościach (nie tylko tych fabularnych). Ale nie ulega wątpliwości, że dało się to zrobić lepiej, by w pełni wykorzystać potencjał pokemonowej piaskownicy z otwartym światem.

Szczególnie, że ludzie z Game Freak zrobili dużo dobrego, by gracz cieszył się samym przemierzaniem otwartych przestrzeni w poszukiwaniu kolejnej przygody. Czy to pieszo, czy na grzbiecie/siedzeniu motopokemona. W Scarlet/Violet powróciła możliwość wypuszczania jednego z pokemonów na wolność, dzięki czemu może on automatycznie atakować słabszych przeciwników krążących po okolicy i zbierać doświadczenie. Odpada więc konieczność podejmowania dziesiątek/setek walk z płotkami, byle tylko wbić kolejny poziom. Pokemon puszczony samopas zbiera też przedmioty, więc jest naprawdę pomocny.

Z drugiej strony nie ma opcji, by łapać dzikie pokemony poza walką. A szkoda, bo każde wejście na “arenę” oznacza mnóstwo straconego czasu. Nie tyle przez same pojedynki, co przez długie i niemożliwe do pominięcia animacje ataków. Ogólnie rzecz biorąc Pokemon Scarlet/Violet cierpi z powodu ślamazarności, rozwlekłych dialogów i niepotrzebnie wydłużanych scen. Do tego dochodzą prostackie minigierki i wyzwania zręcznościowe, które wyglądają jak wyciągnięte z gry dla dzieci stawiających pierwsze kroki w świecie elektronicznej rozrywki. Zresztą same walki też bywają zadziwiająco łatwe (nie tylko przez wcześniejszy grind) i trzeba mocno się naszukać poza ścieżkami fabularnymi, by znaleźć prawdziwe wyzwanie.