Recenzja serialu Władca Pierścieni: Pierścienie Władzy. Najpiękniejszy średniak

Duże pieniądze, mała wartość

Showrunnerzy obiecywali także sporo widowiskowej akcji, która miała dynamizować każdy odcinek. Nie spełnili tej obietnicy, jak wszystkich innych. Niektóre epizody w ogóle pozbawione są scen akcji, zaś inne, jak ta z pierwszego odcinka, kończą się równie szybko, jak się zaczęły. W Pierścieniach Władzy nie ma ani jednej sceny akcji, która byłaby przynajmniej przyzwoita. Nawet nieudane kopiowanie bitwy o Helmowy Jar w walce ludzi z orkami nie wyszło twórcom najlepiej, pozostawiając ogromne poczucie niedosytu. Ale serial wcale nie potrzebuje co odcinek wielkich bitew, co najlepiej udowadnia Gra o Tron: Ród smoka. Niestety dialogi, czy interakcje z postaciami nie stoją na wystarczającym poziomie, aby mogły one utrzymać uwagę widza na dłużej.

Musimy porozmawiać o Galadrieli, bo paradoksalnie ona ze wszystkich postaci wychodzi zwycięsko w finale sezonu. Sam się sobie dziwię, ale znienawidzona przez niemal wszystkich bohaterka w końcu przeszła jakąś przemianę, stając się powoli taką postacią, jaką powinna być od początku. Chyba sami twórcy zdali sobie sprawę, że przegięli z jej ślepą nienawiścią do Saurona i na szybko postanowili coś na to poradzić w ostatnich dwóch odcinkach. Przemiana Galadrieli jest nagła i nie została odpowiednio podbudowana, ale na postać nareszcie patrzy się bez obrzydzenia, co jest jednym z największych sukcesów serialu. Mimo to daleko jej jeszcze do zatarcia fatalnego wrażenia z reszty sezonu.

Produkcja skorzystała również na połączeniu wątków i postaci, co najlepiej obrazuje szósty i ósmy epizod. Bardziej zwarta historia, bez licznych przeskoków do zupełnie innych miejsc Śródziemia, ogląda się po prostu dużo lepiej, niż rwaną narrację z pozostałych odcinków. Oby showrunnerzy zauważyli tę korzyść i w drugim sezonie nie doprowadzili do kolejnego podzielenia wątków i postaci, może wtedy historia stanie się bardziej emocjonująca i angażująca.

Jedynym niezaprzeczalnym plusem Władcy Pierścieni: Pierścienie Władzy jest strona wizualna. Drugiego tak ładnego serialu po prostu nie ma, a produkcja nie ma się czego wstydzić nawet w starciu z najdroższymi filmami z ostatnich lat, od wielu z nich wyglądając nawet lepiej. Jeżeli gdzieś widać olbrzymie pieniądze wydane na tę produkcję, to właśnie w epickim rozmachu komputerowo stworzonych lokacji, czy w samych efektach specjalnych, prezentujących się widowiskowo.

W parze z warstwą wizualną idzie również muzyczna. Kompozycje autorstwa Beara McCreary’ego słucha się z ogromną przyjemnością nawet poza serialem, przywołując rewelacyjny klimat Śródziemia. Motyw muzyczny Numenoru czy Morii wywołuje ciarki na plecach, zaś ten od Harfootów zapewnia przyjemny spokój. Już jestem ciekawy, czym Bear McCreary zaskoczy nas w drugim sezonie, ale jest to jeden z najlepszych powodów, aby znów wrócić do Śródziemia.

Władca Pierścieni: Pierścienie Władzy to ogromne rozczarowanie. Chyba każdy wyobrażał sobie, że otrzymamy serial równie epicki co trylogia Petera Jacksona, wywołujący podobne emocje. Niestety showrunnerzy jedynie inspirowali się twórczością Tolkiena, zamiast ją zaadaptować na nowy, niezbadany jeszcze przez franczyzę grunt. Kiepska, nieangażująca i niepotrafiąca wywołać żadnych emocji historia oraz kiepsko napisani i zagrani bohaterowie to tylko jedna strona medalu. Druga jest dużo ładniejsza, przekraczając granicę tego, co można zrobić w serialach pod względem wizualnym i muzycznym. Szkoda, że obie nie łączą się w satysfakcjonującą całość, która stałaby się wyznacznikiem dla przyszłych serialowych produkcji.