Recenzja serialu Władca Pierścieni: Pierścienie Władzy. Najpiękniejszy średniak

Nieudany przepych

Podobne absurdy występują z zaskakującą częstotliwością w każdym z ośmiu odcinków. Nawet jeżeli któryś z wątków zmierza do ciekawego rozwinięcia, twórcy muszą go zepsuć kolejną wybijającą głupotką, jakby nikt z ekipy serialu nie kontrolował tego, co dokładnie zostało napisane i nakręcone, aby wszystko miało przysłowiowe ręce i nogi. To jeden z najpoważniejszych problemów serialu, próbujący zadowolić wszystkich, dlatego nawet najmniej udane pomysły ostatecznie znalazły się w Pierścieniach Władzy. W pierwszym sezonie nie znajdziemy absolutnie żadnego uzasadnienia dla wprowadzenia wątków Harfootów. Skoro we Władcy Pierścieni byli Hobbici, to w serialu również muszą się znaleźć. Nawet jeżeli robią wyłącznie za zapchadziurę i narzędzie dla tajemniczego Nieznajomego, który najwyraźniej będzie odgrywał ważną rolę w kolejnych sezonach.

Nie lepiej jest w pozostałych wątkach, które posuwają się do przodu z tempem godnym wyścigu ślimaków. Wątek elfów jest nudny i gdyby nie połączenie go z krasnoludami, prawdopodobnie byłby równie niepotrzebny, co ten Harfootów. Pomimo świetnej postaci Durina IV i samej Morii, której grozi olbrzymie niebezpieczeństwo, twórcy nie poświęcają wystarczającej ilości czasu, aby rozwinąć relacje bohatera z jego ojcem-królem, małżonką, dziećmi, czy nawet z Elrondem, którzy i tak tworzą zdecydowanie najlepszą parę tego serialu. Wątek Arondira i mieszkańców Południa także nie ekscytuje, a ten Numenoru irytuje zbyt wieloma elementami, aby można było go śledzić z zapartym tchem.

Wszystko to powoduje, że Pierścienie Władzy nie wywołują żadnych emocji. Po początkowych zachwytach szybko przychodzi zimny prysznic, gdy widz zda już sobie sprawę, że historia jest pusta, pozbawiona poczucia wielkiej przygody znanych z twórczości Tolkiena i spokojnie można byłoby ją skrócić do trzygodzinnego filmu (prawdopodobnie unikając wtedy wielu głupot zawartych w serialu). Może chociaż widowiskowy finał przynosi spodziewane emocje? Niestety też nie. Ujawnienie tożsamości Saurona jest mechaniczne i pozbawione polotu, jakby twórcy odpuścili tworzenie z tego „wielkiej sprawy”, skoro wszyscy i tak wiedzieli kim jest Sauron od drugiego odcinka. Wykucie trzech pierwszych pierścieni także powinno być wydarzeniem, które powinno sprawić, że będziemy tęsknić za tym serialem jeszcze długo po seansie. Ale tu również pudło i o żadnej epickości nie może być mowy.

Finał sezonu ma zresztą mnóstwo problemów, które pokazują, dlaczego Pierścienie Władzy nie są udanym serialem. Bez żadnej straty dla historii ostatnie dwa odcinki można byłoby spokojnie połączyć w jeden godzinny epizod. Tak niewiele tam się dzieje. Jednak po finałowym odcinku należałoby się spodziewać „fajerwerków”, zamiast tego otrzymujemy jeden z najgorszych epizodów, który nie pozostawia po sobie poczucia niedosytu, aby widz chciał natychmiast otrzymać więcej. Zapowiedziany drugi sezon mógłby zostać anulowany, a po ostatnim epizodzie pierwszej serii jedynie machnąłbym na to ręką, chociaż premiery serialu wyczekiwałem niczym pierwszej gwiazdki.

Ale nie można się temu wszystkiemu dziwić, skoro dwójka showrunnerów niewłaściwie podeszła do ekranizacji świata wymyślonego przez Tolkiena. Nie wiem, czy to ich nieudolny mechanizm obronny, czy są już tak bezczelni, że wszystkie fabularne nieścisłości są w stanie wytłumaczyć tym, że skoro Tolkien czegoś nie napisał, to nie znaczy, że tak nie mogło być. Przez takie podejście otrzymaliśmy serial, który ma mnóstwo różnych, często niepasujących do siebie elementów, zbędnych wątków i niepotrzebnych postaci, które zachowują się wbrew wszystkiemu, co pisarz zawarł w swoich książkach, żeby tylko wspomnieć o Harfootach, które nie przejmują się członkami własnego plemienia, zostawiając kalekich i rannych na pastwę losu. Problem w tym, że Tolkien wielu rzeczy nie zawarł w swoich powieściach, licząc na inteligencję widzów, ale nie przewidział, że pewnych dwóch panów zrobi na przekór wszystkiemu i sprawdzi, na ile mogą sobie pozwolić przy zmianach w uniwersum.