Recenzja filmu Moonfall. W razie zagrożenia wciśnij przycisk

Nie patrz w górę

Zostawiając jednak kwestie etyczne i moralne za sobą, bo przecież na Moonfall każdy wybierze się wyłącznie po rozrywkę, to nawet tego reżyser nie potrafił zapewnić. Emmerich stworzył generyczne kino, które próbuje uwiarygodnić mniej lub bardziej trudnymi terminami z zakresu fizyki i astronomii, ale na niewiele się to zdaje, gdy logika tej historii co chwila potyka się o własne nogi. Już sama próba ratowania Ziemi na tak późnym etapie wydaje się bezcelowa, gdy skala zniszczeń wywołana przez odłamki Księżyca jest na tyle ogromna, że sama odbudowa krytycznej infrastruktury zajęłaby długie miesiące. Nie mówiąc już o nieodwracalnych zmianach w ekosystemie planety, które zmieniłyby się na zawsze, utrudniając przeżycie gatunku ludzkiego i innego życia na Ziemi. Do tego przypadkowy gość, który leci w kosmos bez żadnego przeszkolenia, a nawet wysyłanie błyskawicznej misji ekspedycyjnej na Księżyc bez żadnego przygotowania, czy start rakiety z zaledwie dwoma działającymi silnikami, to i tak tylko mniej irytująca część filmu, która obraża inteligencję widzów.Film zawodzi również w najważniejszym dla mnie aspekcie kina katastroficznego, czyli wywoływaniu emocji, trzymających w napięciu scenach oraz ładnych widoczkach. Te ostatnie występują i jest ich trochę, ale w środkowej części filmu jest ich zbyt mało, aby bym usatysfakcjonowany. Niestety w niektórych scenach wyraźnie widać, że reżyserowi zabrakło kreatywności, przez co skutki kataklizmu nie wyglądają aż tak widowiskowo, jakby mogły. Nie pomagają również efekty specjalne, które są różne i w niektórych momentach są świetne, żeby w innych uderzyć taniością. W Moonfall brakuje również scen, które pozwoliłyby podnieść ciśnienie podczas seansu. Bohaterowie są oparci na nudnych schematach, a przez lekki i niekiedy humorystyczny ton, raczej nikt nie powinien spodziewać się powtórki z zakończenia Wojny światów. Sprawia to, że w całym filmie może są dwie sceny, w których Emmerichowi udało się stworzyć jakiekolwiek napięcie.

Żal widzieć, że Patrick Wilson wciąż rozmienia się na drobne. To utalentowany aktor, który w ostatnich latach nie miał okazji się wykazać i niestety Moonfall to kolejna generyczna rola do odhaczenia. Jego postać początkowo ma nawet jakiś rozrysowany charakter, ale gdy w grę wchodzi ratowanie Ziemi, to nawet skończony dupek jest w stanie przemienić się w nowego Kapitana Amerykę. Dużo lepiej wypada Halle Berry, która co prawda ma jeden koszmarny dialog, po którym ma się ochotę wyjść z kina i nigdy nie wracać, ale przynajmniej konsekwentnie prowadzi swoją postać. Show kradnie jednak John Bradley, czyli Samwell Tarly znany z Gry o Tron. Bradley wyraźnie nie bierze tego filmu na poważnie i to przełożyło się na całkiem nie najgorszą rolę, szczególnie gdy weźmiemy pod uwagę, jaką postać przyszło mu zagrać. Aktor przynajmniej wprowadza trochę uroku i potrzebnej ekspresji, aby widz nie usnął podczas seansu.

Po Moonfall miałem spore oczekiwania, tym bardziej wciąż mając w pamięci udane Greenland z 2020 roku. Niestety Roland Emmerich nie nadążą za współczesnym kinem, tworząc produkcję w tym samym kluczu, co dziesięć i dwadzieścia lat temu. Niestety w dzisiejszych czasach to już nie działa i Moonfall jest tanią rozrywką, która nie radzi sobie z logiką, tym samym obrażając inteligencję widzów. Ale nawet kiepską historię, nudnych bohaterów i wiele innych problemów mógłbym wybaczyć, gdyby tylko reżyser stworzył świetnie wyglądające widowisko. Niestety z tym jest różnie, a przez wiele złych i przetartych już motywów, oraz niepotrzebnych wątkach, Moonfall nie jest propozycją dla fanów mocnych wrażeń.